ရွင္ကြဲ
ရွင္ကြဲ
ေတာင္တန္းႀကီးရဲ့ေက်ာေပၚမွာ
တင္ထားတဲ့ ရထားသံလမ္းေလးဟာ
ဂီတာႀကိဳးဆိုရင္
ရထားဥၾသသံေလးက ဂီတာသံေပါ့ေမေမ။
စကၠဴစြန္ေတြ တိမ္စားတဲ့ကစားပြဲမွာ
သားမပါခဲ့ဘူး။
(သားကိုသား လႊတ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးတေခ်ာင္းမရွိခဲ့တာလဲပါမွာေပါ့)
အဲ့ဒီည
အိမ္ေျခယာမဲ့တေယာက္ရဲ့ ညမွာမွ
လႈိင္းေတြက
သားကိုလာလာစီးတယ္
သားကေတာ့ ပင္လယ္ကိုေမေမ့ရင္ခြင္လို
တိုးေ၀ွ႔ခဲ့ေပါ့။
မိုးစဲေန
7 comments:
သားကေတာ့ ပင္လယ္ကိုေမေမ့ရင္ခြင္လို
တိုးေ၀ွ႔ခဲ့ေပါ့...
ဟုတ္တယ္အကိုရာ.ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရင္ခြင္ကို တိုးေဝွ႔ဖို႔ တခါတေလ ေပ်ာက္ေနတဲ့ကိုယ့္ေခါင္းကို ကိုယ္ၿပန္ရွာေနရတယ္ဗ်ာ....
ကိုခ်စ္ေဖ ဂြတ္တယ္ဗ်ာ...။
အေမနဲ႕ေဝးေနတဲ့ဖီလင္ အတိအက် ရတယ္ ။
ဒါနဲ႕ ကိုခ်စ္ေဖနဲ႕ မိုးစဲေနက တစ္ေယာက္တည္းပဲလား ။
မွန္စာၾကိဳးလား...
မရွိတာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ...
အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ ရွတတ္ေသးလို႕...
းဝ)
ကိုခ်စ္ေဖေရ
ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္။ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ဒီလို နဲ့ ေသကြဲေတြ ရွင္ကြဲေတြ မ်ားလွျပီေနာ္ ကိုခ်စ္ေဖေရ ။
နာဂစ္ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ ခဲ့ေပမဲ့ ကြဲေနၾကတဲ့ သူတို ့ဘဝေလးေတြ အေျခမက် နိုင္ၾကေသးဘူး ။
စြန္ကို ထိန္းတဲ့ ၾကိဳးေတြ မဲ့ေနၾကလို ့ေပါ့ ...
အပို ခ်ီးမြမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ ႀကိဳက္လုိ႔ပါ။
ဆရာသုခမိန္လႈိင္ကဗ်ာေလး ဖတ္လိုက္ရသလုိ ခံစားမိပါတယ္။
ဟုတ္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလး။
ကြၽန္မဘေလာ့ sidebar မွာ တင္ခ်င္လို႔ ခြင့္ျပဳပါ ဦးခ်စ္ေဖ။
Post a Comment