ေရွ႔တန္းစခန္းတုန္းက

ေျဖာင္းေျဖာင္း..ေျဖာင္း…

တခိ်ဴ႔ လူမ်ိဴးေတြနားထဲမွာ အမ်ိဴးမ်ိဴးၾကားနိုင္ပါေသးသည္။

ဘမ္းဘမ္း…ဘမ္း
ဒိုင္းဒိုင္း…..ဒိုင္း

စသည္ျဖင့္ေပါ့..က်ိန္းေသတာကေတာ့ စစ္သံုးပစၥတို တလက္ဆီက ထြက္လာတဲ့အသံပါ။ ကိုယ့္
ပါးစပ္ထဲကို ေသနပ္ေျပာင္းထည့္ၿပီး ဆက္တိုက္သံုးခ်က္ ပစ္လိုက္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ
ေသနတ္သံပါ။ ေသနတ္ေျပာင္း၀က ထြက္လာတဲ့ မီးခိုးနဲ႔အတူ ေထြးထုတ္လိုက္တဲ့က်ည္ဆံ
ထိပ္ဖူး ၃ ခုက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထြက္က်လာသည္။

အံၾသျခင္း ထူးဆန္းျခင္းေၾကာင့္ က်က္ေသေသၿပီး ေလာေလာဆယ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းကို မသိ
ေတာ့.တကယ္လား မ်က္လွည့္လား ေသနတ္သံနဲ႔ က်ည္ဆံထိပ္ဖူးေလးသံုးခုကြမ္းေသြးေတာင္
ေပေနေသး။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလား။ ကိုယ္နဲ႔အတူအျခား ရဲေဘာ္သံုးေယာက္လဲ ကိုယ့္လိုပဲအံ့ၾသ
မႈေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း စကားမေျပာႏူိင္ၾက။

အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ၁၉၉၀-၉၁ ကာလ၊ ေနရာကေတာ့ ကရင့္တပ္မဟာ ၂ နယ္ေျမ ေညာင္
ေလးပင္ခရိုင္ခြင္ထဲမွာ ျဖစ္သည္။ နအဖ စစ္ေၾကာင္းမ်ားနွင့္ ေကအန္ယူ ေအဘီအက္စ္ဒီ
အက္ဖ္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ပူးတြဲ ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ေရာေထြးယွက္တင္ေနၾကေသာအ
ခ်ိန္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ေရးအင္အား ၈၀၀-၉၀၀။ ဒီေအဘီစစ္ေၾကာင္း သတင္းၾကားၿပီး
ေတာ္ရုံ နအဖ စစ္ေၾကာင္းမ်ားမတိုက္ရဲ တခ်ိဴ႔ေရွာင္သြားၾကရေသာအခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္း
သား တပ္မေတာ္သားမ်ားလဲ အလြန္စိတ္ဓါတ္ျမင့္မား ေနခ်ိန္လဲျဖစ္သည္။

လက္ထဲမွာ ေသနတ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာဆုတ္ကိုင္ ျပည္သူေတြကို အႏူိင္က်င့္ႏွိပ္စက္ေနေသာ နအဖ စစ္သားမ်ားကို မ်ားမ်ားသုတ္သင္ႏူိင္မွသာ လူအမ်ားေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားေသာ အ
မ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ဦးေဆာင္ေသာ ေဒၚ
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္နွင့္ နအဖ(န၀တ) စစ္အာဏာရွင္မ်ား အမွန္တကယ္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး
စားပြဲ၀ိုင္းကို တည္ေဆာက္ႏိူင္ေပလိမ့္မည္လို႔ ယံုၾကည္သည္။ မိမိအင္အားခ်ိဴ႔တဲ့ပါက ရန္သူက
ေလးစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ရန္သူကို ရန္သူလို ျပတ္ျပတ္သားသား ထိထိေရာက္ေရာက္
တိုက္ခိုက္ႏူိင္မွသာ ရန္သူေဒါက္တိုင္ ၾကံဖြတ္ စြမ္းအားရွင္ သတင္းေပးမ်ားကို ရွင္းလင္းသုတ္
သင္ႏိူင္မွသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာမႈ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ နအဖက ၀င္ထိုင္ေပလိမ့္မည္လို႔ ယံု
ၾကည္ၾကသည့္အတိုင္း မိမိတို႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္မ်ားက တသသ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲမႈမ်ားကို ဂ
ရုမစိုက္ႏူိင္ၾက မိမိတို႔ေသနတ္သံသည္ ျပည္သူေတြလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး
စရာ အသံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိူင္မည္ ဟုအေလးအနက္ယံုၾကည္ၾကသည္။

ထိုကာလအတြင္း ရြာေလးတရြာမွာ စစ္ေၾကာင္း စခန္းခ်ေနခ်ိန္ ရြာသူႀကီး အိမ္တြင္ ခဏ၀င္
ေရာက္စကားစျမည္ေျပာ အနားယူေနၾကစဥ္ ရြာသူႀကီးမွ “ဆရာတို႔ ဒါးပီးတယ္ဒုတ္ပီးတယ္ ဆို
တာယံုၾကည္ပါသလား” ဟုေမးသည္။ က်ေနာ္တို႔က မယံု “ဒါးပီးတယ္ဒုတ္ၿပီးတယ္ဆိုတာမ်က္
လွည့္ဆန္ဆန္ကိစၥေတြ မဟုတ္လား ဦးေလး” လို႔ျပန္ေျပာၾကသည္။

ထိုအခါ ထိုသူႀကီးက ဒါဆို ဆရာတို႔ ေသနတ္ခဏေလာက္ေပးပါဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး ခလုပ္ကို
ဆက္တိုက္ ဆြဲထည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသနတ္ကို ေပးစဥ္က ထိုသို႔ျပဳလုပ္လိမ့္မည္ မထင္
ပါ။ ထိုသို႔စမ္းသတ္ရာမွ ေသသြားခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ အေရးယူခံရမည္ မိမိတို႔စစ္ေၾကာင္း နာမည္
ပ်က္မည္ ထိုေၾကာင့္ အေတာ္ေလး လန္႔သြားသည္။ လက္ေတြ႔က်က် မထင္မွတ္ပဲ ပစ္ျပလိုက္
ျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လဲ စိတ္၀င္စားသြားသည္ ထိုအခါ ဦးေလးကိုေမးၾကည့္မိသည္။ “ဦးေလး
ဦးေလးစမ္းသပ္ျပတာကေတာ့ မယံုႏူိင္စရာ လက္ေတြ႔ပါပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ခုလို ထူးဆန္းစြာ ေသ
နတ္ပီးေနတာလဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပပါဦး” လို႔ ေမးေသာအခါ ေတာ္ေတာ္နွင့္ စကားျပန္မရ က်ေနာ္တို႔က လဲ ထိုသို႔မေျပာေလ သိခ်င္လာေလ။ ျဖစ္ႏူိင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို႔စြမ္းေနသလဲ
ဆိုတာ သိခ်င္ေနလို႔ ေျပာျပဖို႔ ေတာင္းပန္ရေလသည္။

ထိုအခါ ရြာသူႀကီးဦးေလးက “ ဆရာတို႔ သိပ္သိခ်င္ေနတယ္ ဆိုေတာ့လဲ က်ေနာ္ျပပါ့မယ္” ဆို
ျပီး ခါး၌ပတ္ထားသည့္ အေတာ္အတန္ႀကီးမားေသာ အ၀တ္အိပ္ညစ္ညစ္တလံုးနွင့္ ထည့္ထား
သည့္ ဒါးပီးဒုတ္ပီး ေသနတ္ပီးေသာ အရာမ်ားကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ သြန္ခ်လိုက္သည္ ထိုအ
ထုပ္္ထဲမွ ေက်ာက္သင္ပုန္း အပိုင္းအစအင္းမ်ား လက္ဖြဲ႔ေခၚေငြျပားလိတ္ အျခားအမည္မသိ
နတ္ရုပ္ကေလးမ်ား ေက်ာက္ခဲလံုးေလးမ်ား ၀က္အစြယ္ လက္၀ါးကပ္တိုင္ ဗလီပံုေငြခ်ည္ထိုး
သစ္သားအစေလးမ်ား ေက်ာက္စိမ္းအေရာင္ေက်ာက္ေလးမ်ား သဃၤန္းစမ်ား ၀ါးျခမ္းေလးမ်ား
အမ်ားအျပား တပံုႀကီး ေတြ႔ရေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ထိုဦးေလးက “ဒါ..က်ေနာ္ငယ္ငယ္ထဲက စုထားတဲ့ အေဆာင္ေတြပါ ဒါးပီး ဒုတ္ပီး
ေသနတ္ပီးတယ္ဆိုလို႔ ရသမွ် အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔ မေတ အေဆာင္အားလံုးစုထားတာပါ” တဲ့ ခု
ဘယ္တခုက စြမ္းေနတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့လို႔ ခုလို အ၀တ္ထုတ္နဲ႔ အေလးခံၿပီး သယ္ေနရ
တာပါ္ တခုခုေပ်ာက္သြားလို႔ရွိရင္ မစြမ္းေတာ့မွာလဲ စိုးရိမ္ေတာ့ မေပ်ာက္ေအာင္လဲ သတိထား
ရပါတယ္ ဟိုေတာင္ေပၚက သူႀကီးလဲ က်ေနာ့္လိုပဲ ေသနတ္ပီးပါတယ္ သူ႔အထုတ္ႀကီးက က်
ေနာ္ထက္ပိုႀကီးပါတယ္ သူလဲ ဘယ္တခုကေနစြမ္းမွန္းမသိေတာ့ က်ေနာ့္လိုပဲ သယ္သြားေနရ
တာပါပဲ နအဖ တပ္ေတြ ကလဲ ခဏခဏ ရြာေတြ၀င္ရင္ မဲမဲျမင္ရာ ပစ္တတ္ေတာ့ ဒီအထုတ္
ႀကီးကို သယ္သြားေနရတာပါ တဲ့ သူတို႔သိသြားလို႔ လုသြားရင္လဲ ပါသြားမွာ စိုးပါတယ္ဆရာတို႔
မို႔ ေျပာျပတာပါ တဲ့။

က်ေနာ္တို႔လဲ စစ္ေၾကာင္းမထြက္ေသးခင္အထိ အမိ်ဴးမ်ိဴးေတြးေတာေနမိပါတယ္ ခုျပန္ေတြး
ၾကည့္ေတာ့ ထို သူႀကီးဖထီးတေယာက္ရွိေသးရဲ့လား ထိုဖထီးကြယ္လြန္သြားၿပီလား ဒါမွမ
ဟုတ္ ထိုအထုတ္ႀကီးပဲ အလုခံရဦးမလား။ လုသြားတဲ့လူေတြလဲ ဖထီးလိုပဲ ေနရာတကာ အ
ေလးခံသယ္သြားေနရဦးမွာလား။ အစံုစံုေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

(ကိုႀကီးေက်ာက္ကို အားက်ၿပီး တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ ဂမၻီရဇာတ္လမ္းတခုေရးခ်င္ေနတာ
ၾကာပါၿပီ ခုေတာ့ ေရးျဖစ္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းဒုစစ္ေၾကာင္းမႈး လုပ္ဖူးခဲ့သူတဦးရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္
အပ်က္ ျဖစ္ပါသည္ ကိုခ်စ္ေဖက ျပန္ခံစားတင္ျပပါသည္ )






Type the rest of your post here.