ကၽြန္ေတာ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြဆီထြက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြဆီ ကို
ထြက္လာျခင္း က ထူးထူးဆန္းဆန္းရယ္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး.ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြဆီကိုု
က်ေနာ္က လာေနၾကမို႔ လာခဲ့ျခင္းပါ.

ထိုကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြဆီလာတဲ့အခါတိုင္း လမ္းေဘးက ေတာပန္းေလးေတြ အေလ့ က်
ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ေတြနဲ႔ ကြင္းျပင္ႀကီးေပၚကေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ေလေျပ အားလံုးကို က်ေနာ္
ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ပါတယ္.က်ေနာ္ကႏႈတ္မဆက္ေသာ္လည္း သူတို႔အားလံုးက ညိဳညင္မႈေတာ့မရွိ
ပါ.

ထိုကြင္းျပင္ႀကီးဆီကို က်ေနာ္ထြက္လာတယ္ဆိုတိုင္း က်ေနာ္တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ဆန္
လွတယ္လို႔ေတာ့လဲ မေတြးေစခ်င္ပါ ကြင္းျပင္ႀကီးရဲ့တဘက္ ေတာတန္းေလးအနီးမွ စမ္းေခ်ာင္း
ေလးရစ္ေခြစီးဆင္းသြားေသာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက ေတာရေက်ာင္း သဃၤန္းေလးဆီကို
သြားၾကတဲ့လူတခိ်ဴ႔ ကြင္းျပင္ႀကီးအလည္က လယ္ေတာအစု အိမ္ေလးမ်ားနဲ႔ေနသာတဲ့ေန႔
ရက္မ်ားမွာ စြန္လႊတ္ေနၾကသူ တခ်ိဴ႔လည္းရွိေနခဲ့ပါတယ္.


ဆည္းဆာပ်ိဴရဲ့ လွပျခင္းေတြကို ခိုးယူနမ္းရႈိက္ဖို႔ ေစာင့္ေနေသာတခ်ိဴ႔ေသာ သူမ်ားလည္း ရွိေန
ႏိူင္ပါသည္။ ကြင္းျပင္ႀကီးေပၚက ျဖတ္ပ်ံလာတဲ့ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလးမ်ားနွင့္ ကြင္းျပင္ႀကီး
ကိုျဖတ္စီးသြားတဲ့ ေရၾကည္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ငါးျမားထြက္သူေတြလဲ ရွိေနႏူိင္ပါေသး
သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ခုလို ေျပာျပေနျခင္းမွာ က်ေနာ္ကို အထီးက်န္ဆန္သည္လ႔ို မထင္
မွတ္ေစခ်င္လို႔ ေျပာျပေနျခင္းလဲ ျဖစ္ႏူိင္ပါသည္။

အကယ္၍ က်ေနာ့္ကို အထီးက်န္ဆန္လွသည္ဟုထင္မွတ္သူမ်ား လဲ ရွိေနႏူိင္ပါေသးသည္ ထို
သို႔ ထင္မွတ္ေနႏူိင္ခြင့္လဲ ရွိပါသည္။ သူ႔ထင္ျမင္ယူဆမႈမ်ားကို က်ေနာ္က တန္းဘိုးထားစြာ ကြဲ
လြဲခြင့္ရွိေပးခဲ့သလို သူကလဲ သူ႔၏ အထီးက်န္ မဆန္ျခင္းကိုလဲ အတုယူ အားၾကဖြယ္ ေျပာျပ
သြားႏူိင္ပါေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနေရာင္ျခည္ေတာက္ေသာေန႔ မိုးဖြဲဖြဲေလးရြာေနေသာေန႔
မ်ား၌ လဲ ကြင္းျပင္ႀကီးေပၚမွာ ေရာင္စံုသက္တန္႔ႀကီးတခု ေပါက္ေနႏိူင္ပါေသးသည္။

က်ေနာ္ ထိုသို႔ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဆီကို အားလပ္သည့္အခါတိုင္း ထြက္ခြာလာတတ္သည္ မွာ
ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုေသာ အခ်ိန္ကာလ သို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ မဟုတ္သည့္
တိုင္ တနဂၤေႏြတိုင္း ငါးလာျမွားတတ္ေသာ ျမက္ဦးထုတ္ေဆာင္းထားတတ္သည့္ အဖိုးကို ခု
ေႏြဦးရာသီ၌ မေတြ႔ေတာ့ပါ။ ကြင္းျပင္ႀကီးအလယ္ လယ္ေတာစုေလးမွ ေက်ာင္းလာတက္ ၾက
ေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား သည္လည္း ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ တခ်ိဴ႔လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနၾကပါၿပီ
လယ္ေတာစုေလးသည္လဲ ယခင္ကကဲ့သို႔ တဲစုေသးသာမက အိမ္ေျခအေတာ္မ်ားမ်ား တိုးလာ
ပါၿပီ။

ထူးျခားေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားျဖင့္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္ ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါ က်ေနာ္ ရပ္ၾကည့္
ေငးေမာရာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးသည္လဲ ထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလဲမသြားေသးပါ က်ေနာ္ျမင္ေတြ႔
ေနၾကလူတခ်ိဴ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီး က်ေနာ္မျမင္ဘူးေသးေသာ လူတခ်ိဴ႔ေရာက္ လာၾကပါ
သည္။

က်ေနာ့္ကို အထီးက်န္ဆန္လွသည္ ေျပာခဲ့ေသာသူမ်ားသည္ပင္ ထိုၿမိဳ့ေလး၌ ႀကီးပြားတိုးတက္
ရာလမ္း မရွိဟု အထီးက်န္စြာခံစားၿပီး ေျပာင္းေရြ႔ြသြားၾကပါၿပီ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ
ေနာက္က်ိလာတဲ့အခါ ေလးလံတြဲလ် လာတဲ့အခါ အမ်ိဴးအမည္ေဖၚျပလို႔မရတဲ့ လြမ္းဆြတ္မႈ ခ
ံစားလာရတဲ့အခါ ကြင္းျပင္ႀကီးဖက္ကို ပိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္ ကြင္းျပင္ႀကီး ေပၚေအးေဆးလြတ္လပ္
စြာျဖတ္ပ်ံလာတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ့ လြတ္လပ္မႈကို အားက်ပါတယ္ တိမ္ေတြ အဆုပ္လိုက္ ေရြ႔
လ်ားသြားခဲ့တာေတြကို သေဘာက်ပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ကေတာ့ ထိုၿမိဳ့ကေလး ကေန
မေရြ႔သြားခ်င္ပါ။

စာကူးသူစကား။ ။ ထို ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဆီကို လာေနက် ဦးေလး ထူးဆန္းစြာေပ်ာက္
ဆံုးသြား ခဲ့သည္မွာ နွစ္ဆယ့္ တစ္နွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ္ က်ေနာ္က ထိုလယ္ေတာစုေလးမွာ ေမြးဖြား၍
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ ေကာက္လႈိင္းသိမ္းခ်ိန္ မ်ားတြင္ ထိုဦးေလးကို တ
ခ်ိဳ႔ရက္မ်ားမွာ ေတြ႔ေနက်ျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာေလ့ေျပာထ မရွိေသာ္လဲ က်ေနာ္တို႔ အေပၚ
အၿပံဳးျဖင့္ေႏြးေထြးစြာ ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ ထိုဦးေလးကို က်ေနာ္တို႔က ခင္မင္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ လယ္ေတာစုသို႔ အလည္ဖိတ္ေခၚေသာအခါ ေက်းဇူးတင္၍ ၀မ္းသာ
ေၾကာင္းေျပာေသာ္လဲ ျငင္းပယ္ေလ့လဲ ရွိပါသည္။ ထိုဦးေလးသည္ တပတ္လွ်င္ နွစ္ႀကိမ္ခန္႔
က်ေနာ္တို႔မိသားစု အိမ္စုေလးရွွိရာ ကြင္းျပင္ႀကီး ေတြဖက္ကို ေရာက္လာေနက် မိုးဖြဲဖြဲရြာလွ်င္
ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္ တခါတရံ ကတၱရာလမ္းေဘး ရပ္တံ့ရင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စကား
ေျပာေလ့မရွိေသာ ထိုကြင္းေငးသူ ဦးေလး သူထိုင္ေနက်ေနရာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွ
ရရွိေသာ သူေရးထားပံုရေသာ ဗလာစာအုပ္ထဲမွ ခြင့္မေတာင္းပဲ( ခြင့္ေတာင္းခြင့္မရရွိပဲ) ကူးယူ
ေဖၚျပပါသည္။ ထိုစာေရးသူဦးေလးက ဘာအမည္မွမေပးလို႔ က်ေနာ္လဲ ကူးေရးစရာမရွိေတာ့ပါ
ထိုဦးေလးနာမည္ကိုလည္း မသိပါ ။

ထိုဦးေလးႀကီးက ေသဆံုးသြားတာလဲ ျဖစ္ႏူိင္ပါတယ္ ဒါမွမဟုတ္ သူယံုၾကည္ျခင္းတခု ေပၚမွာ
နွစ္ျမႈတ္သြားတာလဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်.ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ကြင္းျပင္ႀကီးျဖစ္သြား
တာလား.ဒါမွမဟုတ္ ကြင္းျပင္ႀကီးက ယူငင္ေသာက္သံုးေနက် စမ္းေခ်ာင္းေလးပဲျဖစ္သြား
လား ကိုခ်စ္ေဖလည္း မသိေတာ့ပါ။