က်ေနာ္လြမ္းရတဲ့ျမိဳ႕
က်ေနာ္ လြမ္းရတဲ့ၿမိဳ့
“ဟဲ့..ခ်စ္ေဖ ေသနာက် နင္ဒီနားမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ငါ ဘုရားလာတာေလဟာ. နင္ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ေရာက္လဲ.”
“ဟား..ဟားဟားဟား…”
“ဘာလဲဟ..ခ်ီးေပ.ရဲ့ ”
“နင္နဲ႔ ဘုရားနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ.ဟ”
“ဟ..ခုဆိုင္တယ္ေလဟာ..နင္က ရီစရာလား..”
“ဟားဟား.နင္ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားသလို ထိပ္လဲေျပာင္သြားၿပီဟဲ့..”
“ေအာင္မယ္..နင္က်ေတာ့ နင့္အိမ္မွာ မွန္မရွိဘူးလား”
“ရွိတာေပါ့..ဟ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”
“နင့္ဗိုက္ႀကီး ဒီေလာက္ပူေနတာဟာ..နင္လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ငါက အေ၀းကနင္လို႔မထင္လို႔
ငါဒီဖက္ကို ေလွ်ာက္လာတာ ဘယ္က မိန္းမ၀၀ ႀကီးလဲလို႔ဟာ.”
“ဟဲ့..ငါက မ်က္နွာေလးကေတာ့ အရင္လို လွတုန္းေလ..”
“နင့္ မ်က္ႏွာေလး.လွတာ ဘာသံုးလို႔ ရမွာလဲ.ဟာ..”
“လုပ္ျပီ.ေသနာ.ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ..ေပါက္ကရေျပာခ်င္တုံး…”
“ဟဲ.နင့္ဆံပင္ေတြက နက္လြန္းလွခ်ည့္လား..“
“ဟားဟား..နင္သိသားပဲ ဒါမ်ိဴးၾကေတာ့.”
“သိတာေပါ့ဟ..ငါလည္း နင့္လိုပဲ လက္က်န္ဆံပင္ေလးကို နက္ထားရတာ”
“ခ်စ္ေဖ မသာေကာင္ နင့္က ငါ့ကိုသာေျပာတာ နင့္က်ေတာ့ အရင္ ၂ ဆေလာက္ရွိတယ္..”
“ေအာ..ငါအရင္က ၁၀၈ ေပါင္ ခု ၁၆၀ ဟာ..လူသာ၀လာတာပါ.ေသြးတိုးကပါလာတယ္ဟ.”
“နင္အဆင္ေျပ တယ္လား..”
“ေဟ့ေအး..သူလိုငါလိုေပါ့ဟာ.ငါက လူပဲ၀တာဟ..ပါးတို႔ ဘာတို႔ မ၀ဘူး မေတြ႔ဘူးလား..
အဲ့ဒီေတာ့ဟာ.ဘယ္လို အဆင္ေျပမလဲ.ထမင္းၾကမ္းေလးပဲ ယပ္ခတ္စားမယ္ဟာ..အပူ
စာေတြ ငါညစ္မစားခ်င္ပါဘူး..ထံုးစံအတိုင္းစားေတာ့ စားရတာေပါ့.ဟာ.”
“ေအး…နင္ကေတာ့ ႀကီးပြားဦးမယ္”
“မႀကီးပြားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဟာ..”
“နင့္ မိသားစု ေနာင္ေရးရွိေသးတယ္ေလ.ဟာ..”
“နင္ကေတာ့ လုပ္ပီ..ငါမိသားစု ေနာင္ေရးက ေနာင္ပဲ ဟာ..ငါတေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ..
အားလံုးပဲ အစိုးရမင္းမ်ားေပးမဲ့ ပင္စင္ရွိတာပဲ..”
“ဟားဟား…ဟား.နင္ ငယ္ငယ္ကလိုပဲ..အတည္ေပါက္နဲ႔ ေနာက္တတ္တုန္း..”
“ဟဲ့ခ်ီးေပ.နင့္အေမေတြ အေဖေတြ ေနေကာင္းၾကလား.”
“ဟဲ့ အေမဆံုးတာ ၅ နွစ္ေလာက္ရွိၿပီ နင္မသိဘူးလား.”
“ေဟ့ေအး..နင့္အေဖေကာ”
“အေဖကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္.ေျမးေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာပဲဟ.”
“..နင္.ကေလးေတြႀကီးၿပီလား.”
“ဟဲ့..အႀကီးမေတာင္ ဒုတိယနွစ္ အဂၤလိပ္စာ တက္ေနၿပီ..”
“ေအာ..ဒါဆို နင္ေျမးခ်ီရေတာ့မယ္..”
“ေသနာ..”
“ငါနင့္ေျမးေတြကို လာသင္ေပးမယ္..ဖြားဖြားခ်ီးေပ.လို႔ေခၚလို႔”
“ဟားဟား..ေအး..ခ်ီးေပ မိ်ဴးဆက္ေထာင္လိုက္မယ္.”
“ဟဲ့ သန္းသန္း၀င္းတို႔ ခင္မာခိ်ဴတို႔ေကာ.”
“သူတို႔က အပ်ိဴႀကီးေတြပဲဟ..ခုထိ. သူ တခါတေလျပန္လာတယ္..သန္းသန္း၀င္းက ခု
အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္ေနၿပီဟ.ခင္မာခ်ိဴက အထက္တန္းျပ သူကေတာ့
တို႔ ၿမိဳ့ေပၚမွာပဲ.”
“ေအာ္..သေမွ်ာစရာႀကီးဟာ…”
“ဘာသေမွ်ာတာလဲဟာ..သူတို႔ အဆင္ေျပပါတယ္.”
“ဟုတ္ဘူးေလဟာ..ေယာက္က်ားမယူေတာ့ သေမွ်ာစရာႀကီးေပါ့.”
“ဟာ..လုပ္ျပန္ၿပီေပါက္တတ္ကရ..သူတို႔သိရင္ နင့္ကို ၀ိုင္းဆဲေနမွာ”
“ဆဲ ဆဲ ဟာ.”
“တို႔ဆယ္တန္းနွစ္က လင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ့ ျမင့္ျမင့္ေမာ္ဟာ.သိလား”
“ေအး…”
“သူေျမးရေနၿပီဟ..”
“ဟုတ္လားဟ.”
“ေအးေပါ့ဟဲ့.နင္ကလဲ အနွစ္သံုးဆယ္ေလ.ဟာ နင့္ကိုငါေနာက္ဆံုးေတြ႔တာေတာင္ ဆယ္နွစ္
ေက်ာ္ေလာက္ရွိမွပဲ.”
“ေအး..ခဏေလးလိုပဲဟာ..တခ်ိဳ႔နွစ္ေတြက်ေတာ့လည္း ၾကာလိုက္တာ..ခ်ီးေပ ”
“ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုတိုင္း နင္တို႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ပါတယ္ဟာ..
နင္တို႔ ေက်ာင္း၀မွာ ၀ဲေဆးေရာင္းတာေလ..ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲမွာ နင္တို႔ေၾကးစည္တလံုးနဲ႔
အားေပးလို႔.ဆရာႀကီးေခၚဆူတာေကာ.စာကေလးဖမ္းလာၿပီး ငါ့စာကေလးယူသြားပါဟာ.ေျပာ
ၿပီး ရည္းစားစကား ေျပာသလို ေနာက္တာေတြေကာ အစံုပါပဲဟာ..နင္က နဂိုက ပိန္ပိန္ေလး
ဆိုေတာ့ တို႔ စိတ္ထဲမွာ အဲ့လို
ပိန္ပိန္ေလးရယ္ပဲ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေနတာ.နင္.လည္း တို႔ၿမိဳ့ကို ျပန္လည္ဦးေလ.ဟာ.”
“ေအး.ငါသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုခ်င္တယ္..၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ နင္သိတဲ့အတိုင္းဟာ.ငါပင္စင္ယူေတာ့မွပဲ.ျပန္လာေနျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ရဲ့..”
“ဟဲ့..ငါေမ့ေနလို႔.. ငါ့ငယ္ခ်စ္ဦးေလး.မိခ်ိဴ ေတြ႔ေသးလား..”
“ေသနာ..ဒါက်ေတာ့ မေမ့ဘူး..သူ႔သားႀကီးေတာင္ သေဘၤာသားလားဘာလားမသိဘူး ျဖစ္ေနၿပီဟ..ရန္ကုန္မွာပဲ.ေနတယ္.ငါတို႔နဲ႔ က သိပ္အခင္ႀကီးမဟုတ္ေတာ့ အဆက္ျပတ္
တယ္.”
“ဟုတ္လား..လြမ္းတယ္ဟာ..”
“နင့္က ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ လြမ္းရေသးလား.ငါမေသာင္းညြန္႔ကို တိုင္ေျပာမယ္”
“နင္တိုင္ေျပာလဲ မေသာင္းညြန္႔ က ငါ့ကို မိဘအိမ္ ကေတာ့ပြဲနဲ႔ ျပန္အပ္ခ်င္ေနတာ.နင္တိုင္ေျပာလည္း သူက သ၀န္မတိုေတာ့ဘူး..ဟ.”
“ခ်စ္ေဖ ..တို႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေဌး ဆန္နီ ေက်ာ္ထူး ၀င္းေအး ရဲႏူိင္ ေက်ာ္၀င္း အကုန္ေသကုန္ၿပီဟ.အကုန္ေဖါေရွာနဲ႔ပဲ..ေသာက္တယ္ဟာ ေနာက္ေဖါၿပီးေသတာ.နင္ေတာင္
ေသၿပီမွတ္တာ.”
“ေသနာမ..ငါက အျမဲမေသာက္ဘူးဟ ေသာက္လိုက္ျဖတ္လိုက္ အမ်ားႀကီးလဲမေသာက္ႏူိင္
ေတာ့ဘူး.မိန္းကေလးေတြထဲကေကာ..”
“မိန္းကေလးေတြထဲက ခင္ခင္ဦးနင္သိလား.ၿမိဳ့တဖက္ကမ္းက ဟယ္.သူေသတယ္.ေနာက္ ေအးမာသန္႔ သူလည္းေသတယ္.တို႔ မိန္းကေလးေတြ သိပ္မေသဘူးဟ.ေသာက္မွမေသာက္
တာ.ေယာက္က်ားေလးေတြပဲေသတာ..ဟ”
“ဟုတ္လား..ငါသိတယ္.နွစ္ေယာက္စလံုး.ေအးဟယ္သနားပါတယ္ ကေလးေတြလည္းက်န္ခဲ့
မွာေပါ့..”
“ေအး”
“ဒါဆို မိန္းကေလးေတြ ေသတဲ့ႏႈန္းမ်ားသြားေအာင္ နင္အားျဖည့္လိုက္ပါလား.”
“ေဖ- မသား..မသာ.ေခြးေကာင္ နမိတ္မရွိ နမန္မရွိ.”
“ငါကဟယ္..နင့္ကို မေတြ႔တာၾကာေတာ့ နင္ အေတာ္ေျပာင္းလဲသြားၿပီမွတ္တာ.နင္က အရင္ကလိုပဲ.”
“ေအး.ငါကရုပ္ပဲ ပိုေခ်ာလာတာဟ..က်န္တာေတြမေျပာင္းလဲဘူး..ဟားဟားဟား..”
“ေအာင္မယ္.နင့္ပံုနဲ႔..အရွက္မရွိ..ဟားဟား..”
“ဟဲ့.တို႔ ဒီတိုင္းႀကီးရပ္ေျပာေနၾကတာ.တခုခု သြားစားရေအာင္ ”
“ေအးသြားေလ.ေတာ္ေသးတယ္ ကေလးေတြပါရင္.ငါတို႔ကို ေမတၱာပို႔ေနေလာက္ပီ.”
“ေအး….”
“တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ.တခုခု စားတာေပါ့.ဟာ..”
“ေအး..”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ထို ခ်ီးေပေခၚ စိုးစိုးခိုင္ နွင့္ ေနာက္ဆံုး ဆံုခဲ့သည္
ပင္ ၆ နွစ္ရွိခဲ့ပါပီ.သူလည္း သူ႔မိသားစု ကိုယ္လည္းကိုယ့္မိသားစု ရုန္းရကန္ရ အလည္အပတ္
ခရီးလည္းမသြားႏူိင္ၾက က်ေနာ္နွင့္ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္၍ ဆရာဆရာမမ်ား အ
ေၾကာင္း အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းျမိဳ့မွာ တိုးလာေသာအေဆာက္အဦမ်ား အေၾကာင္း
ဆက္ေျပာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဆရာ ဆရာမမ်ား တခ်ိဴ႔ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပီ.သူ
ငယ္ခ်င္းမ်ား သည္ပင္ တခိ်ဴ႔ကြယ္လြန္ကုန္သြားေပၿပီ အလယ္တန္းထဲက တခန္းထဲ ရင္းနွီးခဲ့
ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တကယ္ပဲ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဆဲမနာ ငယ္ငယ္ထဲက စခ်င္သလို စ
ေနာက္ျခင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔ ေနာက္ခဲ့ၾကသူေတြပင္။
က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကိုေနာက္ေခၚေသာ ခ်ီးေပသည္ပင္လွ်င္ က်ေနာ္တို႔ျခင္းျပံဳးစရာ အျဖစ္အပ်က္ ဟို တုန္းက သူစိတ္ဆိုးသည္။ ေနာက္ စိတ္မဆိုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စၾက
ေနာက္ၾကျခင္းကို သူ စိတ္မဆိုး သူ ေက်ာင္းသို႔အလာ ေခြးေခ်းပံု နင္းမိရာမွ ထိုနာမည္ တြင္
သြားသည္။ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးမွန္းသိလို႔ ပိုစခ်င္သည္။ သူတကယ္ စိတ္လဲ ဆိုးခဲ့သည္။
က်ေနာ္တို႔က ေနာက္သူ႔ကို “ နင္ ဒီလို စိတ္ဆိုးရင္ ငါတို႔ နင့္ကို အဲ့လို မေခၚေတာ့ပါဘူးဟယ္” လို႔ ေတာင္းပန္သည္ “ေနာက္ဆို နင့္ကို ေခ်ပီး လို႔ပဲေခၚေတာ့မယ္” လို႔ စၿပီးေျပးသည္။ သူ႔မိဘ
မ်ားက သေဘာေကာင္းသည္။ သမီးပ်ိဴ ရဲ့သူငယ္ခ်င္း အေနာက္အေျပာင္ေတြ ေပမဲ့ ခင္မင္ၾက
သည္ စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္၀င္စားၾကသည္။ သမီးကို ေခၚ၍ ျခံထဲဆင္းစကားေျပာလဲ မဟန္႔တား..
ေနာက္ အကုန္အိမ္ေထာင္က် ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ အေမအေဖတို႔ နွင့္ ျပန္ဆံုလွ်င္ ေျပာသည္။
“ခ်စ္ေဖ. ငါတို႔က သမီးကို နင္တို႔ အုပ္ထဲက တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ညားမယ္ မွတ္ေနတာ တ
ေယာက္နဲ႔မွလဲ မရၾကဘူး” လို႔ေျပာ သည္။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ရင္းနွီးလြန္းေတာ့ နွမလိုျဖစ္သြား
တာလားမသိ သူတို႔ကို ပိုးဖို႔ ပမ္းဖို႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိ မရွိလို႔လဲ သူတို႔အကူအညီႏွင့္ ပိုးပမ္း
ျဖစ္ ေသာေကာင္မေလးေတြပင္ မနည္း။ ေက်ာင္းစာကို သိပ္စိတ္မ၀င္လွေသာ ႀကီးပြားေရး ဇာ
တာ ပါပံုမရေသာ က်ေနာ္တို႔ လူဆိုး ေက်ာင္းဆိုးမ်ားကိုလဲ ဘယ္အမ်ိဴးေကာင္း သမီးပ်ိဴ က
ေကာ စိတ္၀င္စားအံ့မည္နည္း။ ထိုခ်စ္လွပါသည္ ဆိုေသာေကာင္မေလးမ်ား သည္လည္း ခုခ်ီး
ေပတို႔ေလာက္ပင္ ခ်စ္သည္ဟု မခံစားရေတာ့..
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ငယ္ဘ၀ တို႔သည္ တေရြ႔ေရြ႔ကုန္သြားသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းျဖင့္ ငယ္သူ
ငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ေ၀းသြားသည္။ အျခားအရပ္ေဒသ တခုမွာ အျခားမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ထပ္ေပၚလာသည္ သို႔ေသာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ ႀကီးသူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္နွင့္
တေယာက္ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾက ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ ဟုတ္ကဲ့ ရွင္ စသည္ျဖင့္ တဦးနွင့္
တဦး ေခၚေ၀ၚၾက စကားေျပာၾကသည္။ “ကို ကႀကီး ခင္ဗ်ားေနေကာင္းလား” ဆုိတာနွင့္ “ေဟ့
ေကာင္ က ႀကီး.ခ်ီးမွပဲ မင္းပံုက ေနမေကာင္းဘူးလား” လို႔ ေမးရတာျခင္းမတူ။
ထိုသို႔ေသာ ေခၚေ၀ၚမႈ ေျပာဆိုႏူိင္မႈကိုလည္း အျခားအရပ္ေဒသမ်ားမွ မရႏူိင္ က်ေနာ္ က်ေနာ့္
ဇာတိၿမိဳ့ေလးသို႔ မေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ ခဏတျဖဳတ္ျပန္ေရာက္ေသာ္လည္း ဧည့္သည္
ေန ဧည့္သည္သြား က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဂ်င္ေပါက္ရာ စြန္လႊတ္ရာ ေဘာကန္ရာ ေလးခြ စမ္းသပ္ရာ က်ေနာ္တို႔ တက္ခဲ့ေသာေက်ာင္း က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုရပ္ လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္ တခိ်ဴ႔ အရင္အတိုင္း တခ်ိဴ႔ေျပာင္းလဲသြား သည္မွာ နွစ္အေတာ္ၾကာပီ။
အရင္ အုံ႔အံု႔ ဆိုင္းဆိုင္း ရွိခဲ့ေသာ ေက်ာင္းေရွ႔မွ သစ္ပင္ႀကီးတို႔ မရွိေတာ့ၿပီ က်ေနာ္တို႔ကို အ
ျမင္ မေတာ္တိုင္း ဆိုဆံုးမေလ့ရွိေသာ ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ား ကြယ္လြန္ကုန္ၿပီ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသ
ရေသာ ဆရာဆရာမမ်ား တခ်ိဴ႔ မရွိၾကေတာ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေသာအခါ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး တၿပိဳက္နက္ ရင္ေရာ္အိုမင္းသြားသလိုျမင္ရသည္။ သူတို႔ကလည္း ကို္ယ့္ကို အရြယ္က်လိုက္တာ ေျပာေနခ်ိန္ သူ႔မွာလည္း ေရွ႔သြားမရွိေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ ေသာအခါမွ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ္လံုးမ်ိဴးႀကီးျဖစ္လာလိမ့္မည္ မထင္ေသာ ဂီတာ ကိုယ္လံုး သ
႑ာန္ ေကာင္မေလးမ်ား မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းသြားသည္။
ရပ္ကြက္ထဲက နပ္ေခ်းတြဲေလာင္းနွင့္ ကစားေနေသာ ကေလးမ်ား သည္ပင္ မိဘဆရာအသင္း
စည္းေ၀းပြဲ ကျပန္လာသည္ တဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ေျပာင္းလဲမႈ အမ်ိဴးမိ်ဴး ရင့္ေရာ္မႈ
အမ်ိဴးမ်ိဴး ေႂကြလင့္မႈ အမ်ိဴးမ်ိဴးျဖင့္ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေတြ က
ေတာ့ မေျပာင္းလဲ ခင္မင္မႈေတြ သာ ရင့္ေရာ္လာခဲ့သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႔တိုင္း
ငယ္ဘ၀ေတြကို ျပန္အမွတ္ရ ရင္ခုန္ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသည့္ ရာထူးႀကီးနွင့္ ျဖစ္ပါ
ေစ ငယ္ဘ၀ေတြလို ဆက္ဆံရဲသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားမွာ ျခားနားထားေသာ စည္း
မ်ား မရွိ ျခားနားထား သည္ ဆိုလွ်င္လဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းလို႔ က်န္သူေတြက သပ္မွတ္ေတာ့
မည္မဟုတ္ ေပ။
အျခားအျခားေသာ အရပ္ေဒသ တို႔တြင္ ရင္းနွီးမႈ အမ်ိဴးမ်ိဴး ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ ယံုၾကည္စိတ္ခ်
နားလည္ေပးမႈ အမိ်ဴးမ်ိဴးနွင့္ မိတ္ေဆြေကာင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား ရႏူိင္ေသာလည္း ငယ္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို ကိုယ္က ဆက္ဆံလို႔မရ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ႀကိဳက္နွစ္သက္ သလို ဆက္ဆံၿပီး စိတ္ဆိုးသြားခဲ့လွ်င္ပင္ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႔သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္
ေသာက္ရေအာင္ကြာ ဆိုတာနွင့္ အားလံုးေက်ေအးၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္
အတူေနထိုင္ခြင့္ ရၾကသူေတြ ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းၾကပါသလဲ။ ထို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိရာ
ဇာတိေျမ ကို အျခားဘယ္ေနရာမွ ရွာလို႔ ရႏိုင္ေတာ့ပါမည္လည္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
ခုေန က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို အားရပါးရ ဆဲဆို၍ ေက်ာကို လက္ေမာင္းကို ထိုးပစ္
လိုက္ခ်င္သည္။ သူတို႔၏ သားသမီးမ်ား ေျမးေလးမ်ားကို ဆြဲယူေပြ႔နမ္း ပစ္ခြင့္ရခ်င္သည္။ငယ္
ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ရာ ေနရာအနွံ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အမွတ္တယ
ျပန္ေျပာေနခ်င္သည္။ ထိုေန႔ မနက္စာျဖစ္ျဖစ္ ညေနစာျဖစ္ျဖစ္ ႀကံဳရာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အိမ္တ
အိမ္ အိမ္မွာ ႀကံဳရာဟင္းျဖင့္ ၀င္စားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သီတင္းကၽြတ္ကာလနွင့္ႀကံဳလွ်င္ က်
ေနာ္တို႔ အေပၚ စိတ္ညစ္ခဲ့ရေသာ ဆရာမ ဆရာ တဦးဦး ေျခကို ဦးခိုက္၍ ကန္ေတာ့ခြင့္ရခ်င္
သည္။
ဒီေန႔ည က်ေနာ့္ၿမိဳ့ေလးကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို က်ေနာ္ျပန္လြမ္းေနသည္ က်ေနာ္က အ
ေ၀းမွာ။ ၿမိဳ့ေလးကေကာ က်ေနာ့္ကို လြမ္းပါ့မလား မသိ။
6 comments:
လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ လြမ္းရတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလး ရြာကေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကမွာပါပဲဗ်ာ..
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အလြမ္းကမွ ပိုေနသလိုလို....
ဒီညလည္း လြမ္းစရာရွိတာ လြမ္းလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ိဳ႕
ကိုခ်စ္ေဖေရ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္မေရာက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ၾကာဆို ထြက္လာကတည္းကပဲ ၂၁ ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၾကားမွာ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ကာလေတြက ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ ျပန္ငယ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ အသက္ ၄၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေသၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေစာလြန္းတယ္ထင္တယ္။ ဒီေလာက္အသက္မတိုသင့္ဘူး။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္သင့္ပါတယ္။
ကိုခ်စ္ေဖၾကီး ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အျပန္အလွန္စကားေျပာဟန္ကို ေရးျပထားတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
ေဖာေရွာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ၾကားရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ...
ကိုခ်စ္ေဖၾကီးလည္း ေလွ်ာ့ဗ်ာ... း)
(ခင္လို႕သတိေပးသလိုလိုႏွင့္ ဆရာဝင္လုပ္သြားသည္)
းဝ)
ကိုခ်စ္ေဖေရ
က်ေနာ္အခုမွပဲ ကိုခ်စ္ေဖဘေလာ့ကို တက္ဖတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ကမ့္တခုထဲမွာ အင္တာနက္သုံးရတာဆိုေတာ့ နဲနဲ ခက္ခဲသဗ်ာ။
ကိုခ်စ္ေဖရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ေျပာဟန္ဆုိဟန္အေရးအဖြဲ႔ကို အားက်လိုက္တာမွဗ်ာ။
ငယ္ဘ၀ကို မငယ့္တငယ္ဘ၀ေတြကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ေရာက္သြားတယ္။
ဒီလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ဘ၀ကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္ရတာ ခ်မ္းေျမ႕ဖို႔လဲေကာင္း တမ္းတဖို႔လဲ ေကာင္း၊ လြမ္းဆြတ္ဖို႔လဲ ေကာင္း။
ေနာက္အျမဲတမ္းလာလည္မယ္ဗ်ာ။
စာငယ္သူငယ္ခ်င္းသာ ျဖစ္လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့။
ကို k ခင္ဗ်ား ကမ့္ထဲက ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမိ်ဴးေတြပါပဲဗ်ာ.တေနရာစီ မွာႀကီးျပင္းခဲ့ၾကေပမဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္တူသူျခင္းမို႔ တလမ္းထဲ တၿမိဳ့ထဲ တေက်ာင္းထဲ ေနခဲ့ၾကတဲ့
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပါပဲဗ်ာ.ဗမာတျပည္လံုးကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ယာမွတ္ခဲ့ၾက တာပဲမဟုတ္လား..က်ေနာ္လည္း နို႔ဘိုးကမ့္ထဲထြက္ပါပဲ.
ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ကိုၾကီးေခ်ဖစ္ ရ...
ဗမာတေျပလုံး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာမွတ္ၾကသူေတြ ..... ေအာ္... တေန ့ေန ့ေတာ့ ေတြ ့ၾကအုံး(ဦး)မယ္(မည္)ေပါ့ေလ။ အဲဒီတေန ့ကို ေစာင့္ေနတာမဟုတ္၊ အဲဒီတေန ့ကိုေရာက္ဖုိ ့ သြားေနတာျဖစ္တယ္။ ။ ။
ေတာက္
(ေတာက္= ေတာက္ခတ္သံ )
ဒင္းတုိ ့နဲ ့ က်ိန္းေသတေန ့ ေတြ ့ဦးမည္ေပါ့ေလ
Post a Comment