တိမ္လွ်င္စီးေၾကာင္းမ်ား

တိမ္လွ်င္စီးေၾကာင္းမ်ား.

က်ေနာ္ထိုေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေသာအခါ သူျပံဳးသည္။ ဘာေၾကာင့္ျပံဳးသည္ကိုေတာ့က်
ေနာ္တိတိက်က်မသိပါ။ က်ေနာ္ၾကည့္သည္ကို ရယ္စရာျပံဳးစရာလို႔ သေဘာထား၍ ျဖစ္မည္။
သူ႔ပါးမွာေရတြင္းတိမ္တိမ္ေလးတဖက္စီနွင့္တူေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားပါသည္။သူက ဥပေဒ
ေက်ာင္းသူေလးျဖစ္သည္။ဥပေဒေက်ာင္းသူေလးဟု ခန္႔မွန္းရျခင္းျဖစ္သည္။သူတို႔အုပ္စုထဲ
တြင္ က်ေနာ္သိေသာဥပေဒေက်ာင္းသူေလေတြအမ်ားအျပား ပါေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္နွင့္တနွစ္ထဲ တတန္းထဲျဖစ္၍ အသက္ျခင္းတူမည္ဟုေတာ့မထင္သင့္ပါ။ က်ေနာ္က
(၁၀)တန္းစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ရန္အၾကာႀကီးေျဖဆိုခဲ့ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ့နယ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းပိတ္ရက္စုေပါင္းခရီးထြက္ဖို႔ အစည္းအေ၀းပြဲမွာ
ေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ထို႔ေန႔က အစည္းေ၀းမွာ ဘာေတြေျပာၾကလည္းက်ေနာ္မသိေတာ့ပါ လာ
မည့္ စေနေန႔တြင္ ကားသံုးစီးျဖင့္ခရီးထြက္ၾကမည္။က်သင့္ေငြကို ကိုဘယ္သူ မဘယ္၀ွါက္ိုေပး
ရမည္ပဲသိပါသည္။ က်ေနာ့္လာမည့္မနက္ဖန္တြင္ က်ေရာက္မည့္စေနေန႔ကို ေစာင့္ေနမိေတာ့
သည္။စေနေန႔ မနက္(၈)နာရီ စုရပ္ေနရာမွကားထြက္မည္။ ပဲခူးေရႊေမာ္ေထာဘုရားနွင့္ ပတ္
၀န္းက်င္ ပဲခူးျမိဳ့သို႔သြားမည္ျဖစ္သည္။စုေပါင္းစားေသာက္ျခင္းနွင့္ ကစားပြဲအစီအစဥ္မ်ားလည္း
ပါမည္ျဖစ္သည္။ထိုစေနေန႔တြင္ ထိုေကာင္မေလးကိုထပ္မံေတြရမည္ျဖစ္၍ေပ်ာ္ေနသည္။မိတ္
သြားဆက္မည္လည္းစဥ္းစားေနသည္။ သူ႔ပါးခ်ိဴင့္ေလးရင္ထဲသို႔ ေအးျမစြာစီး၀င္လာသည္။

စေန႔ေန႔က်ေနာ္ေခါင္းေတြတအားကိုက္ေနသည္။ညကအခန္းေဖၚ သူငယ္ခ်င္းနွင့္အရက္
ေသာက္မ်ားသြားသည္။ ေသာက္တုန္းကေတာ့မ်ားသည္မထင္ပါ သိပ္မမူးေသးဘူးဟုသာထင္
ေနသည္။ သူကပဲခူးသားျဖစ္၍ က်ေနာ္တို႔ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးနွင့္လိုက္ပါ၍ သူလည္းျမိဳ့ကိုျပန္မည္။
တနလၤလာေန႔မနက္သူျပန္လာမည္ က်ေနာ္တို႔ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္းနီးလာၿပီျဖစ္
သည္။ သူက အမွတ္တယ အကိုနဲ႔က်ေနာ္အိုပီတူတူေသာက္ရေအာင္လို႔ေျပာလာသည္။က်
ေနာ္က အိုပီ မေသာက္ခ်င္ အိုပီကို က်ေနာ္က အရက္အဆီလို႔သာသိသည္။အိုပီဘယ္ေလာက္
ေသာက္ၾကမလဲလို႔ေမးသည္။သူက ပုလင္းႀကီးတလုံးကို နွစ္ေယာက္အတူေသာက္မည္။လို
လွ်င္ထပ္မွာမည္ ဟုေျပာသည္။

က်ေနာ္က အရက္ဆီကို အဲ့ေလာက္ေသာက္ရင္ေသမည္ထင္သည္။ သူကေသာက္နိုင္သည္
ျငင္းသည္။က်ေနာ္ကမေသာက္နိုင္ျငင္းသည္။ေနာက္ေသာက္ၾကည့္ရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္
ထိုေန႔က ေသာၾကာေန႔ညေနျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔(၂)ေယာက္ညေန(၅)နာရီခြဲထဲက တက္ႂကြေနသည္ အရက္ကိုေသာက္ဖူးေသာ္
လည္း ခုလိုမေသာက္တတ္ေသး တခါတရံေသာက္ျခင္းမ်ိဴးျဖစ္၍ အရက္ကိုေသာက္လိုျခင္း
ထက္ အေတြ႔အႀကံဳကိုေသာက္လိုျခင္းျဖစ္မည္။က်ေနာ္တို႔ ေျမနီကုန္းမွတ္တိုင္တြင္ဆင္းသည္
ေျမနီကုန္းတြင္ အရက္ဆိုင္စားေသာက္ဆိုင္အမ်ားရွိသည္။ ဘက္ထရီမီးသီးအလင္းေရာင္နဲ႔
ေရာင္းတဲ့လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြလည္းရွိသည္။ ဆိုင္ေလးေတြက အျမည္းစံုတယ္ အျမည္း
ပိုရတယ္ အရက္ပိုစစ္တယ္ အလြယ္တကူေမာ့လို႔ရတဲ့ ေကာင္းခ်က္ေတြရွိတယ္။က်ေနာ္တို႔က
တခါတေလမွေသာက္တဲ့အရက္သမားအတုေတြဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ က်က်နနေသာက္ခ်င္
ခဲ့သည္။

အရက္စမွာေတာ့ သူကအိုပီတလံုး လို႔မွာလိုက္သည္။လာခ်ေပးေတာ့ အျဖဴ က်ေနာ္ေၾကာက္
ေနသည္ အရက္ဆီကို ဒီေလာက္ေသာက္ရင္ ေသလိမ့္မည္ဟုထင္သည္။ သူကေတာ့မ
ေၾကာက္ က်ေနာ္ကိုငွဲ႔ေပးသည္။ အျမည္းတပြဲလည္းေရာက္လာသည္။က်ေနာ္ေၾကာက္
ေၾကာက္နဲ႔ေသာက္ၾကည့္ေတာ့ ဘီအီးေတြျဖစ္သည္။က်ေနာ္က ဒါဘီအီးလို႔ေျပာသည္။သူက
အိုပီလို႔ေျပာသည္။ဆိုင္ပိုင္ရွင္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ခင္ဗ်ားပဲခူးဖက္ကလားေမးသည္။ပဲ
ခူးဖက္မွာ အိုပီလိ႔ိုေခၚေသာ ဘီအီးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ အိုပီျဖစ္ျဖစ္ ဘီအီးျဖစ္ျဖစ္က်ေနာ္
တို႔ နွစ္ေယာက္ေသာက္ၾကသည္။

အေတာ္ေလးမူးကုန္သည္။ သို႔ေသာ္မူးတယ္မထင္ေသး ေနာက္တစိတ္ပုလင္းနွင့္၀ယ္သြား
သည္။အေဆာင္မွာေမာ့ရန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ပိုခင္သြားသလိုခံစားရသည္။သူ
ကားေပၚမွ ျပဳတ္က်မွာစိုးရိမ္၍ က်ေနာ္ကားေပၚကျပဳတ္က်မွာ သူစိုးရိမ္သည္။ထိုည(၁၀.၃.၈၈)
ရက္ေန႔ည အဓိပတိလမ္းေဘးမွာ ပါလာေသာ တစိတ္ကိုထပ္ေမာ့ၾကသည္။ျဖတ္သြားေသာပါ
ေမာကၡ ေမာ္ကြန္းထိန္း မာစဒါဂ်စ္ကားမ်ားကို က်ေနာ္တို႔မေၾကာက္ေတာ့။ ကားမီးေရာင္
ေအာက္တြင္ ပုလင္းကိုေျမာက္ျပျပီးႏႈတ္ဆက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ကိုက်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲ၀င္
သူရဲေကာင္းႀကီးေတြလ႔ိုလည္းထင္ၾကျပန္သည္။

အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေတာ္မူးေနျပီ(အျခားသူငယ္ခ်င္းျပန္ေျပာျပတာပါ)က်ေနာ္
တို႔က မူးသည္မထင္ေသး အေဆာင္မႈးနွင့္ေဟာက်ဴတာကို မေက်နပ္သမွ် သြားေျပာရန္ရဲရင့္
ေနၾကပီ။ ထိမ္းမရေတာ့ လမ္းသူရဲေဆးလိပ္(ေဆးေျခာက္) ေသာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက က်
ေနာ္တို႔ကို ေဆးလိပ္တိုက္လိုက္မွ ျငိမ္သြားသည္ က်ေနာ္တို႔လည္းျပန္အိပ္ၾကသည္။ဘာေဆး
လိပ္လည္းမသိ။ေနာက္မွသိရသည္။ ဒီေနရာမွာ ေဆးေျခာက္ကေကာင္းသလိုလိုရွိသည္ အ
ကယ္၍မ်ား သြားရမ္းမိလွ်င္ အမႈႀကီးမည္။

စေနေန႔ နိုးလာေတာ့ ေခါင္းေတြကိုက္ေနသည္ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့(၁၀)နာခြဲျပီးျပီ ေပ်ာ္ပြဲစား
ကားမမွီလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကိုက္ကိုက္ စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ထပ္အိပ္သည္။ေနာင္အရက္မေသာက္
ေတာ့ဘူးဟုလည္းေနာင္တရသည္။ထိုေနာင္တသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရဦးမည္ျဖစ္ေသာေနာင္တ
မွန္းမသိ ထိုစဥ္တုန္းက ခုထိလည္းေနာင္တရေနရေသး၍ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးနွင့္နီးစပ္ဖို႔
ခြင့္ေရးမရတာကို ပိုေနာင္တရေနသည္။

ေနာက္သူ႔ကိုမေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔လိုေတြ႔ညားဥပေဒသမားေတြထိုင္ေသာ ကင္န္တင္းဖက္ အတန္း
ေတြဖက္ မေယာင္မလည္သြားရွာသည္ လံုး၀မေတြ႔ေတာ့ တျမိဳ့ထဲသားခ်င္းျဖစ္၍ျပန္ေတြ႔ဦး
မည္ ၾကံဳး၀ါးထားသည္။ မေတြ႔ သို႔ေသာ္လည္း ပါးခ်ိဴင့္ေလး(က်ေနာ္ဘာသာေပးထားေသာနာ
မည္)ကို လိုက္ရွာသည္။

ေတြ႔မည့္ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ေနက် ကန္န္တင္းမွာ လူတေယာက္နွင့္အတူထိုင္၍ ရယ္စ
ရာေတြေျပာေနသည္။ရီစရာစကားေတြေတာ့မၾကားရပါ ခန္႔မွန္းၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထိုလူကို
ဘယ္သူမွန္းမသိေသာ္လည္း မနာလိုျဖစ္ေနသည္။အက်ႋအ၀တ္အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္နွင့္ေက်ာ
ေပးထိုင္ေနေသာ သူကိုေနရင္းမေက်နပ္ျဖစ္ေနသည္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးက က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့အံ့
ၾသသြားသည္။သူမွတ္မိေန၍ က်ေနာ္ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္လည္းမေပ်ာ္။ပါးခ်ိဳင့္ေလး လူတေယာက္
နွင့္အတူထိုင္ေန၍ျဖစ္သည္။ေပ်ာ္ပြဲစားမလိုက္ျဖစ္လိုက္တာကိုေနာင္တထပ္ရသည္။

သူတို႔၀ိုင္းကိုေက်ာ္သြားၿပီးအျခား၀ိုင္းလြတ္မွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့မွ သူနွင့္အတူထိုင္ေနေသာသူက
ထလာၿပီးႏႈတ္ဆက္သည္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း သူငယ္တန္းေလးထဲကအတူေက်ာင္းသြားဖက္
အိမ္နီးခ်င္း အတန္းတူသူငယ္ခ်င္း သူ(၈)တန္းေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ့မွ ရန္ကုန္သို႔ မိဘမ်ား
နွင့္ေျပာင္းသြားသူ ရန္ကုန္ကိုက်ေနာ္ေရာက္တဲ့အခါ တခါနွစ္ခါထပ္ဆံုၾကသည္။ေနာက္သူအိမ္
ေထာင္အေစာႀကီးက်သြားသည္။ သူ႔မိဘမ်ားကသေဘာမတူဟုၾကားသည္။ေနာက္သူနိုင္ငံျခား
သေဘၤာလိုက္သြားသည္ဟုၾကားသည္။ မေတြ႔တာ(ရ)နွစ္နီးပါး ခုမွေကာင္မေလးေဘးမွာျပန္
ေတြ႔ရသည္။သူနာမည္က ေမာ္၀င္းေအာင္။

သူတို႔၀ိုင္းနွင့္လာထိုင္ရန္အတင္းေခၚ၍ သြားထိုင္ရေတာ့သည္။ သူကက်ေနာ့္ကို “မင္းငယ္ငယ္
တုန္းကလိုပဲ အတန္းထဲမွာ သူပုန္ထတုန္းလား”တဲ့ ေနာက္ ပါးခ်ိဴင့္ေလးကို “မင္းသူ႔ကိုမွတ္မိ
လား” တဲ့ က်ေနာ္မွတ္မိသလိုလို မမွတ္မိသလိုလို တကယ္က မမွတ္မိတာပါ။

“သူ မိုးမိုး ေလးကြာ.တို႔ေလးတန္းနွစ္က သူကသူငယ္တန္းေလး တက္ကာစ အတန္းထဲမွာအီး
ေတြပါခ်လို႔ မင္းနဲ႔ငါသြားျပီးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနာက္သူ႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ရတာေလ”တဲ့ က်ေနာ္မွတ္
မိသြားျပီ ပါခ်ိဴင့္ေလးက ေမာ္၀င္းေအာင္ရဲ့ ညီမေလး အဲ့ဒီတုန္းက သူကသူငယ္တန္းေလး အ
တန္းစတက္ကာစ သူအတန္းထဲမွာငိုေနတယ္ တအားပဲရႈိက္လို႔ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္က(၄)
တန္းတက္ကာစ ေနာက္သူ သူ႔ညီမေလးကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးရသည္။ေနာက္ေက်ာင္းမတက္ေတာ့
ပါဘူး လုပ္လို႔ မနည္းေခ်ာ့လိုက္ေခ်ာက္လိုက္လုပ္ရသည္။ခုမိုးမိုးက ပါးခ်ိဴင့္ေလးျဖစ္ေနသည္။

ပါးခ်ိဴင့္ေလးက ေတာ္ေတာ္ရွက္သြားသည္ သူကအသားကလည္းျဖဴေတာ့ မ်က္နွာကရဲတြက္
ေနသည္ သူ႔အကို ကို“ကိုႀကီးကလဲ ကိုႀကီးကလ”ဲ နဲ႔ေတာ္ေတာ္ရွက္ေနသည္။ က်ေနာ္က က်
ေနာ္တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းေလးထဲက သူငယ္တန္းေလးအခန္းထဲမွာ ငိုေနတဲ့ေကာင္မေလးကို
ေျပးျမင္သည္။ သူလို႔လံုး၀မထင္ထားခဲ့။ သူအကိုက မိတ္ဆက္ေပးသည္ ေနာက္သ႔ူအေဆာင္
ကို က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္လိုက္ပို႔ေပးသည္။သူကအျပင္ေဆာင္ကေနေက်ာင္းတက္သည္။မိ
ဘမ်ားက ၿမိဳ့ထဲမွာေနသည္။

သူ႔အကိုက “ညီမေလးက တခါတေလရင္ၾကပ္တယ္ကြ အားလည္းငယ္တတ္တယ္ အိမ္ကို
လည္းမေျပာဘူးေအးလဲတအားေအးတာ ဘာျဖစ္လို႔ ေရွ႔ေနလုပ္ခ်င္လဲမသိဘူး ဒီ ဥပေဒကိုမ
ယူပါနဲ႔ဆိုမရဘူး သူဥပေဒသင္ခ်င္လို႔ ဆိုလို႔ ထားရတာ မင္းတခါတေလ အေဆာင္ကိုလာေတြ႔
ေပးကြာ” တဲ့ က်ေနာ္က မ်က္နွာပိုးေသေအာင္ မနည္းလုပ္ထားရသည္။ေနာက္ပါးခ်ိဴင့္ေလးကို
ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္လာခဲ့ၾကသည္။က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေလေျပေလညွင္းေလးေတြတိုက္ေနသည္
အဲ့ဒီေန႔က။

ေမာ္၀င္းေအာင္ နွင့္ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာလမ္းခြဲရသည္ သူကတေနရာ က်ေနာ္ကတေနရာ သူ
ေရွ႔လထဲ သေဘၤာျပန္တက္ရမည္ဟု တခါထဲႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ သူဘတ္စကားေပၚတက္ခါ
နီး က်ေနာ္ေအာင့္ထားရေသာ စကားေလးတခြန္းကို သူ႔ကိုေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

“အစစ အရာရာ စိတ္ခ်ပါကြာ ေယာက္ဖရာ ငါညေနတိုင္းနီးပါး သြားေတြ႔ပါမယ္” လို႔ သူရယ္
သြားသည္။တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ညေနတိုင္းလဲသြားမေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ တေခါက္မွလည္း ပါးခ်ိဳင့္
ေလးကိုထပ္မေတြ႔ေတာ့။ (၁၉၈၈) ခု (၁၆)ရက္ေန႔ တံတာနီအေရးအခင္း (၁၇) ရက္ေန႔ ရန္ကုန္
တကၠသိုလ္၀င္း ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ျဖစ္သြားသည္။ေနာက္ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားသည္။

ေနာက္ဇြန္အေရးခင္းထပ္ျဖစ္လာသည္။ေနာက္ (၈.၈.၈၈)ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္း ေနာက္
ဥပေဒတြင္း တိုက္ပြဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ျပင္ဆင္မႈတို႔ျဖင့္ က်ေနာ္နိုင္ငံေရးေရ
စီးထဲေမွ်ာပါသြားသည္ သို႔မဟုတ္ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ေနာက္ထံုးစံအတိုင္း အမ်ားသူငွါလို
ေထာင္က်သြားသည္။

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာ္၀င္းေအာင္နွင့္ (၂၀၀၄)ခုမွာ တေခါက္ျပန္ေတြ႔သည္။ပါးခ်ိဴင့္ေလးအ
ေၾကာင္းကိုေမးျဖစ္သြားသည္။ သူျပည္နယ္တခုရဲ့တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ကထိက ဥပေဒ
ဌါနမွာ အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ က်ေနာ္က (၂၀၀၄)မွာ ထိုင္းကိုထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။

ပါးခ်ိဳင့္ေလးကို ထပ္မေတြ႔ေတာ့ သို႔ေသာ္(၁၀.၃.၈၈)ရက္ေန႔ညေနအေဆာင္ကိုလိုက္ပို႔ၿပီး
အျပန္ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္က ပါးခ်ိဳင့္ေလးရဲ့ မ်က္၀န္းနက္နက္ေလး တစံုကေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ
ခုထိသိမ္းထားခဲ့သည္။က်ေနာ္တို႔ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။