လူထုသူႀကီး

လူထု သူႀကီး
အစိုးရကလည္း လူထု အစိုးရ။ လူထုစည္းေဝးပြဲ၊ လူထု အေရးဆိုပြဲ၊ လူထုတိုက္ပြဲမ်ား ကိုလည္း မၾကာခဏ ဆင္ယင္ေနၾကသည့္ သမယ ျဖစ္သည္။ လူထုမိတ္ေဆြ၊ လူထု ရန္သူ၊ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ဟူေသာ ေဝါဟာရမ်ားလည္း ေပါက္ပြား လာခဲ့ေလၿပီ။
အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ယခုေခတ္တြင္ ေနရာတကာ၌ လူထုႏွင့္ ကိုင္ေပါက္ ေနၾကေလေတာ့သည္။ လူထုတည္းဟူေသာ နာမဝိေသသနကို ေရလဲႏွင့္ ေပါေပါႀကီး သံုးစြဲေနၾကသည့္ ေခတ္ေပတကား။
လူထု လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ လူထု ပင္မင္း၊ လူထု သတင္းစာ၊ လူထုေပ်ာ္ပြဲစားရံု၊ လုူထု ကိတ္မုန္႔၊ လူထု ေျမပဲေလွာ္၊ လူထုဘာ လူထုညာဟာ မေရ မတြက္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ေနရာတကာမွာ လူထု။ ဟိုမွာလည္း လူထု၊သည္မွာလည္း လူထု ။ေရွ႕မွ နာမဝိေသသန အမ်ိဳးမ်ိဳး တပ္၍ လူထုကိ သံုးစြဲၾကေသးသည္။ လယ္သမားလူထု၊ အလုပ္သမား လူူထု၊ ကုလားလူထု၊ ျမန္မာ လူထု၊ အဂၤလိပ္ လူထု၊ လူထု စံုလုိ႔။ ေဟာလာျပန္ေခ်ၿပီ။
ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳတို႔ နယ္တြင္ "လူထု သူႀကီး" ေရြးပြဲေတြက်င္းပရေပဦးေတာ့မည္။ လူထုက တင္ေျမွာက္ေသာ သူႀကီးကို လူထုသူႀကီးဟု ေခၚပါသည္။ ယခု ရွိရင္းစြဲ သူႀကီးေတြေကာ လူထုကတင္ေျမွာက္သည့္ သူႀကီးမင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအိုမင္းေဟာင္းႏြမ္း ေနေသာ သူႀကီးမ်ားကို သစ္လြင္ေနေသာ ယခုလူထုက မႀကိဳက္ႏိုင္ေတာ့ ၿပီဟု ဆိုုသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ေခတ္မမီသည့္ သူႀကီးမ်ားကို ယခုမ်က္စိက်ယ္ေသာ တက္လူမ်ားက မလိုခ်င္ေတာ့ၿပီ။ မ်က္စိက်ယ္ေသာ လူထုသည္ မ်က္စိက်ဥ္းေသာ သူႀကီးကုိမၾကည့္လိုေတာ့ၿပီ။
"ဒီသူႀကီးေတြဟာ ျဗဴလုိကလား နက္စိတ္ ဝင္ေနၿပီး။ ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းေတာ့တယ္"
"သူႀကီး ေရြးတင္တဲ့ အခါမွာလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ လူကို တင္ဖို႔ လုိတယ္။ အဘုိႀကီးေတြ တင္လို႔ မဟန္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးအို ေက်ာင္းေပၚ တင္သလိုေပါ့ကြ။ ခဏခဏဘုန္းႀကီးပ်ံ လုပ္ေနရမယ္။
ဤ အသံမ်ားကား ေခတ္၏ ေႂကြေႀကာ္သံမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ရွိရင္းစြဲ သူႀကီးမ်ားကို ရာထူးမွရပ္စဲကာ လူထုသူႀကီးမ်ားကို ျပန္လည္ေရြးေကာက္ရန္ ေလွ်ာက္ လႊာမ်ား ေခၚရေလသည္။
ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳ၏ ရံုးတြင္ ေလွ်ာက္လႊာေတြ ဟီးတိုက္၍ ဝင္လာေလသည္။ အခ်ိဳ႕ သူႀကီးလူပါးမ်ားကမႈ ရြာထဲ၌ ေၾကာ္ျငာျခင္း မရွိဘဲ တိတ္တဆိတ္ၿပိဳင္သူမရွိသကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္းလာ၍ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကသည္။
သည္အခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕ပိုင္ေတြ အခက္အခဲႏွင့္ အေတြ႕ရဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အသက္ငါးဆယ့္ ငါးႏွစ္ ေက်ာ္၍ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားခြင့္ ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ သူႀကီးကိစၥကိုလည္း သူ ဂရုမစိုက္၊ အခြန္ေကာက္ရန္ကိုလည္း သူမမႈ၊ ရံုးအမိန္႔ကိုလည္း မနာခံ၊ ထင္ရာႀကဲေလေတာ့သည္။ ျပဳတ္မဲ့တူတူမထူးေတာ့ပါဘူးဆုိကာ ၾကက္ဝိုုင္းကေလးမ်ားလည္း တိတ္တိတ္ပုန္း ေထာင္လုိက္ေသးသည္။ အရက္ကေလးမ်ားလည္း ခ်က္လိုက္ေသးသည္။
ျပန္လည္ အေရြးခံမည့္ သူႀကီးမ်ားမွာေတာ့့ မဲ အေရးမုိ႔ႀကိဳးစားပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေခၽြးတလံုးလံုး ျဖစ္ေနၾကေလေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔မွရံုးသုိ႔ေျခဦးမလွည့္ဖူးသည့္ သူႀကီးေပ သူႀကီးကပ္မ်ားလည္း သူတို႔အိမ္ႏွင့္ရံုးအိမ္ဦး ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ရြာသားေတြအတြက္ အမေတာ္ေၾကး ေလွ်ာက္္ေပးရသည္မွာလည္း အေမာ။ သူ႔ရြာတြင္ လူအမ်ား အလုပ္အကိုင္မဲ့၍ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ျဖစ္ေနပါသည္ဟု ဆိုကာ အငတ္စာရင္းေတြကိုလည္း တၿပံဳတေခါင္းႀကီး လာေပးလိုက္ေသးသည္။ သူ႔အားမဲေပးမည့္သူေတြကို အကုန္လံုး စာရင္းတြင္ ထည့္လာေလေတာ့သည္။
တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္း ၾကမည့္ သူႀကီးေလာင္းေတြကလည္း လူထု အတြက္ ပ်ာပ်ာသလဲ တအားခဲၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကေလသည္။ဟုိမွာလည္း သူတို႔ ၊ သည္မွာလည္း သူတို႔ကိုပဲ ေရွာင္၍ပင္ မလြတ္။ အခ်ဳိ႕လည္း ရိုးရိုးသားသားပင္ မိမိ သေဘာက်သလို ႏိုင္ငံေရး ပါတီ မ်ား၏ လက္မွတ္ကို ယူထားၾကေလသည္။
အခ်ိဳ႕လည္း မဲရရံုေလာက္သာ ရည္ရြယ္လ်က္ အေရ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ၿခံဳထားၾကေလသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳ၏ နယ္တြင္ ဂြေခ်ာင္းရြာသည္ နာမည္အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ ႏြားခိုိးတို႔၏ ပုန္းေအာင္းရာ ေဒသ ျဖစ္သည္။အရက္သမား တို႔၏ မွီခုိရာလည္း မည္သည္။ ဓားျပ၊ သူခိုး ၊ ကိုလူဆိုးတို႔၏စံေပ်ာ္ရာလည္း ဟူ၏ ။ ထုိေက်းရြာကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ သူႀကီးမင္း ဦးဘခ်စ္သည္ သူ၏ရာဇပလႅင္ မၿငိမ္မသက္ရွိ ေနသည္ကို တုန္လႈပ္ေသာအမူအရာျဖင့္ အကဲခတ္ လ်က္ ရွိသည္။ သူႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေလွ်ာက္ထား အေရြးခံမည့္သူသံုးဦး ေပၚေပါက္ေနပါသည္။
ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳက သူ႔သူႀကီးမင္းကုိ ဤသို႔ေမး၏။
" ဘယ္ႏွယ့္လဲ သူႀကီးမင္း၊ဟန္ပါ့မလား"
"ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟန္ရမေပါ့ၿမိဳ႕အုပ္မင္းရာ"
သူေျပာလို႔သာၾကားလိုက္ရသည္။ ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳကေတာ့့ ဘယ္နည္း နဲ႔မွ သူရမည္မထင္။
ေနာက္သံုးရက္ၾကာေသာ အခါ သူႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံမည့္သူသံုးဦး အနက္မွ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးဖိုးေထာင္သည္ အေရြးမခံေတာ့ပါဆို၍ သူ႔ေလွ်ာက္လႊာကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းသြားေလသည္။
ဦးဘခ်စ္ ဘယ္လို ေျခထိုးလိုက္သည္ မသိ။ သူႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံရန္ ဦးသာထြန္းႏွင့္ ကိုဖိုးျမစ္ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဦးသာထြန္းႏွင့့္ ကိုဖိုးျမစ္တို႔လည္း တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ျဖစ္ကာ ၿမိဳ႕မွ မိမိတို႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ မ်ားကို ဖိတ္ၾကား၍ ရြာထဲတြင္ တရားပြဲမ်ား က်င္းပလ်က္ ရွိေလသည္။ "သူႀကီးဟာက်ဳပ္တို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတာ ဆယ္ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ျဗဴလိုကလား နက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မဟုတ္တာခ်ည္း လုပ္တယ္။ ဟိုတစ္ႏွစ္က အမေတာ္ေၾကး ထုတ္တုန္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ဆီက တစ္ေယာက္တစ္မတ္ ေတာင္းတယ္။ ဘာေကာင္းသလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈလည္း သိပ္ညံ့ဖ်င္း တာပဲ။ ရြာထဲမယ္ ႏြားခိုးေတြ၊အရက္သမား ေတြ၊ ဘိန္းပုန္းစားေတြ သိပ္ေပါတယ္။ ဒီရြာဟာ နာမယ္ ပ်က္ေနတယ္။ အခုျဖစ္ေနတာက ဒီရြာသားဆိုရင္ ဘယ္သူကမွလူေကာင္းလို႔ မထင္ဘူး ။ လူဆိုးနဲ႔ သူခိုးခ်ည္း ထင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သည္လိုမသမာမႈေတြကို ပေပ်ာက္ေအာင္ လူထု သူႀကီးတင္ၿပီး လုပ္ရမယ္။"
ဦးသာထြန္း ဘက္မွလူေတြက ေဟာၾကေျပာၾက၏ ။ ကိုဖိုးျမစ္ ဘက္ကလူမ်ားကလည္း ဤ နည္းျဖင့္ သူႀကီးကို ရႈတ္ခ်၍ ေျပာဟာက မဲဆြယ္ ၾကေလသည္။ သူႀကီးမင္း ဦးဘခ်စ္ကား အၿပံဳးပင္ မပ်က္။ လသာေသာ ညတစ္ညတြင္ သူႀကီးမင္းက အရပ္ထဲမွ ၾသဇာတိကၠမ ရွိသူမ်ားကိုုသူ႔အိမ္သို႔ ဖိတ္ၾကားထားေလသည္။ ရြာဦး ဘုန္ေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမွ ဝတ္တတ္ေၾကး စည္းသံကို နာခံရင္း လူႀကီးမင္း မ်ား သူႀကီးမင္းထံသို႔ ေရာက္လာၾကေလသည္။ သူႀကီးမင္းသည္ သူ၏ ၿခံဝင္းအတြင္း ရွိေျမကြက္လပ္တြင္ ခုံတန္းရွည္မ်ား၊ ကုလားထုိုင္မ်ားကို ခ်ထာေလသည္။ လူေပါင္းငါးဆယ္ခန္႔ ဖိတ္မႏ ၱက ျပဳထားေလရာ လူစံုလွ်င္ ေပါင္းမွ ခ်ခါစ အရက္ျဖဴကို လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္လံုးမ်ားတြင္ ထည့္၍ တစ္လွည့္ စီလိုက္ေပးေလသည္။ သူႀကီးမင္း၏သား အာလူးသည္ သည္ေနရာတြင္ အေတာ္ဖ်တ္လတ္သည္။ ဖခင္၏ အေဖာ္အားကို ရာျဖစ္၏ ။
လမင္းသည္ ထိန္ထိန္ပေနေလသည္။ လေရာင္ထိုးေနေသာ သူႀကီးမင္း၏ အိမ္မွ သြပ္မိုးကို အေဝးမွပင္အထင္သား ျမင္ေနရသည္။ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ အရက္္ျဖဴ တစ္ပန္းကန္ေလာက္ ဝင္မိလွ်င္လွ်ာသြက္အာသြက္ ျဖစ္လာၾက ေလသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ သူႀကီးသား အာလူးက ပန္းကန္ျပားႀကီးႏွင့့္ အမဲသား ႏွပ္ေတြကို ယူလာျပန္သည္။
" ကဲ ကဲ စားၾကဗ်၊ အမဲသားႏုႏုေလး ႏွပ္ထားတာဗ် "
ဧည့္သည္ အေပါင္းတုိ႔သည္လည္း အားနာေသာ အားျဖင့္ အတံုးခပ္ႀကီးႀကီးမ်ားကို ေရြးကာ သံုးေဆာင္ၾကကုန္သည္။
" ေဟေမာင္ဘခ်စ္တဲ့၊ မင္းအမဲႏွပ္က ေကာင္းသေဟ့"
ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖဴျဖဴႀကီးႏွင့္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က ဆို၏ ။
" လတ္လတ္ဆက္ဆက္ကိုဘႀကီးေအာင္ရဲ႕"
" ေအး ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ မင္းဟာ က တစ္ခြက္တည္းနဲ႔ ၿပီးရေတာ့မွာလား။ အာေတာင္ မစြတ္ဘူး"
" ရပါတယ္ ၊ ရပါတယ္ ၊လုိသေလာက္ ရပါတယ္၊ သံုးေပါင္းေတာင္ တည္ထားတာ။ ဒါနဲ႔မွ မေလာက္ရင္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းအိမ္က ယူေပးပါမယ္။
"ေအးကြယ္၊ ဒီလို အခါေတာ့ ငါ့သားေလးေအာက္ေမ့သကြယ္" ေလာကနီတိ အဆိုအားျဖင့္ အရသာ ႏွင့္ျပည္စံုေသာ အာဟာရကုိ သံုးေဆာင္ရေသာ အခါ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး သူကိုသတိရၿမဲတည္း။
"လြတ္လုပါၿပီ ။ ေရွ႕လမယ္ ထင္တယ္"
" အဲဒါ သာထြန္းတို႔လက္ခ်က္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ ။ဒီေကာင္က သြားတုိ႔တာ၊ ခိုးတဲ့ႏြားေရာ တစ္ခါတည္း မိေတာ့ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊" သူႀကီးက ေျခတစ္ေခ်ာင္းထိုးလိုက္ေလသည္။
"ေအးေပါ့ကြ၊ ဒါေတာင္ဒီေကာင္က သူႀကီးလုပ္ဦးမတဲ့။ ဟင္ ေခြးမသား။ ငါ့သား ေထာင္ခ်တဲ့ေကာင္"
အဘိုးႀကီးသည္ အရက္တစ္ခြက္ကိုေမာ့ခ်လိုက္ၿပီးလွ်င္ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေထြးလိုက္ကာ အမဲသားတံုးကို ကိုက္လိုက္ေလသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္သာသူႀကီးျဖစ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ဒုကၡပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ ဒီရြာမွာေတာင္ ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး"
မၾကာေသမီက အရက္ခ်က္မႈႏွင့္ ေထာင္က်ၿပီးလြတ္လာသူ ဖိုးထူးက အရက္သံႏွင့္ ေျပာျပန္ေလသည္။ သည္ အခ်ိန္တြင္ အခါခြင့္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိေသာ သူႀကီးမင္းက စကားစေလေတာ့သည္။
" အခုု ကၽြန္ေတာ္ေခၚၿပီး ေကၽြးေမြးတာက သူႀကီးကိစ ၥႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးဗ်။ သက္သက္မဲ့ အလႈလုပ္တာ။ သူႀကီး ကိစၥေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔စလာလို႔သာ ေျပာရဦးမယ္"
ဤသို႔ နိဒါန္းသြယ္ကာ ရပ္လိုက္ျပန္သည္။
လူေတြက ၿငိမ္းၿပီး နားေထာင္ေနေလရာ တစ္ခါတစ္ရံ တံေတြးေထြးသံႏွင့္ ေလခ်ဥ္တက္သံ မ်ားကို သာၾကားရသည္။ သူႀကီးမင္းစကား ဆက္ျပန္ေလသည္။ "ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေနလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ လုပ္ေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေပၚမ်ား ကၽြန္ေတာ္ မတရားတာ ဘာလုပ္ဖူးလို႔တံုး။ ကဲ ေျပာၾကစမ္းပါ"
မည္သူမွ် မေျဖၾကေခ်။ သူႀကီးက စကားဆက္ျပန္ေလသည္။
" သူတို႔က ဟိုအမေတာ္ေၾကး ထုတ္တုန္းက တစ္မတ္စီေတာင္းတာေျပာေနတယ္။ အဲဒါ ၿမိဳ႕အုပ္က ေတာင္းခိုင္းလို႔ ေတာင္းရတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ရတာမဟုတ္ဘူး ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုအုပ္ခ်ဳပ္မႈ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒီရြာမယ္ အရက္ခ်က္တဲ့ လူေတြေပါတယ္ ၊ ႏြားသတ္တဲ့ လူေတြေပါသတဲ့။ ဘုရားဒကာ ေတြကေလ။ ကၽြန္ေတာ့ ထြက္ေပးလိုက္ပါမယ္။ သူတို႔ဒါေလာက္ေတာင္ သူႀကီးလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ၾကစမ္းပါေစ"
လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားေလသည္ ။ တံေတြးေထြးသံ ၊ အာေမဋိတ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
" ဟာ မထြက္ပါနဲ႕"
"ထြက္သြားလို႔ဘာျဖစ္မလဲ"
"ဟုိေကာင္ေတြနဲ႔က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး" ဟူေသာ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာရာ ဦးဘခ်စ္သည္ အေတာ္ ပီတိေသာမနႆျဖစ္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ျငားလည္း သူက ထပ္၍ မႈလိုက္ျပန္သည္။ " မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ရြာသားေတြကကၽြန္ေတာ့ကို မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္ ထြက္ရံုေပါ့။ လုပ္ခ်င္တဲ့လူ တက္လုပ္ပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသူႀကီး အလုပ္ကို မမက္ေမာပါဘူး"
အဘုိးႀကီးသည္ ဒယီးဒယိုင္ ႏွင့္ လက္တစ္ဖက္မွာ အမဲသားတံုး၊အျခားလက္တစ္ဖက္မွ အရက္ပန္းကန္ ကို ကိုင္ကာ ေနရာမွ ထေလသည္။ ေပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတတ္သာလို႔ အရက္ခ်က္ ေရာင္းၾကရတယ္" လူ တစ္ေယာက္က လွ်ာေလးေလးႏွင့္ ေျပာေလသည္။
" ကၽြန္္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ဖမ္းဖူးသလဲ" သူႀကီးမင္းက ဂုဏ္ေဖာ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ သူႀကီးမင္းဆီတစ္လံုး ပို႔လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ" အသံတစ္သံ ထြက္လာေလသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႀကိဳက္တတ္သကိုး ဟဲဟဲ၊ ၿပီးေတာ့ ႏြားသတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ဖူးသလဲ"
"သူႀကီးမင္းဆီ အူစံုသည္းစံု ပို႔လိုက္ရင္ကိစၥၿပီးတာပါပဲ"
"ဟဲ ဟဲ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ႀကိဳက္တတ္သကိုး"
သူႀကီးကိုယ္တုိင္ အတန္ေထြေနသည့္ အထဲ တစ္ခြက္ေမာ့လိုက္ျပန္သည္။ အမဲသားတံုးကို ခဲလိုက္ျပန္သည္။ေနာက္ စကားဆက္ျပန္သည္။ " အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္သူႀကီးနဲ႔ ကုိယ္ရြာသား ဘယ္ေလာက္ ဟန္သလဲ။ ဖိုးျဗဴလား ဓားျပတုိက္တုန္းကလည္း ပုလိပ္မမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ ဝွက္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ဒီထက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား တို႔အတြက္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊။ ဒါေလာက္ေတာင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အထဲ ကၽြန္ေတာ့ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာေပါ့"
" ဟိုး ဟိုုး ၊ ေဟ့ေမာင္ဘခ်စ္ ၊ မင္းကို ဘယ္သူက မႀကိဳက္ဘူးေျပာသတံုး။ မႀကိဳက္ဘူးေျပာတဲ့ ေကာင္ ငါႏြားသတ္တဲ့ ဓားနဲ႔ ခုတ္မယ္" အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္က ထ၍ ဆူျပန္သည္။
"ကဲ ဦးေလးဘခ်စ္"
လူငယ္ တစ္ေယာက္က ထ၍ေျပာသည္။
"ဦးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးပဲ။ အရက္ခ်က္လည္းမဖမ္းဘူး။ ႏြားခုိးလည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္။ ဓားျပေတြလည္း ဝွက္ေပးတယ္။ နည္းနည္းပါးပါးေဝစုေပးရတာ ဘာအေရးႀကီးလဲဗ်ာေနာ္။ အမေတာ္တို႔၊ အခြန္ေတာ္တုိ႔၊လည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအက်ပ္ မေတာင္းဖူးဘူး။ဦးေလးဘခ်စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူထု အက်ိဳးကို အၾကည့္ဆံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးဘခ်စ္ျပန္အေရြးခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးပါမယ္"
ထုိစကားကို ၾကားေသာ အရက္ခ်က္သမားလူထု ၊ ႏြားခိုးလူထု ႏွင့္ဓားျပ လူထုက သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚၾကကုန္သည္။ေကာင္းခ်ီၾသဘာ ေပးၾကသည္ ။ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကကုန္သည္။
" ကဲ ဒီလုိဆိုရင္ အမ်ားက ေတာင္ပန္းလည္း လုပ္ရတာေပါ့" ဟု ဦးဘခ်စ္က အာမဝန္တာ ခံလုိက္ရေလသည္။မဲေရြးပြဲေန႔တြင္ ဦးသာထြန္ႏွင့္ ေမာင္ဖိုးျမစ္တုိ႔မွ ၿမိဳ႕က အဖြဲ႕အသီးသီး ကုိယ္စားလွယ္ မ်ားေရာက္လာ၍ပါးစပ္ၿပဲေအာင္ ေအာ္ကာဟစ္ကာ တရားေဟာကာ အားေပးေနၾကေသာ္လည္း မဲေရတြက္လိုက္ေသာအခါဦးဘခ်စ္ အမ်ားဆံုး ရရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဘခ်စ္သည္ လူထု သူႀကီး ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။
ကိုခ်စ္ေဖ ထိုကဲ့သို႔ေသာစာေရးတတ္လိုပါသည္ သို႔ေသာ္ကိုခ်စ္ေဖ ကိုအဂၢဘေလာ့မွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
မူရင္းစာေရးသူ မပါရွိပါေခ် မေတြ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေရြးေကာက္ပြဲနွင့္ ဆင္ဆင္တူ၍ သေဘာက်မိပါသည္။ သေဘာမေတြ႔ေသာ္
ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္။ ကိုေက်ာက္(ေရႊရတုမွတ္တမ္းႀကီး)ေျပာျပခ်က္အရ စာေရးသူမွာ ဆရာ မန္းတင္ ျဖစ္နိုင္ပါေၾကာင္း သိရပါသည္။
(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၁၉၄၇ ဒီဇင္ဘာ ၁)