စာကေလးသံုးေကာင္

က်ေနာ္ခံစားရတဲ့ ကိုခြန္ဆိုင္းရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ စာေလးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ ေကာင္းကင္ အနုပညာမဂၢဇင္းကေနကူးယူေဖၚျပပါတယ္.
(၁)



ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ လူတေယာက္ ဘ၀ မွာအေရးပါမွဳတို႔ ဘ၀က အေရးတယူျပဳရမွဳတို႔ ဆိုတာေတြဟာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ တူၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ လသားဘ၀ ကေလးတုန္းကေတာ႔ အေမ႔ႏုိ႔အုံေလးက ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ အေရးအပါဆုံးျဖစ္ခဲ႔မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းေနဘ၀ေရာက္ေတာ႔ စာေမးပြဲ မွန္မွန္ေအာင္ခ်င္တာတို႔၊ အတန္းထဲ ပထမ ရခ်င္တာတုိ႔၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ တုိ႔က အေရးပါမလားဘဲ။ ေနာက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ လက္ကေလး တဖက္ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ကိုင္ထားခ်င္တဲ႔ စိတ္ျဖစ္တဲ႔ေန႔တို႔၊ သူ႔ေမြးေန႔ ေမြးလရာသီမွာ က႔႔ံေကာ္ပန္းေတြ မရမက ရွာခဲ႔ရတာတို႔က အေရးပါေနခဲ႔ျပီး တခ်ိန္မွာ က်ေတာ႔လည္း သူမကို တသက္လုံး ေဆြးေျမ႕ မ်က္ရည္က်ေစ လမ္းခြဲေစခဲ႔ရတာေတြ၊ မိခင္ကိုလည္း နင္႔နင္႔သီးသီး ရင္က်ိဳးေစ၊ ဆရာ၀န္ဘ၀ကိုလည္း အျပီးစြန္႔ခဲ႔ေစအထိ ဘ၀ရဲ႕ ေတာင္႔တ ရူးသြတ္မွဳေတြ ေျပာင္းသြားခဲ႔ျပီး အေရးပါမွဳေတြက တမ်ိဳး ျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။


ဆိုပါေတာ႔။ ခင္ဗ်ားကို (၈)ေပ (၁၂)ေပ အခန္းတခုထဲမွာ (၁၀) ႏွစ္၊ အႏွစ္ (၂၀) တန္သည္၊ ပိတ္ေလွာင္ထားၾကျပီ ဆိုပါေတာ႔၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားဘ၀ရဲ႕ အေရးပါမွဳေတြ ေျပာင္းကုန္မွာ အေသအခ်ာဘဲလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲေျပာႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ား သိပ္ခ်စ္ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးကို ေမ႔ထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ။ အဲဒီအေရးပါမွဳဟာ ေရွ႕တန္း တက္မလာႏိုင္ ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား သံေယာဇဥ္ေတြ စည္းစိမ္ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတတ္ထားတ႔ဲ ပညာေတြ၊ ပိုင္ထားတဲ႔ ဂုဏ္ျဒဗ္ေတြက ဘာမွ သုံးစားလို႔မရဘဲ ခင္ဗ်ား တခုတ္တရ တန္ဘိုးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ဘ၀ဆိုတာကလည္း အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ၊ ခင္ဗ်ားကုိယ္ခင္ဗ်ားလည္း နံရံမွာ ေထာင္ထားတဲ႔ ဖြဲအိတ္တအိတ္နဲ႔ တူေနသလားလို႔ တခါတခါ ခံစားရလိမ္႔မယ္။ ေရညွိေတြ၊ အနယ္ေတြ ထ ေနတဲ႔ေရကုိ ေန႔တိုင္း ေသာက္ေနရလို႔ ေရသန္႔သန္႔ေလး တခြက္ ေသာက္ခ်င္စိတ္က အရမ္းကိုျဖစ္ေနတာတို႔ ေသာက္ခြင္႔ရလိုက္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္သြားတာတို႔ ေတြျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္၊ ဘာမွမဟုတ္တဲ႔ ကိစၥကို အမွဳလုပ္ ႏွစ္ (၃၀) ေနရမယ္ဆိုလို႔ တခ်က္တခ်က္ ေပါက္ကြဲေနတဲ႔႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သူ႔အေမ ေဆးရုံတက္ေနတာ ဖြင္႔ေျပာလိုက္ဘို႔ သင္႔မသင္႔တုိ႔၊ ျပီးခဲ႔တဲ႔ (၂) ရက္ ေလာက္ကရတဲ႔ သတင္းတခုကို အတည္ ျပဳႏိုင္ဘို႔ သတင္းစာကို ဖတ္ရဘုိ႔လုိတယ္။ ကိုယ္႔ျခံဳေစာင္ လာဒ္ထိုးျပီး ၀န္ထမ္းတေယာက္ ဆီမွာ သတင္းစာနဲ႔ လဲလုိက္ရမလားတို႔၊ ဖြက္ထားတဲ႔ အဘိဓါန္ေလးကို တိုက္၀င္း သန္႔ရွင္းေရး သမားေလး ေတြ႔သြားတဲ႔ကိစၥ ႏွုတ္ပိတ္ေနေအာင္ စည္းရုံးဘိုိ႔ ဆိုတာေတြက အေရးပါေန လိမ္႔မယ္။



ျပည္႔လွ်ံေနတဲ႔ အိမ္သာခြက္ တခြက္ ကိစၥကလည္း တကယ့္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ကိစၥ မဟာဒုကၡ ျဖစ္လာတတ္ေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားမရီနဲ႔။ လူတေယာက္ ၀မ္း ထပ္သြားဘို႔ သူက ခြင္႔မျပဳေတာ႔လုိ႔ ျမန္ျမန္ သြန္ရဖို႔ မိုးျမန္ျမန္ လင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနရတဲ႔ အႏၱရာယ္ လြယ္ထားရတဲ႔ မနက္ခင္းမ်ိဳးေတြ။ (၈) ေပ၊ (၁၂) ေပ အခန္းေလးထဲက လူ (၈) ေယာက္လံုးရဲ့ စိတ္ေတြ အိမ္သာခြက္ ဆီေရာက္ေနေအာင္ အိမ္သာခြက္က ဖမ္းစား လြမ္းမိုးထားလိမ္႔မယ္၊ သြန္ျပီးသြားမွ စိတ္သက္သာရာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာရတာ ကိုယ္စီရၾကတာတို႔။ ငါ႔ကိုယ္ငါ မပိုင္ပါလားဟ ဆိုတဲ႔ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႕တရား၊ ဒုကၡ အေသးစားတခ်ိဳ႕ကို ျပတ္ျပတ္ ထင္ထင္ ျဖစ္သြားတာတို႔ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ တခါ ျပစ္ဒဏ္ သင္႔စရာ တခုခု ထပ္လုပ္လိုက္လို႔ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရခုိက္မွာ ကံေကာင္းလို႔ ရလာတဲ႔ ဆားေလး တဇြန္းအတြက္ေတာင္ ထားစရာ သိမ္းထားစရာ မရွိတဲ႔ ကာလမ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗန္ဒါရြက္ကေလး တရြက္နဲ႔ ထုပ္ထားလိုက္ရတာမ်ိဳး၊ ဗန္ဒါရြက္ေလး ေကာက္ေပးတဲ႔လူက အခရာက် ေက်းဇူးတင္ခဲ႔ရတာ၊ ဗန္ဒါရြက္ အေရးပါခဲ႔တာ အဲဒီ ဗန္ဒါရြက္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနတာေတြ ရိွလိမ္႔မယ္။ ပါရမီပါလို႔ ရွာႏိုင္က်င္႔ႏိုင္ ရင္လည္း - နအတၱ အထိ ျဖတ္ကနဲ ျမင္စြမ္းသူေတာင္ ျဖစ္လာႏိုင္ေသး။



ခုေနေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၁၈) ႏွစ္ ေလာက္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ စာကေလးသုံးေကာင္ အေရးပါခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္စျပီး ေျပာခ်င္တယ္။ သူတို႔ေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အေဖ စိတ္၀င္္ေအာင္ အေမ စိတ္ျဖစ္ေအာင္ မိဘတာ၀န္က ဘာလဲ သိေအာင္ သင္ေပးခဲ႔တာမို႕ပါ။ အၾကင္နာတရားေတြကို တမ္းတရင္း အေဖၚငတ္ ပူေလာင္ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ၾကမ္းၾကီးထဲ သုံးလ၊ ေလးလစာေလာက္ ကြပ္လပ္ျဖည္႔ေပးခဲ႔ၾက ျငိိမ္းေအးေစခဲ႔ၾက။ ေမတၱာ ငတ္တီးက်ျပီး အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဧကစာရီ ဘ၀ထဲ ေန႔စဥ္ သုံးေကာင္သား အားကိုး တြယ္တာမွဳေတြနဲ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ႔ၾက၊ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါ တီတီတာတာလုပ္ ႏွုတ္သီးေလးေတြနဲ႔ ထိုးဆိတ္ ေဆာ႕ကစားၾကခဲ႔ရင္းက၊ တက်ီက်ီေအာ္ အစာေတာင္းရင္းက၊ မစင္ေတြယိုၾကရင္း က၊ ေခါင္းျမွဳပ္ ပုဆစ္တုတ္ အိပ္ၾကရင္းက ကြ်န္ေတာ္႕ကို စုန္ေရ ေမတၱာစိတ္ေတြ အေၾကာင္း သင္ၾကားေပးခဲ႔ၾကတာ၊ ဘ၀ကို ရွင္သန္ေအာင္ ေမြးတဲ႔ေနရာမွာ ဘာေတြက အေရးၾကီးသလဲဆိုတာမ်ိဳးကို သူတုိ႔ အသက္ေတြနဲ႔ ရင္းျပီးကာမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို နားလည္ေစ ခဲ႔တာေတြ၊ ဒါေတြကို ေျပာခ်င္ေနတယ္။



(၂)


--------------------------------------------------------------------------------


အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ႔္ အခန္းေရွ႕ ျပဳတ္က်လာတဲ႔ စာသိုက္ထဲမွာ မိၾကီး၊ မိစြာ၊ မိငယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္လာမယ္႔ စာေပါက္ေလး (၃) ေကာင္ ပါလာတယ္။ သူတို႔ေနရာ သူတို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ တင္ဘို႔ ဆုိတာက လက္ေတြ႔ ဘ၀ အေျခအေန မေပးဘူး။ အနဲဆုံး လူ (၃) ေယာက္ဆင္႔ျပီး ထမ္းတက္မွ မီလုမီခင္ လက္တကမ္းကို ေရာက္မယ္႔ ေပ(၂၀)ေက်ာ္ အျမင္႔။ ဒါကလည္း ကိုယ္႔ကို မၾကည္လင္ေနတဲ႔ ၀န္ထမ္းမ်ား ျမင္လိုက္လို႔က အင္မတန ္ၾကီးေလးတဲ႔ အမွဳ၊ တစုံတရာ ၾကံစည္မွဳလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရင္ ျပီးပါေလေရာ။ ေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာအရ ဒါဟာ ပုဒ္မၾကီး။ သူတို႔ေလးေတြကို ပစ္ထားလိုက္ျပန္ရင္လည္း မၾကာခင္ ေသသြားၾကေတာ႔မွာ။ ဒါနဲ႔ ေကာက္ယူထားလိုက္ရတယ္။ အရင္႔အရင္ ဒီေနရာမ်ိဳးေတြ ေရာက္တုန္းကလည္း ဒီလိုဘဲ ေကာက္ေမြးဖူးတယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။



မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ေျပာရတာက ေမြးလိုက္တဲ႔ စာကေလးက ရွင္ခ်င္ရွင္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ပ်က္ေနတဲ႔ `စာ´၊ ဘ၀ေပ်ာက္ေနတဲ႔ စာကေလး ျဖစ္လာတာဘဲရွိတယ္။ အရြယ္ေရာက္ လာတဲ႔ေန႔မွာ သူဟာ`စာ´ေတာ မတိုးေတာ႔ဘူး။ `စာ´ေလာက စာကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဘ၀ဆီ ျပန္မသြားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လူနားမွာဘဲေန လူေကြ်းတာစားျပီး စာညြန္႔တုန္း သြားၾက၊ တေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းရတာခ်ည္းဘဲ။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္က ကိုယ္ေမြးလိုက္တဲ႔စာကေလးဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔တေန႔ `စာ´ေလာကကို ျပန္၀င္ဆန္႔သြားျပီး အမ်ားတကာ`စာ´ေတြလိုုိ ပ်ံသန္းႏိုင္ အစာရွာႏိုင္ အသက္ရန္ရွာတဲ႔ အႏၱရာယ္ေဘးေတြကေန ေရွာင္တိမ္းႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္`စာ´ မိသားစုဘ၀ေတြကို ထူေထာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတာကိုေျပာတာ။ ႏုစဥ္မွာေတာ႔ ကိုယ္ေမြး လိုက္တဲ႔စာကေလး တျခားပ်ံမသြားေစခ်င္ဘဲ ကိုယ္နားမွာတ၀ဲလည္လည္ ပြတ္သီးပြတ္သတ္ တက္လုိက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနရင္ ေက်နပ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ တျခားပ်ံမသြားနိုင္ေအာင္ အေတာင္ကို တေခ်ာင္းေက်ာ ္ႏွုတ္ထားျဖတ္ထား၊ လုပ္ထားလိုက္ေပါ႔။



ဒါေပမယ္႔ ျပန္ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ႔ တေန႔ ေတြးၾကည္႔လိုက္တဲ႔အခါ ေတာ္ေတာ္မတရားပါလား။ ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္ဘုိ႔ တခုအတြက္ သက္သက္ တကိုယ္ေကာင္းၾကံလိုက္တာ။ ကိုယ္႔အတၱအတြက္ သူ႔ဘ၀ကို အပိုင္ယူထားလိုက္တာမိ်ဳး ခံစားမိလာတယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀မရွိေတာ႔ဘူး၊ ကိုယ္ေပးမွ ရတဲ႔ဘ၀ဘဲ ရွိေတာ႔တယ္။ ဘ၀ရဲ႔ တန္ဘိုးအၾကီးဆုံး လြတ္လပ္ခြင္႔ဆုိတာ သူဆုံးရွဳံးေနပါလား။ သူ႕ကို လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္႔လိုဘ၀မ်ိဳးမဖန္တီးခ်င္ဘူး။ ဒီလိုသေဘာေပါက္လာတယ္။ ကဲ ဒီတခါေတာ႔ သူတို႔ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ မင္းဘယ္လိုေမြးမလဲ။ လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ေန႔တုန္းက သူတို႔ကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ တကယ္မွတကယ္႔ ကိုရက္သားေလးေတြ။ မ်က္လုံးေတြမပြင္႔ၾကေသးဘူး။ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္က ဆတူ။ အူေခြေလးေတြ၊ ဥ ဘ၀တုန္းက မိခင္ငွက္မၾကီးကထည္႔ေပးလိုက္တဲ႔ ယာယီရိကၡာ အႏွစ္၀ါလုံးေလးေတြကိုေတာင္ ၀မ္းေရျပား ပါးပါးမွ်င္မွ်င္ေလးေအာက္မွာ ျမင္ေနရတုန္း။ အေမႊးေလးေတြက အေရျပားေအာက္ေတြမွာ ေရးေတးေတး မဲညိဳညိဳေလးေတြအျဖစ္ဘဲ ရွိေနၾကတုန္း။ အားယူေနတုန္း။ သူတို႕ငွက္ေလးေတြမွာ အေမႊးဆိုတာက ေခါင္းနဲ႔ ေတာင္ပံေတြကေန စေပါက္ေလ႔ ရွိတယ္။



ေမြးစမွာ အေရးအၾကီးဆုံးက သူတုိ႔ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္အစာခြံ႕ႏိုင္တာဘဲ။ ဒီအရြယ္ေလာက္ကေလးေတြဆိုရင္ လက္ထဲထည္႕ျပီး ႏွုတ္သီးျဖဲအစာခြံ႕တာကိုသူတို႔ ခံႏိုင္ရည္မရွိဘူး။ လက္ပူမိေသတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔နည္းသစ္ရွာရတယ္။ ဇာကနာလုိ ညွပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဖ်ာစေလးေတြနဲ႔ ထြင္လုိက္။ ထမင္းလုံး၊ ဆန္ေစ႔ေလးေတြ ညွပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္လို႔ ရျပီဆိုရင္ေတာ႔ သူတုိ႔ကို အစာခြံ႕လို႔ရျပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔နဲ႔အရင္ နားလည္မွုတည္ေဆာက္ဘုိ႔လိုတယ္။ အေရးၾကီးတဲ႔ သေကၤတက သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ အသံတခု ပုံမွန္ျပဳဘို႔နဲ႔ အသိုက္ကေလးကို နဲနဲပုတ္လိုက္ဘို႔ဘဲ။ စာမၾကီးေတြရဲ႕သေကၤတက အစာခ်ီျပီး ေရာက္လာျပီဆိုရင္ အသံျပဳေလ႔ရွိတယ္။ ေတာင္ပံ ခတ္သံလည္း ေပးတယ္။ ေခါင္းေထာင္ ပါးစပ္ေလးေတြ ဟ ျပီး အစာေတာင္းတာနဲ႔ ခ်ီလာ ငုံလာတဲ႔အစာကို အာေခါင္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ထည္႔ေပးလိုက္တာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔ႏွဳတ္သီးေလာက္ ဘယ္တိက်မလဲ။ ငွက္မၾကီးေတြက သားသမီးေတြ ေပါက္ျပီမ်ားဆုိရင္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ တေနကုန္ အစာရွာျပီး ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္သြား အစာခြ႔ံေနတာဘဲ ေတြ႕ရမယ္။ ကိုယ္လည္း ခုေတာ႔ ငွက္မၾကီးလို တေနကုန္ အလုပ္ရွုပ္ေနေတာ႔တာ။



ဘ၀ဟာ တခါတခါေတာ႔ ဟာသျပဇာတ္လို႔ ဆိုလို႔ရတယ္။ အတိတ္ တခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ဟာ ျမိဳ႔လည္ေခါင္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ၾကီး တဆိုင္တည္ခဲ႔တာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။ အခ်က္အျခာ ေနရာတခုမွာ အထူးကုေဆးခန္းတခု ထူေထာင္ လည္ပတ္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ အဲဒီ အခါတုန္းက ကိုယ္႔ ေန႔တဓူ၀ ေခါင္းထဲရွိမွာေတြက လယ္ဂ်ာေတြြ ဂ်ဴတီဇယားေတြ။ လစဥ္အ၀င္အထြက္စာရင္း ကိန္းဂဏန္း (၇) လုံး (၈)လုံး ကိစၥေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေထြးျပီး သာေရးနာေရး ကိစၥေတြေတာင္ ပ်က္ကြက္ဖူးလိမ္႔မယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ ၀န္ထမ္း (၂၅) ေယာက္၊ ေဆးခန္းက ၀န္ထမ္း (၂၈) ေယာက္ကို လစာရွင္းေပးဘုိ႔၊ တခ်ိဳ႔ မိသားစုေတြကို အေရးေပၚ ေဆးကုစားရိတ္ ၾကိဳတင္ထုတ္ေပးဘို႔။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနတာရွင္းဘို႔။ စကားမ်ားရေလ႔ရွိတဲ႔ ဂ်ဴတီ ဇယားခြဲဘို႔ ဆိုတဲ႔ကိစၥေတြ ခုေတာ႔ ေခါင္းထဲမွာ ဒါေတြ ရွိမေနေတာ႔ဘူး။ အေရးဆက္ပါမေန ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ႔ဘူး။



လက္ထဲက ဥမမယ္ စာမမယ္ေလး (၃) ေကာင္ကို ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ ေမြးမလဲဆိုတာကမွ ကိုယ္႔ကိစၥ။ အေရးပါအေရးၾကီးေနတယ္။ ဇလုတ္ ေလးေတြေဖါင္းေနဘုိ႔လိုတယ္။ ဒီလိုအစာခြံ႕ႏိုင္ဘို႔ တေနကုန္ ၾကိဳးပန္းေနရတာ ရီစရာ မေကာင္းဘူးလား။ အခိ်န္တိုတိုေလးမွာ အေပးအယူေတြ၊ နားလည္မွဳေတြ သံေယာဇဥ္ ေတြတည္ေဆာက္၊ တေန႕တျခား မ်က္လုံးေလးေတြ ပြင္႔လာတာ။ အေမႊးေလးေတြထြက္ လာတာ။ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္တတ္လာၾကတာ။ အေတာင္ကို ခတ္ရင္း အားယူလာၾကတာ၊ ဒီလို တုိးတက္ လာတာေတြၾကည္႔ျပီး ေပ်ာ္။ ဒါက လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရာင္းအားတက္ လာတာ။



အနီးအနားက လူနာေတြက အားကိုးတၾကီး ကိုယ္႔ေဆးခန္းလာတဲ႔ ကိစၥေလာက္ ေတာ႔ဘယ္အေရးပါမလဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလို ဘ၀ကို ေသေအာင္ သတ္ထားတဲ႔ ေနရာတခုမွာ ကိုယ္႔စိတ္ႏွလုံးကို ရွင္သန္ေစျခင္းနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ဘ၀တူေတြကို သြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔ ရွင္သန္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းျခင္းကိစၥဟာလည္း ပစၥကၡရဲ႔ ဧရာမကိစၥဘဲဗ်။ အထီးအမ ခြဲတတ္လို႔ သမီး နံမည္ေတြ ေပးထားတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ မိၾကီးဆိုတာက အထြားဆုံးမို႔ ေပးတဲ႔နာမည္။ မိစြာဆိုတာက သူမ်ားထက္ အေၾကာက္အလန္႔နည္းျပီး အစာခြံရင္ အတင္းလုတတ္လို႔။ မိငယ္ဆိုတာက အညွက္ဆုံးမို႔။ အေဖျဖစ္ရင္ သမီးကို အခ်စ္ပုိတယ္ဆိုတဲ႔ တခ်ိဳ႔ စိတၱေဗဒ ပညာရွင္ေတြေျပာတာ မွန္ေကာင္းမွန္မလား။ အိပ္ေနတုန္း ကိုယ္႔ရင္ဘတ္ေပၚခုန္တက္။ အေတာင္အလက္ေလးေတြ အားေကာင္းလာေတာ႔ ပခုံးေပၚပ်ံတက္၊ အစာဆာရင္ ႏွုတ္သီးနဲ႔ လူကိုဆိတ္။ ဒီလို ရွင္သန္လာမွုေလးေတြက လူကုိ ၾကည္ႏူးေစတယ္။



အသက္ရွင္ေနေသးတဲ႔ သတၱ၀ါမွန္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္ကေလး တေကာင္ကအစ ကိုယ္႔အသက္ ကိုယ္ႏွေမ်ာတယ္ဗ်။ မယုံရင္ ေရထဲပစ္ ခ်ၾကည္႔။ မေသမျခင္း သူ႔ ရွင္ရာရွင္ေၾကာင္း အေၾကာက္အကန္ ရုန္းကန္ ျပသြားလိမ္႔မယ္။ သတၱ၀ါေလး ေသးေသးေလးေတြ ဆိုေပမယ္႔ ဘ၀ကိုတြယ္တာစိတ္ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာေတြ အားလုံးမွာ ရွိတယ္။ အားကိုး တြယ္တာတတ္မ ွုရွိတယ္။ ေမတၱာကို သူတို႔နားလည္သလို အသိအမွတ္ျပဳ တုန္႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ တခါတခါ လူ တခ်ိဳ႕ထက္ သာေသးတယ္။ အေမႊးေလးေတြ အားယူျပီး ေတာ္ေတာ္စုံစုံ ထြက္လာေတာ႔ အေရးတၾကီး ဆက္ျပီး ေလ႔က်င္႔ သင္ၾကားရတာ ႏွစ္ခုက ကိုယ္ဖာသာ အစာ ေကာက္တတ္လာေအာင္ ေကာက္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔နဲ႔ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ပ်ံသန္းရဲတဲ႔ စိတ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ဘဲ။ အသက္ရွင္ေနဆဲ ဘ၀တိုင္းမွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ဘို႔ ဒီႏွစ္ခုလုံးဟာ အရမ္းလိုအပ္ ေရးပါလွတယ္။



``ညွာတာမွဳ ကင္းတဲ႔ ေလာကၾကီးထဲ ေရာက္လာၾကရင္ ဘ၀ဆိုတာ ေသကြဲရွင္ကြဲေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနတာမဟုတ္လား။ ခြံ႕ေပးမွွ အစာ စား တတ္မယ္ဆိုရင္ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုမွ အသက္ဆက္မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး သမီးတို႔ေရ။´´ ဒီ အေဖၾကီးဆိုတဲ႔ ဘ၀ကလည္း ယာယီပဲ။ ေနာက္၅မိနစ္မွာ ဘယ္ေရာက္မယ္ဆိုတာ ရိပ္စားလုိ႔မရဘူး။


ကဲ ပစၥည္းသိမ္း၊ အခန္းအျပင္ ထြက္ခဲ႔ဆိုတဲ႔ အမိန္႔၀င္လာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ခရီးအရပ္တခုကုိ စ ရတာမ်ိဳး။ သမီးတို႔ကို ေခၚသြားခြင္႔ မရႏိုင္ဘူး။ ထားခဲ႔ရမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးတုိ႔ကို ခုလို အစာဆက္ခြံ႕ဘို႔ စိတ္ရွည္တဲ႔လူကို ေတြ႔ဘို႔ဆိုတာထက္ အေရစုတ္ျပီး ဟင္းေလး တနပ္ လုပ္လိုက္ဘို႔ စိတ္ကူးရွိသူေတြကသာ မ်ားေနတဲ႔ အရပ္မွာ သမီးတို႔ကို စိတ္ခ်ရေအာင္ သင္ေပးခဲ႕ရမွာေတြက အမ်ားၾကီး။ အေဖၾကီး ေနာက္ဆံမတင္းခ်င္ဘူး။ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ပ်ံရဲေအာင္လုပ္ရတာေတာ႔ သိတ္မခက္လိုက္ဘူး။ သူတို႔ေလးေတြ ကိုယ္တိုင္က အေတာင္အားကိုးတဲ႔ အမ်ိဳး။ နဲနဲျမင္႔တဲ႔ ေနရာတခုမွာတင္ ခုန္ခ်ခုိင္း။ တေပ ႏွစ္ေပ စတဲ႔အျမင္႔ကေန လႊတ္ခ်ၾကည္႔။ ပထမေတာ့ ဂြ်မ္းထိုး ေမွာက္ခုန္ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ဟန္က်ပန္က် ထိန္းႏိုင္လာ။ အက်ေကာင္းလာၾကေရာ။ အက်ေကာင္း ေအာင္ပ်ံတတ္ရင္ ေနာက္ထပ္က လိုရာကိုေရာက္ေအာင္ဦးတည္ပ်ံတတ္ဘို႕ ထပ္ေလ႔က်င္႔ရတယ္။ တမံသလင္းေပၚကေန ေရွ႕ တံခါး သံတန္းေပၚေရာက္ဘို႔ အခါခါ ပ်ံၾကရတယ္။ သံတုိင္၀င္တိုက္ ျပဳတ္က်၊ အရွိန္လြန္ျပဳတ္က်၊ ေျခကုတ္ မျမဲျပဳတ္က်။ အထပ္ထပ္ပ်ံၾကမွ ေနာက္ပိုင္းမွာ လိုရာ ဦးတည္ရာကို မွန္းဆျပီး ပ်ံတတ္လာ၊ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေလး အေတာင္ရုတ္ သိမ္းတတ္၊ ဟန္ရ ပန္ရ နားတတ္လာၾကတယ္။



ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ဖာသာ အစာေကာက္ေအာင္ က်င္႔ရတာက်ေတာ႔ခက္တယ္။ သူတို႔က ပါးစပ္ေလးေတြဟေပးထားျပီး ကိုယ္ကခြ႔ံေပးတာကို ေတာ္ေတာ္္ သေဘာက်ၾက တယ္။ ပ်င္းတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ အားကိုးသမွဳလုိ႔ေျပာမလား။ တိုုက္ခန္းထဲက လွမ္းၾကည္႔လိုက္လို႔ အခန္းေရွ႕ အုတ္တံတုိင္း ေဘာင္ရုိးေတြေပၚမွာ တခါတခါ မိခင္နဲ႔အပ်ံ လိုက္သင္ေနတဲ႔ ငွက္ေပါက္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္လည္း အေတာ္ၾကီးတဲ႔ အထိ ကိုယ္ဖာသာ အစာ မေကာက္ခ်င္ၾကေသးဘဲ အေမခြံ႕တာကိုဘဲ အေတာင္ေလးေတြ တခါခါလုပ္ရင္း စာမၾကီးက ခြံ႕တဲ႕အထိ က်ီက်ီက်ာက်ာလုပ္ အစာေတာင္းေနတာ ေတြ႕ရမယ္။



``ဒါေပမယ္႔သမီးတို႔ေရ ဘ၀ဟာ တခါတခါ ႏြဲ႕ခ်င္ေပမယ္႔ ခြင္႔မေပးတတ္ဘူး၊ လိုရာေရာက္ေအာင္ ပံ်ႏိုင္မွ။ အစာေကာက္တတ္ အစာရွာတတ္မွ သမီးတို႔ဘ၀ေတြ ဆက္နုိင္မွာ။ ဘာမွ မေသခ်ာမေရရာတဲ႔ ဒီေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုအားကိုးစမ္းပါ။ အေဖၾကီးနဲ႔က တရက္ရက္မွာ ခြဲရမွာ။ မုခ်။´´သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အၾကံေပးတယ္။ ခင္ဗ်ား သူတုိ႔ကို ကိုယ္႔ဖာသာ အစာေကာက္တတ္ေအာင္ သင္ရတာ ခက္ေနရင္ ယင္ေကာင္ေတြ ဖမ္း ခ်ေကြ်းၾကည္႔။ ေကာက္စားလိမ္႔မယ္။ ယင္ေကာင္ ပိုးေကာင္ေလးေတြကို သူတို႔သိတ္ၾကိဳက္တယ္လို႔ အၾကံျပဳတယ္။ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ငါးပါးသီလ က်ိဳးေတာ႔တာေပါ႔။ ယင္ေကာင္ေတြ ဖမ္းျပီး သူတို႔ေရွ႕ မေသမရွင္ေလးေတြ ခ်ထား။ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြလုပ္ေနတာ ပထမေတာ႔ သူတို႔စိတ္၀င္တစားေပါ႕။ ေနာက္ ႏွုတ္သီးနဲ႔ ထိုးဆိတ္ၾကည္႕ရင္းက ေကာက္စား တတ္သြားၾကတယ္။ တေန႔တေန႔ ယင္ေကာင္ေတြဖမ္းဖမ္းေကြ်းလိုက္ရတာ။



ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္း၀မ္းကိုက္၊ သူတို႔လည္း ၀မ္းကိုက္၀မ္းပ်က္ေတြျဖစ္ၾကပါေရာ။ ဒါနဲ႔ သာလာဆပ္လို မက္ထရုိလို ၀မ္းနဲ႔ပတ္သက္ရာ လူေသာက္တဲ႔ ေဆးမ်ိဳးရွာ၊ လုပ္မိလုပ္ရာ ေတြ၊ အဲဒီေဆးကိုဘဲ အမွုန္႔ေလးနဲနဲေရထဲေဖ်ာ္တိုက္။ မိၾကီးနဲ႔မိငယ္ကေတာ႔ နလံ ျပန္ထူၾကတယ္။ မိစြာက နဂိုက ခပ္ကဲကဲ ခပ္စြာစြာဆိုေတာ႔ ယင္ေကာင္ေတြသူမ်ားထက္ အမ်ားဆုံးစားမိလားမသိဘူး။ ဒီဒဏ္ကိုမခံႏို္င္ရွာဘူး။ ဘာတခြန္းမွမေျပာဘဲ ေလာကၾကီး ထဲက ျငိမ္ျငိမ္ေလးထြက္ခြါသြားပါတယ္။ ကိုယ္ေရခ်ိဳးထြက္ေတာ႔မွ ေရကန္ေဘးေျမနဲနဲ ေပ်ာ႔ရာမွာသူကိုျမွဳပ္ႏွံေပးလိုက္တယ္။ သမီးေလး ေလာကထဲက တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားတဲ႔အခါ အေဖ႔မွာရိွတဲ႔ ၀န္တာက သိကၡာရွိရိွ အိေျႏၵရရနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ဘ၀ေလးတခု အဆုံးသတ္ေစဘို႔ပဲ။ ပုရြက္ဆိပ္ေတြ တအုံအုံစားေနရင္ သမီးဘ၀ ဇာတ္သိမ္းက ဘယ္မွာလွမလဲ။ ဒီအတြက္ ဒီအေဖလည္း တာ၀န္ရွိမွာဘဲေလ။ ဒီလုိနဲ႔ သမီးတို႔ ကိုယ္ဖာသာ အစာေကာက္တတ္ေအာင္ သင္ရင္းက သမီးတေကာင္ အသက္ေပးလိုက္ရပါတယ္။



ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ စိုက္ခင္းထဲ သြားတဲ႔သူေတြဆီမွာ တျခား ပိုးေကာင္ေလး ယူလာခဲ႔ဘို႔မွာ ေကာ္ဖီမစ္ ေဖ်ာ္တိုက္ရင္း သတိေပး၊ မေမ႔ေအာင္မွာရ။ ပိုးေကာင္ေလးေတြရလာေတာ႔ အဲဒါေတြကုိ ခ်ေကြ်းရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ထမင္းလုံးကို တခါတခါျပာလူးျပီး ယင္ေကာင္လိုလိုဘာလိုလိုလုပ္ ညာေကြ်းရင္းနဲ႔ အစာေတြ ကိုယ္ဖာသာ ေကာက္တတ္လာၾကတယ္။ ပ်ံတတ္ အစာေကာက္တတ္ျပီဆိုေတာ႔ ေနာက္ထပ္သင္ၾကားရတာက အမိ်ဳးတူ စာကေလးအုပ္ေတြနဲ႔ ေရာတတ္ေအာင္ က်င္႔ေပး ရတဲ႔အလုပ္။ ဒါလည္းအေရးၾကီးတာဘဲ။ ပထမ စာကေလးေတြ ကိုယ္႔အခန္းေရွ႕မွာ စုျပံဳက်ေနေအာင္ လာအစာစားေအာင္ ထမင္းလုံးေလးေတြ ပစ္ခ်ေကြ်းရင္း သူတို႔ထဲကို ေရာလႊတ္ေပးရတယ္။ ေမြးကတည္းက လူ႔ လက္ထဲမွာ ၾကီးလာတာဆိုေတာ႔ အစပထမ ကုိယ္႔သမီးေတြက အမ်ိဳးအရင္းေတြကို ျပန္ေၾကာက္ေန စိမ္းေနရွာၾကတာကလား။ စာအုပ္ ေတြ က်လာတာနဲ႔ အခန္းထဲပ်ံေျပး၀င္လာေရာ။ မျဖစ္ဘူး။ စာကေလးအုပ္ေတြထဲေရာက္ေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ျပန္ထည္႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ယဥ္သြားတယ္။ စာကေလး အုပ္ေတြနဲ႔ ေရာတတ္ အစာေကာက္တတ္လာျပီ။



ဒါေပမယ္႔ မိၾကီးမိငယ္က သဘာ၀အတိုင္း ေမြးဖြား ရွင္သန္လာတဲ႔ စာကေလးေတြနဲ႔ အေတာ္ကြာ ေနတာေတြ႔ရတယ္။ အစာသြက္သြက္ လက္လက္ေကာက္တာ၊ အႏၱရာယ္လို႔အခ်က္ေပးလိုက္တာနဲ႔ တညီတညာ၀ုန္းကနဲ ပ်ံေျပးၾကတာ သူတို႔မလုပ္တတ္ဘူး။ စာအုပ္ၾကီးထပ်ံေျပးရင္ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္သား က်န္ေနေရာ။ အဲဒါျပႆနာ။ စာေလာကမွာ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိေနတယ္လို႔ယူဆျပီး အခ်င္းခ်င္းအခ်က္ေပးတဲ႔ သေကၤတေတြ၊ အစာေကာက္ရင္း တဖက္ကမ်က္စိ လ်င္လ်င္ထားရတာ။ က်ီးကန္း၊ ဂ်ိဳးသိန္း၊ ေလးဂြဆိုတဲ႔အႏၲရာယ္ေတြ အခ်ိန္မေရြးက်ႏိုင္ တာကို သတိမလပ္ဘို႔ဆိုတာေတြက အေဖၾကီး ဘယ္သင္တတ္မလဲ။ အေဖၾကီးေတာင္ အႏၱရာယ္ မေရွာင္ႏိုင္လို႔ ေလာေလာဆယ္ ကံၾကမၼာရဲ႕ လက္ခုတ္ထဲမွာမို႔လား။ လူစြမ္းေကာင္းမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ခဲ႔မလဲ။ ဘ၀တူ အဲဒီစာကေလးေတြၾကားမွာ ေရာရင္းနဲ႕ လက္ေတြ႔သင္ၾကား ေလ႔လာ ၾကေတာ႔ေပါ႔သမီးတို႔ေရ။


ဒီလိုနဲ႔ တရက္ေတာ႔ သမီးႏွစ္ေကာင္ သူ႔အမ်ိဳးစာကေလးအုပ္ၾကီးထဲေရာ အစာေကာက္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆိုစာအုပ္ၾကီးက မာကဓ ေဗဒနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း အသံျပဳ သုတ္ကနဲ ထပ်ံသြားတယ္။ မိၾကီး မိငယ္ ႏွစ္ေကာင္ထဲ ေၾကာင္စီစီနဲ႔ ထီးထီးက်န္ေနတုန္း က်ီးမဲၾကီး သုတ္ကနဲ ဆင္းလာတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ျမန္မွျမန္။ မိၾကီးကို ကုတ္သြားပါတယ္။ က်ီးမဲၾကီး လက္သဲ ေတြၾကားမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သြားတာကို ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းထိ ၾကားရတုန္း။ သံတုိင္ေတြကိုင္ျပီး ရပ္ၾကည္႔ေနရတာကလြဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီ အခန္းေလးထဲက ထြက္လိုက္လို႔မွ မရတာ။



``အေဖၾကီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး သမီးၾကီးေရ။ မိငယ္ သမီး ျပန္လာခဲ႔ ပ်ံ၀င္ခဲ႔ေတာ႔၊ အဲဒါအႏၲရာယ္။ ေတြ႔ျပီလား။ သမီး အမၾကီးေတာ႔ ပါသြားရွာျပီ။´´ မိငယ္ကေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ အခန္းထဲပ်ံေျပးလာတယ္။



ေအာ္ ေလာကၾကီးထဲ ပ်ံသန္းရွင္သန္ဘို႔ ခုမွၾကိဳးစားခါစ သမီးၾကီးတေကာင္ အရြယ္မတိုင္ခင္ အသက္ေပးလိုက္ ရျပန္ပါလား။ အဲဒီညမွာေတာ႔ အလင္းငွက္သီခ်င္းကို ႏွစ္ေခါက္ထပ္ဆိုမိတယ္။ ႏိုင္ရာစား သားရဲဥပေဒ ဆိုတဲ႔အပိုဒ္ေရာက္ေတာ႔ က်ီးမဲၾကီးကိုျမင္တယ္။ တိရိစၧာန္ေလာကမွာ ႏိုင္ရာစားၾကတာက သားရဲ ဥပေဒဘဲ။ ဘာ အျပစ္တင္စရာ ရွိမလဲ။ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ႔ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းထဲေတာင္ ႏိုင္ရာစားၾက။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း ႏွိပ္စက္ၾကေသးတာဘဲ။



အခန္းထဲ နံရံေပၚက ငုတ္ကေလးကိုခ်ိတ္ျပီးလုပ္ထားတဲ႔ အသိုက္ကေလးထဲမွာေတာ႔ မိငယ္တေကာင္ထဲ။ တေကာင္ထဲက်န္ေတာ႔ရွာတဲ႔ မိငယ္အတြက္ ခြန္အားျဖည္႔မိငယ္ ဆိုတဲ႔သီခ်င္းကို နစ္နစ္နဲနဲဆိုမိတယ္။ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ တခါတခါ တခ်ိဳ႔သီခ်င္းေတြ ဆိုရတာ ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္က်လာသလိုဘဲ။



.... ေန၀င္ညကို ကူးျဖတ္ျပီးမွ ေရာင္နီလာတဲ႔ ေန႔သစ္ကို ေရာက္မယ္…. ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ၾကိဳးစားထားမွ တခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ လြတ္ေျမာက ္ႏိုင္မယ္ေလ…….. အႏၱရာယ္လမ္းဟာ မေခ်ာေမြ႕တတ္ေတာ႔ ရင္ဆိုင္ရန္ ခြန္အားျဖည္႔ မိငယ္ေရ……..




တရက္ႏွစ္ရက္ေတာ႔ မိငယ္ကို အျပင္ထုတ္ စာကေလးအုပ္ေတြၾကား ခ်ထားရမွာ ကြ်န္ေတာ္ လက္တြန္႔ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မျဖစ္ပါဘူးေလ။ သူ႔ဘ၀သူ ေၾကာင္းႏိုင္ဘို႔ ဒါဟာ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ္႔ အဆင္႔ဘဲလို႔ အားတင္းျပီး စာအုပ္ေတြ လာရင္ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ ေရခ်ိဳးဘို႔ ခဏထြက္ရတဲ႔ အေပါင္းအသင္း တေယာက္ေယာက္ကိုေတာ႔ က်ီးမဲၾကီး ကပ္လာတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ေတြ႕ရင္ ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းထုတ္လိုက္ဘို႕ မွာရတာပ။ ပထမေတာ႔ ကိုယ္က အသံျပဳလိုက္ရင္ မိငယ္ေလးက ျပန္ေျပး၀င္လာတတ္တယ္။ အခန္းကို ျပန္လာတဲ႔အခါ တခါတခါလည္း သံတိုင္ တံခါးေဘာင္မွာ နားတတ္။ တခါတခါလည္း ကိုယ္႔ပခုန္းမွာ နားတတ္။ ဒီအျပဳအမူတခုနဲ႔ဘဲ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔ၾကားက တည္ေဆာက္ခဲ႔ၾကတဲ႕ အၾကီးမားဆုံး နားလည္ ယုံၾကည္မွဳေတြကို ဖြဲ႔ဆိုျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေလးတခုနဲ႔ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႔ၾကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဘြဲ႔ကို အနက္ရွိဳင္းဆုံး ကြ်န္ေတာ္ က်ဴးရင္႔ျပခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ မိငယ္ေလးက စာအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ လိုက္ပ်ံသြားတတ္စျပဳပါျပီ။ တခါတခါ စာအုပ္ၾကီးပ်ံရာေနာက္ လိုက္ပ်ံရင္းက သူကိုယ္တုိင္လည္း ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါတယ္။ နီးစပ္ရာ တံတုိင္းေပၚမွာ တက်ီကီ်ေအာ္ရင္း စာအုပ္ၾကီးနဲ႔ လိုက္ပ်ံေနရေကာင္းႏိုး အေဖၾကီးရွိတဲ႔ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ရေကာင္းႏိုးေပါ႔။




``လုိက္သြားလုိက္သမီးေရ အေဖၾကီးက အမ်ိဳးအရင္းမဟုတ္ဘူး။ ပ်ံတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ အေဖၾကီး လိုက္ မေစာင္႔ေရွာက္ ႏိုင္ဘူးကြဲ႔။´´ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကလည္း ၀မ္းသာ ၀မ္းနဲပါ။



သမီးကို သူ႕ဘ၀တူ စာကေလးေတြနဲ႔ ေရာေႏွာပ်ံသန္းရွင္သန္ေနသြားေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵနဲ႔။ မၾကာခင္ မိငယ္ေလးက အေဖၚေတြ ရေတာ႔မယ္၊ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ တကယ္႔ဘ၀ အစစ္ကို ရေတာ႔မယ္ဆိုျပီး ၀မ္းသာတာက တဖက္။ တခ်ိန္ထဲမွာ မိငယ္ေလး ငါ႔ကို ထာ၀ရ စြန္႔ခြါ သြားေတာ႔မယ္ဆိုတာ ကိုသိေန၊ တိတ္တိတ္၀မ္းနဲေနတာက တဖက္ေပါ႕။ ဒါေပမယ႔္ ဒီအခ်ိန္မွာသူရဲ႕ ေလဟုန္စီး မယ္႔၊ ေလဆန္ပ်ံမယ္႔ သန္စြမ္းလာေနတဲ႔ သူ႔အေတာင္ေတြကို ႏွုတ္ထားလိုက္ဘို႔ ျဖတ္ထားလိုက္ဘုိ႔ဆိုတဲ႔ အတၱစိတ္ေတြေတာ႔ ကိုယ္႔မွာမရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ မိငယ္ေလး တေကာင္ ဘ၀မွန္ထဲက အေဖၚစစ္ေတြကို သူရွာေဖြေတြ႕ရိွခဲ႔ပါျပီ။ တညေနမွာေတာ႔ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္ထိ အခန္းကို သူျပန္မလာဘူး။ သူ႔ အိပ္တန္း အစစ္ကို ေတြ႕သြားျပီ ထင္ပါတယ္။ တညလုံး သမီးတေကာင္ အႏၱရာယ္ကင္းရဲ႕လား။ စိတ္ပူေနလို႔၊ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းမွာ စာအုပ္ေတြ ကိုယ္အခန္းေရွ႕ ျမန္ျမန္က်ပါေစ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ မခြဲဖူးေတာ႔ သမီးငယ္ကိုသတိရေနတာ။ စာအုပ္ေတြ ကိုယ္႔အခန္းေရွ႕ က်လာေတာ႔ သမီးကို ရွာၾကည္႔တယ္။ ေတြ႔မွစိတ္ေအးသြားတယ္။ မိငယ္ကို မွတ္မိေနတာေပါ႔။သူက တျခား စာကေလးေတြေလာက္ စကား မမ်ားတတ္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ မျငင္းခုန္တတ္ ေသးဘူး၊ တု႔ံေႏွးတုံ႔ေႏွး ျဖစ္တတ္တုန္း၊ လွဳပ္ရွားမွဳေတြက ေႏွးေႏွးေကြးေကြးရွိတုန္း မဟုတ္လား။



လူ႔လက္ထဲက ထြက္သြားခါစဆိုေတာ႔ ဘိုသီဖတ္သီ အေရာင္အေသြး ကလည္း ညွင္းသုိးသုိး ျဖစ္ေနတယ္ထင္ရတယ္။ ေနာက္ညေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား အခန္းထဲက နံရံ အိပ္တန္းေဟာင္းေလးမွာ သူ ျပန္အိပ္တယ္။ ``မေန႔ညက အျပင္မွာအိပ္တာ ခ်မ္းလို႔လားသမီး။ အိပ္တန္းမရွိေသးလို႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ၾကဳံသလို အိပ္ခဲ႔ရတာလား။ အိပ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ မလုံျခံဳလို႕လား။´´ စိတ္ထဲကေမး ၀မ္းသာ၀မ္းနဲလည္း ျဖစ္ေနတာေပါ႕။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ စာကေလးေတြ ထုံးစံအတိုင္း အိပ္ယာ ေစာေစာထၾကေတာ႔ သူလည္း အေစာၾကီး ထပ်ံသြားပါတယ္။ တေနကုန္ စာ အုပ္ၾကီးသြားရာေနာက္ လိုက္ျပီး သူပ်ံ ေနလိုက္တာ။ လြတ္လပ္လုိ႔၊ ေပ်ာ႔ပါးလို႔။ သူ သင္ၾကား ေလ႔လာစရာေတြကို ေလ႔လာ သင္ၾကားေနပုံပါဘဲ။ အစာလာေကာက္လိုက္၊ ပ်ံသြားလိုက္။



ကိုယ္ကေတာ႔ ကိုယ္ အခန္းေရွ႕ သူတုိ႔ ပ်ံက်လာမွ ဒီတေခါက္ ငါ႔သမီးေလး ပါလာသလား လိုက္လိုက္ ရွာၾကည္႔ ေတြ႔ရင္စိတ္ခ်မ္းသာရ အသင္႔ခ်န္ထားတဲ႔ ထမင္းလုံးေလးေတြပစ္ေကြ်းရင္း ဧည္႔ခံရေပါ့။ ``နား ရမယ္႔ အိပ္တန္း ေတြ႔ျပီလား။ အေဖၚေတြေကာ ရျပီလား။ အခ်င္းခ်င္းျပတဲ႔ အႏၱရာယ္ အခ်က္ေပး သင္ခန္းစာနဲ႔ သေကၤတေတြေကာ ေက်ညက္္ျပီလား။ မ်က္စိရွင္ရွင္ နားရွင္ရွင္နဲ႔ အႏၱရာယ္ကို သတိထားရင္း အစာေကာက္ရတဲ႔ သင္ခန္းစာေတြေကာ တက္ျပီးျပီလား။´´ အခန္းထဲကေန လွမ္းေမး ေနမိတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သမီး သူ႔အေဖၾကီး အခန္းမွာ ျပန္မအိပ္ေတာ႔ပါဘူး။



သူမ ေျပာတတ္လို႔ျဖစ္မွာ။ ေနာက္ဆုံး ႏွဳတ္ဆက္တဲ႔ အေနနဲ႔ ညက သူ လာအိပ္သြားတာျဖစ္မွာ။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ မိငယ္ကို ကိုယ္က စာကေလးအုပ္ေတြထဲမွာ လိုက္ရွာရင္း မွတ္မိေနတုန္းပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္း ေ၀၀ါးစျပဳလာျပီ။



အသက္ကရျပီ။ မ်က္စိေတြကလည္း သိပ္မွ မလ်င္ေတာ႔႔တာ။ မိငယ္က စာ အစစ္ ပီသ လာေလေလ အေဖၾကီးတေယာက္ ေ၀၀ါး လာေလေလေပါ႔။ သမီးရဲ႕လွဳပ္ရွားပုံ ျပဳမူပုံ ပ်ံသန္းပုံေတြဟာ ျမန္ဆန္ ညီညာ တိက် ေသသပ္သြားတဲ႔အခါေပါ့။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စာကေလးအုပ္ေတြ အခန္းေရွ႔က်လာတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အသင္႔ေဆာင္ထားတဲ႔ ထမင္းေလးေတြ ပစ္ခ် ေကြ်းျဖစ္ပါတယ္။



အနဲဆုံး အေတြးထဲမွာ သမီးမိငယ္ ေလးတေကာင္ သူ႔အေဖၾကီးကို တခါတခါ အမွတ္ရေကာင္းရလုိ႔ ျပန္လာတဲ႔အခါ သူနဲ႔ပါလာတဲ႔ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျဖစ္ေစ။ သူ႔ ေကာင္ေလးကိုျဖစ္ေစ ``ေတြ႕လား ငါ႔အေဖၾကီးက သေဘာေကာင္းတယ္´´ လို႔ ၾကြားခ်င္ရင္ ၾကြားလုိ႔ရေအာင္ေပါ႔။ ခြန္အားျဖည္႔ မိငယ္ သီခ်င္းကို ဆိုတဲ႔ညတိုင္း၊ စာကေလးအုပ္ေတြ အခန္းေရွ႔က်တဲ႔ မနက္ေတြ တိုင္းမွာ သမီးကို သတိရေနတုန္း လြမ္းတတ္ေနတုန္းဘဲ သမီးေရ။

မိုးေတြရြာေနတယ္။ မိုးစိုထဲသိတ္မထြက္နဲ႔သမီး။


ခြန္ဆိုင္း

(၉၀ ျပည္႕လြန္ေန႔မ်ားအမွတ္တရ)