လက္မွတ္

လက္မွတ္
ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ငယ္ငယ္က ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အဖိုး ေရခ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္ဆို
အဖိုးအက်ီအိပ္ကပ္ထဲမွာ အျမဲတမ္းထည့္ထားတတ္တဲ့ အဖိုးက သူ႔အိပ္ထဲက ေန
ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးမကိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလးကို ေမာင္နွစ္မသံုးေယာက္
တိတ္တိတ္ကေလး ယူ့ ျပီးရင္ ပိတ္ဆံအိပ္ကေလးကို အဖိုးေခါင္းအုံးေအာက္ ဒါမွမ
ဟုတ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေနရာေရြ႔ထား အဖိုးက ေရခ်ိဳးျပီးလို႔ ျပန္လာျပီး သူ႔
အက်ီအိပ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိပ္မေတြ႔ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ျပာျပာသလဲျဖစ္ျပီ ျပီးအနီး အ
နားကို စိုးရိမ္တၾကီးလိုက္ရွာ ေနာက္ျပန္ေတြ႔ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ေမာင္နွမသံုးေယာက္က အျမဲျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးေနတတ္တဲ့အဖိုး အဲ့ဒီလို ျပာျပာ
သလဲ ျဖစ္ျပီဆို ကေလးေတြ သဘာ၀ေပ်ာ္လို႔ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးကက်ေနာ္တို႔ လက္
ခ်က္မွန္း ရိပ္မိသြားျပီး ေရခ်ိဳးသြားတဲ့နားအထိ ယူသြားရရွာပါတယ္။

မ်က္ေစ့ေအာက္ကလဲ အေပ်ာက္မခံေတာ့ပါ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္နွမေတြက ဘာ
ေၾကာင့္ အဖိုး(ေမေမရဲ့ အေဖ)ခုလို ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတာကို မသိပါဘူး အဖိုး
က်ေနာ္တို႔ကို မုန္႔ ၀ယ္ေကၽြးတိုင္း သူကိုယ္တိုင္ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ပိုက္ဆံကို ရွင္းေပးတာ
ရယ္ ပိုက္ဆံအိပ္ကို အကိုင္မခံတာရယ္ အျမဲတမ္း တစမ္းစမ္း လုပ္တတ္တာရယ္ ေလာက္ ပဲသိျပီး အဖိုးကို စ ေနာက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ မူလ
တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ မဆလ(စစ္တပ္ပါတီ) ေခတ္မွာ လူမ်ိဳးျခား တရုတ္လူမ်ိဳး
အဖိုးကို မဆလ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးက ၀န္ထမ္းေတြက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒုကၡေပးေနခဲ့တာပါ။

နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒုကၡေပးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ စိတ္ညစ္ျပီး ျမန္မာျပည္ကေန အျပီးျပန္
ထြက္ခြာသြားေအာင္ စနစ္တက်လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကထဲ
ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အဖိုးကို လူ၀င္မႈ႔ ၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကို ခဏ
ခဏေခၚ ခရီးသြားေသးလား တိုင္းရင္းသားမွတ္ပံုတင္ကို ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္
ခဲ့တာလဲ ခုဘံုေက်ာင္းကို မွန္မွန္သြားလား ဘယ္သူ႔ ေထာက္ပံ့မႈ႔နဲ႔ ရပ္တည္ေနသလဲ
လက္ရွိ တရုတ္ျပည္အစိုးရကို နွစ္သက္သလား စသျဖင့္ အျမဲ ေခၚေခၚေမးျမန္း စစ္ေဆး
ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ေခၚစစ္ေဆးေနရုံတင္မက တခါမွာ အဖိုးရဲ့ မွတ္ပံုတင္ကိုပါ စစ္
ေဆးစရာရွိလို႔ဆိုျပီး သိမ္းယူထားလိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ အနွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ဘာရာဇ၀တ္မႈကိုမွ မက်ဴးလြန္ပဲ ရိုးရိုးျမန္မာ ျပည္သား
တဦးလို ေနထိုင္လာခဲ့ျပီးမွ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္၀န္းက်င္ၾကမွ မွတ္ပံုတင္ကို သိမ္းယူခံရ
တယ္ဆိုေတာ့ အဖိုး စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ လူ၀င္မႈ႔ၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကို သြား မပီက
လာပီကလာနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ျပန္ေတာင္း ရုံးက ဟိုရက္ေရြ႔ ဒီရက္ေရြ႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အဖိုး
ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္။ သူဘာအျပစ္လုပ္မိလုပ္လဲ အဲ့ဒီလိုလုပ္မိလို႔ အျပစ္
ရွိတယ္ဆို တခါထဲသာ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္ပါ က်ည္ဆံတေတာင့္မွ ငါးက်ပ္ပဲ တန္ပါတယ္ ဆိုျပီး အဖိုးက လ၀ကအရာရွိေတြကို ေျပာလဲ ျပန္မေပးပါဘူး အဖိုးအေနနဲ႔
အေတာ္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ အေဖ ဦးေလးေတြကလဲ လိုက္အာမခံ အသက္လဲၾကီးပါျပီ ဘယ္ခရီးမွလဲ မသြားပါဘူး ဘယ္သူေတြနဲ႔မွလဲ အဆက္အသြယ္မလုပ္ပါဘူး ဆိုျပီး လိုက္ေျပာမွ အဖိုးရဲ့ မွတ္ပံုတင္ေလးျပန္ရပါတယ္ အဲ့ဒီမွတ္ပံုတင္ေလးကိုလဲ သူ႔လက္ထဲက အဖိုးဆံုးသည့္အထိ အေပ်ာက္မခံေတာ့ပါ။

လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ၁၉၃၂ ခုနွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ကို အလုပ္
လာလုပ္ ရတဲ့ပိုက္ဆံေလး တရုတ္ျပည္ကို ျပန္ပို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အဖိုးဟာ ၁၉၄၈ ျမန္မာျပည္
လြတ္လပ္ေရးရျပီးကတည္းက ျမန္မာျပည္မွာပဲ အျပီးေနထိုင္ေတာ့မယ္ ဆံုးျဖတ္ျပီး တိုင္းရင္းသား မွတ္ပံုတင္ကို လုပ္ထားခဲ့တာပါ အဖိုးတို႔တုန္းက တိုင္းရင္းသားမွတ္ပံု
တင္နဲ႔ နိုင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ နွစ္သက္ရာနွစ္မ်ိဳးစလံုးလုပ္ခြင့္ရွိတဲ့အထဲက ျမန္မာျပည္
မွာပဲ ေနထိုင္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အဖိုးက တိုင္းရင္းသားမွတ္ပံုတင္ပဲ လုပ္ခဲ့ျပီး
တိုင္းရင္းသားမွတ္ပံုတင္ရရွိခဲ့တာပါ ။

ကိုခ်စ္ေဖတို႔ အဖြားရြာမွာ ရိုးရိုးရြာသားတေယာက္လိုပဲ ရွာေဖြစားေသာက္ သားသမီး
ေတြ အိမ္ေထာင္က် အသက္ၾကီးျပီး အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့မွ အေမတို႔ အေဒၚတို႔နဲ႔ အတူ ေနထိုင္တာပါ အဖိုးက အသက္ၾကီးလာေပမဲ့ အျမဲတမ္း အလုပ္ကို ရိုးရိုးသား
သားလုပ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ေန ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ ဆင္းရဲရင္ ဆင္းရဲပါေစ သား
သမီးေတြကို မတရားရွာေဖြ မေကၽြးနဲ႔ ဆိုတာ အဖိုးရဲ့ တရားပါ။ အိမ္မွာလဲ အဖိုးလုပ္နိုင္
တဲ့အလုပ္ေတြကို အဖိုးက ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ပါတယ္ အဖိုးရဲ့ အက်ီေဘာင္းဘီ(အဖိုးက
တရုတ္ေဘာင္းဘီပဲ အျမဲ၀တ္ပါတယ္)ကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ေလွ်ာ္ဖြတ္တာပါ သားသမီးေတြ
ေလွ်ာ္ေပးတာေတာင္ မၾကိဳက္ပါဘူး။

အဲ့ဒီလို ရိုးရိုးသားသားေနထိုင္လာခဲ့ အဖိုးအတြက္ လက္ထဲက အျမဲ မခ်တဲ့ ပိုက္ဆံအိပ္
ေလးထဲမွာ အဖိုးရဲ့ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမွတ္ပံုတင္ေလးရွိေနတာပါ။ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ နိုင္ငံရဲ့ လူ၀င္မႈ႔ ၾကီးၾကပ္ေရး ဥပေဒအရ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ နိုင္ငံျခားသားကို လြတ္
ရက္မရွိ ေထာင္အက်ဥ္းခ်ထားတာမ်ိဳးေတြလဲ ရွိေတာ့ အဖိုးအေနနဲ႔ ထိတ္လန္႔တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာပါ။

အရင္တုန္းကေတာ့ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္နဲ႔ တရား၀င္လက္မွတ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ေျပာသံ
ၾကားေနၾကံဳေနေပမဲ့ သိပ္စိတ္၀င္တစားရယ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ကိုယ္တိုင္ အိမ္
နီးခ်င္းနိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ေနထိုင္ရေတာ့မွ တိုင္းတပါးနိုင္ငံမွာ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္
လက္မွတ္တခုခုဟာ အေရးပါတယ္ဆိုတာ ပိုခံစားမိလာတာပါ။ ကိုယ္လဲ ခုေတာ့ ကိုယ့္
မွာရွိတဲ့ လက္မွတ္ေလးကို တစမ္းစမ္း ပိုက္ဆံအိပ္ေလး ထဲက မထုတ္တမ္းထည့္ထား
ေပမဲ့ ခဏခဏ ထုတ္ၾကည့္ေနတတ္ပါျပီ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္လို႔ စိုးရိမ္တတ္ေနပါျပီ။

ကိုခ်စ္ေဖတို႔ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ရတဲ့ နိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္ရထားတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာဆို
ရင္ေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ အတြက္ ဘာပူစရာလိုမလဲ လို႔ေတာ့လဲ မထင္ပါနဲ႔ ျမစ္၀ကၽြန္း
ေပၚမွတ္ပံုတင္နဲ႔ ရန္ကုန္သြားရင္ ဧည့္စာရင္းတိုင္ရ အခန္႔မသင့္ရင္ စစ္ေဆးေမးျမန္းခံ
ရ တျပည္လံုးအတူတူပါပဲ ကိုယ္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္နိုင္ငံထဲမွာ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္
တည္းခိုေနထိုင္ခြင့္ တကယ္ေတာ့ရၾကတာမဟုတ္ပါ။

ကခ်င္ျပည္နယ္မွာေနထိုင္တဲ့ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္လာရင္ သကၤာမကင္း ေမး
ျမန္းခံရ ဟိန္းေဟာက္ခံရ နဲ႔ ကိုယ့္နိုင္ငံသားျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွတ္ပံုတင္ေပၚမွာ ဆိုသလို
ျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ သာမာန္အရပ္သားေတြက တတိယတန္းစား
နိုင္ငံသားေတြ ကန္႔သတ္ခံ နိုင္ငံသားေတြ နိုင္ငံသားကဒ္ မရသူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာၾကာပါ
ျပီ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ တျပည္ျပည္မွာ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ရွိထားခဲ့ရင္
ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သြားနိုင္ခြင့္မ်ိဳးရနိုင္ပါေသးတယ္ေလ။

တကယ့္တကယ္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ လက္မွတ္ေလးနဲ႔ ကိုယ့္နိုင္ငံအနွ႔ံ လြတ္လြတ္လပ္
လပ္ ေနထိုင္ခြင့္ သြားလာခြင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရနိုင္လာမွာပါလိမ့္ လို႔ေတြးေနမိတယ္ဗ်ာ။