Tuesday, January 25, 2011

မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္တာပါ ဆိုေပမဲ့

လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္က လူငယ္ေတြၾကားမွာ သေဘာက်နွစ္ျခိဳက္စြဲလမ္းခဲ့ၾက
တဲ့ အခ်စ္၀ထၳဳဇာတ္လမ္းေလးထဲက နာမည္ၾကီး စကားလို “ေမာင္နဲ႔ ခိုင္တို႔ရဲ့ ဘ၀ဟာ နွစ္
လႊာေပါင္းမွ တရြက္ရယ္ျဖစ္ရတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးလိုပါ တေယာက္မရွိရင္ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး
ေမာင္” တဲ့ အဲ့ဒီ၀ထၳဳက ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ေခတ္မွာေတာ့ ဂႏၱ၀င္အျဖစ္က်န္ရစ္ေနတဲ့ ၀ထၳဳတပုဒ္
ရယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ ဇတ္လမ္းထဲက ဇတ္လမ္းကို အဓိက မွတ္မိေစတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြထဲက
စြယ္ေတာ္ရြက္ က ထင္ထင္ရွားရွားရယ္ ျဖစ္က်န္ခဲ့သလို တခါတေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေတြး
ၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ရယ္ ကိုယ့္ဘ၀ကလဲ စြယ္ေတာ္ရြက္လို။

ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့မသိပါဘူး ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ စီးပြါးပ်က္ကပ္ၾကီးကလဲ ကိုခ်စ္ေဖတို႔
ကို ဘယ္ခ်န္္ထားပါ့မလဲ အလုပ္ေတြက လူကိုေလွ်ာ့လိုက္တာ လံုး၀ပိတ္လိုက္တာ အလုပ္ခ်ိန္
ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရတာေတြၾကားထဲမွာ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ လူသိုက္ေတြလဲ ဘယ္ခံနိုင္ပါ့မလဲ ငွက္က
ေလးေတြ အစာလုေကာက္ရသလို တေနရာထဲမွာ အစာမရ အစာမ၀ေတာ့ ေနာက္တေနရာ
မွာ အစာရတယ္ဆို ၀ုန္းဆို ၀ိုင္းတိုးၾက လုၾက တြန္းမိၾက တိုက္မိၾက ဆိပ္မိၾက ျဖစ္ရသကိုး။

ကိုခ်စ္ေဖလဲ အဲ့ဒီထဲမွာ အလုပ္က အခ်ိန္္ပိုင္းေလး တခုနဲ႔ မေလာက္ငွေတာ့ အစိုးရဆီကလဲ
ေတာင္းမစားတတ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္အလုပ္ေလးထပ္ရွာ အလုပ္ေလး ၂ ခုေပါင္းေတာ့ အလုပ္
တခု ျဖစ္သြားရတာကို ေတြးမိေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္၀ထၳဳထဲက စြယ္
ေတာ္ရြက္ေလးကို သြားသတိရမိတာပါ။ အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားေနလို ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ရေနျပီ
လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ သူလိုကိုယ္လို အခ်ိန္မွီေလး စားနိုင္ေအာင္ လံုေလာက္ရုံပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ
ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ဘေလာ့လည္တာ စာလိုက္ဖတ္တာ မလုပ္နိုင္ေတာ့ပဲ သတင္းေခါင္းစဥ္
ေလး ေျပးၾကည့္ ျပီး အခ်ိန္္လုနား အိပ္ စား စားဖို႔ သြားဖို႔ျပင္နဲ႔ တေန႔ျပီးတေန႔ ျဖတ္သန္းေနရ
တာပါ ခုေတာင္ အိပ္ခ်ိန္ မ်က္လံုးေၾကာင္ေနတာရယ္ နဲ႔ ေျပာခ်င္တာေလး စာေကာက္ေရးရ
တာပါ။

သနားစရာ မေကာင္းလားဗ်ာ။ မသနားလိုက္ၾကပါနဲ႔ စစ္မႈထမ္းခြင့္ကေန အသက္ ကေက်ာ္
သြားေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္ၾကပါေတာ့။ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြထဲမွာ စစ္မႈထမ္းဖို႔ အသက္က
ေက်ာ္သြားတာကို ေတြးမိရင္း အသက္ေက်ာ္တဲ့သူေတြလဲ ေပ်ာ္နိုင္မယ္ေတာ့မထင္ပါနဲ႔ တခု
ခု ေတာ့ လာဦးမွာ။

ကိုခ်စ္ေဖ တို႔ ေထာင္ထဲမွာေနရတုန္းက ရဲဘက္ ရဲဘက္ ရဲဘက္သြားရမယ္ လူတိုင္း လူတိုင္း
နိုင္ငံေရးမႈ႔ကလြဲလို႔ ဆိုျပီဆို အက်ဥ္းသားေတြ အကုန္ မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ၾကျပီ ရဲဘက္ဆို
တာက မသိတဲ့သူေတြအတြက္က အေရးသိပ္မပါေပမဲ့ သိတဲ့သူအဖို႔ကေတာ့ ေသဒါဏ္က်သ
လို အခန္႔မသင့္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး ထြက္ေျပးရင္ ပစ္သတ္
ျပန္မိရင္ ရိုက္သတ္ ပစ္သတ္ မေျပးပဲေနျပန္ေတာ့ ထမင္းကမ၀ ရာသီဥတုကဆိုးနဲ႔ ေသ ဆို
ေတာ့ မိသားစုရွိတဲ့သူေတြဆို ေတြးၾကည့္ပါဗ်ာ ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ မိုင္းရွင္းခံရနဲ႔။

တခ်ိဳ႔ကေတာ့ေျပာမွာ ရာဇ၀တ္သားေတြပဲ ေသလဲ ေနာက္လူေတြ မွတ္သြားတာေပါ့ လို႔ ေျပာ
ေကာင္းေျပာၾကပါမယ္ ဒါေပမဲ့လို႔ တကယ္လို႔ ရာဇ၀တ္သားေတြက တရားသျဖင့္ ျပစ္ဒါဏ္ကို က်ခံရတယ္ဆို ခံသာေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ ရပ္ကြက္ လူၾကီးက ဘီဘီစီနားေထာင္တဲ့လူကို ညိဳညင္
လို႔ ခ်ဲထီပစ္ဖမ္းျပီး ေထာင္ ၂ နွစ္က်ေစတာတို႔ ၾကက္တေကာင္ခိုးခ်က္စားမိတာနဲ႔ လူၾကီးအိမ္
ကၾကက္မို႔ ေထာင္တနွစ္က်သြားတာတို႔ ဆိုရင္ အဲ့ဒီလူေတြ ရဲဘက္မွာ ေသသြားတယ္ဆို ကိုယ့္မိသားစုထဲကဆိုရင္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲဗ်ာ။

တကယ္ပါ ကိုခ်စ္ေဖလဲ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဇတ္နာေၾကာင္း လုပ္ၾကံေျပာေနတာ မႈိင္းတိုက္
ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ရပါဘူး။ အစစအရာရာ အစိုးရမင္းမ်ားကို အသိေပးခြင့္ျပဳခ်က္ရယူျပီးမွ လုပ္
ခြင့္ရ ေနခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ လူၾကီးက မၾကည္ျဖဴရင္ “ မင္း စစ္မႈထမ္းခြင့္ အဆိုျပဳလႊာ
တင္ျပီးျပီလား ရုတ္ရုတ္ရုတ္္ရုတ္မလုပ္နဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီ လိုလို အန္ဂ်ီအိုလိုလို မလုပ္နဲ႔ ေရွ႔
ၾကည့္ သတိေအးေစ သက္သာထဲပါသြားမယ္ ခိုင္းတာလုပ္ ခံ မေျပာနဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ကို ပို႔
လိုက္မယ္” ဆိုတာမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္ ဗိုလ္က်ေတာ့မွာပါ။

အဲ့လိုဆိုလဲ တပ္ထဲလိုက္သြားမယ္ ဟိုက်မွ ေသနတ္ယူျပီးေျပးတာေပါ့ ဆိုတာလဲ တကယ္
ေတာ့ လြယ္ပါ့မလား အေရွ႔အေနာက္ ပထ၀ီမေၾကညက္လို႔ ျပန္ျပန္အဖမ္းခံရတဲ့ သူေတြ အ
မ်ားၾကီးပါ။ အဲ့ဒီလို ေရွ႔တန္းပို႔တယ္ဆိုျပီး တပ္က ေသနတ္ယူျပီး ထြက္ေျပးလို႔ ပစ္သတ္လိုက္
ရတယ္ဆိုလဲ ေရွ႔တန္းေတာင္ ေရာက္မယ္မထင္။ လုပ္မယ္ဆိုရင္ လုပ္လို႔ ရေနတာကို ေျပာ
တာပါ လစ္ရင္ လစ္သလိုလဲ လုပ္ပါတယ္ ရက္စက္သလား ဆိုတာ ၾကံဳဘူးသူေတြသိပါတယ္။
ေမးေနတာကမွ ၾကာပါဦးမယ္ သူတို႔ ဖက္က လုပ္နိုင္ခြင့္ေတြနဲ႔ေတာ့ ထပ္ခ်ဳပ္လိုက္ပါျပီ ကိုယ့္
ဖက္ကလဲ အဲ့ဒီလို အလုပ္ခံရရင္ ဘယ္လို ေဖါက္ထြက္မယ္ ဆိုတာကို အားလံုးနီးစပ္ရာရာကို
(ကြန္ယက္ ေခတ္စားေတာ့ ကြန္ယက္လိုေပါ့) ျပင္ဆင္ထားၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်
ေနာ္။ ကိုခ်စ္ေဖတို႔မ်ား ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာ မိုးျဖင့္မျပိဳေသးဘူး ေျခေထာက္က တေထာင္
ေထာင္နဲ႔ လို႔ ေျပာရင္လဲ ခံရေတာ့မွာပါ။

လူေတြဆိုတာလဲ ကိုယ့္ျပႆနာကို ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ၾကံဖန္ျပီး ရွင္းတတ္ၾကတဲ့သူေတြ
ဆိုေတာ့ ျပႆနာအသစ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရကိန္း ၾကံဳရကိန္း ေျဖရွင္းရကိန္းလဲ ျဖစ္လာမယ္ထင္
ပါတယ္။ လူေတြကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးေတြလိုေတာ့ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ အျမဲတမ္း
ေတာ့ ရနိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ လူေတြျဖစ္ေနတာကိုး ေနာ။ ရဲဘက္ ပို႔ျပီး ရိုက္သတ္လိုက္မယ္
လို႔ ေျပာတာ အုတ္ရိုးေလးဖက္အတြင္းမွာ သာေျပာနိုင္တာပါ အျပင္မွာ စစ္ထဲသြင္းျပီး ေရွ႔တန္း
ပို႔ သတ္လိုက္မယ္ဆိုတာ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။

ခ်ိန္းေခ်ာက္လို႔ ပိုေကာင္းရုံ ညစ္ပတ္လို႔ ပိုေကာင္းရုံ နဲ႔ မသိနားမလည္တဲ့ သူေတြကို စစ္ထဲဆြဲ
သြင္းရင္ အဲ့ဒီဥပေဒၾကီးနဲ႔ အေၾကာင္းျပ နိုင္ရုံ လုပ္တာျဖစ္ျပီး ေထာင္ထဲမွာလို လိုင္း၀င္နိုင္တဲ့
သူေတြ ရဲဘက္မွာ လူေတြကို စည္းရုံးျပီး ထြက္ေျပးနိုင္မဲ့ သူမ်ိဳးေတြကို ရဲဘက္မပို႔သလို ရပ္
ကြက္ထဲမွာလဲ လိုတမ်ိဳး မလိုတမ်ိဳး ဥပေဒအေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔ ညစ္ၾကဦးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ လူ
ၾကည့္လုပ္မွာပါ။ ေထာင္ထဲမွာလဲ လူၾကည့္လုပ္တာပါ။

ဒီတၾကိမ္ လႊတ္ေတာ္ကေတာ့ အာဏာ တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္
လႊတ္ေတာ္ကေတာ့ အာဏာ အျမဲတမ္းျမဲေအာင္လုပ္တာမ်ိဳး ေကာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလားဗ်ာ။
တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ေျမာက္ကိုရီးယားကို အားၾကေနတာေနာ။ သူ႔ေျမးေလးကို စစ္အာဏာအေမြ
ေပးခ်င္လို႔ တပ္ထဲ မ၀င္မေနရ စစ္မႈထမ္းဥပေဒအရ စစ္မႈ႔ထမ္းခိုင္း ေနာက္ တပ္ကထြက္ ၾကံ
ဖြတ္မွာ ဥကၠဌ တင္ နိုင္ငံေတာ္သမၼတ တင္ရင္ေကာ မရဘူးလားဗ်ာ။ တပ္ထဲကေန႔ အျမန္
ရာထူးတိုးနဲ႔ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးအမိန္႔ နဲ႔ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကေလးမ်ား ျဖစ္လာေလမလား။

တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးလဲ သူမ်ိဳးဆက္ေလးကို သူရွင္သန္ေအာင္လုပ္ခ်င္မွာေပါ့ သူဒုကၡေပးခဲ့တာေတြ
မွန္ကန္ေၾကာင္း ေနာက္သူ႔ေျမးေလးက ဆက္လုပ္သြားပါလိမ့္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး ခပ္တည္တည္
နဲ႔ လုပ္လာရင္ လုပ္လာမွာ။ သူက ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခပ္တည္တည္ပဲ နဲ႔ အတည္ေပါက္
ပဲဗ်ေနာ။ ေဟာ..ခုၾကည့္ ျပည္သူတရပ္လံုးက တခဲနက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လိုက္တဲ့
လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ေခၚေတာ့မယ္ တဲ့ဗ်ားး။ မဲလိမ္တာေတြ မလိမ္ေၾကာင္း
ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္က ဘက္မလိုက္ေၾကာင္း သက္ေသေတြေတာင္ ျပေနလိုက္ေသး။


က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ေကာ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အေဟာင္းၾကီးေရွ႔က ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္မွာ ကိုဗဒင္ရဲ့ သီခ်င္းကိုသာ ေျပးဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္..တို႔ကေတာ့ တို႔ကေတာ့..လို႔။

Read more...

Monday, January 10, 2011

ဘုရားစူးပါေစ တကယ့္အျဖစ္ေလး

ကိုခ်စ္ေဖလဲ ခုရက္ထဲ ဘေလာ့လဲ မေရးနိုင္ ဘေလာ့လဲ မလည္နိုင္ အလုပ္ေလးရွိတုန္း ဖိလုပ္
ေနတာနဲ႔ဗ်ား ဘေလာ့ မိတ္ေဆြ ညီအကိုေမာင္နွမေတြနဲ႔လဲ အဆက္ျပတ္ေနပါတယ္ တခါတခါ
သတင္းေလးအေျပးဖတ္ ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႔ေတာင္မဖတ္အားလိုက္တာမ်ိဳး ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့
လဲ မေကာင္းပါဘူး ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ တနွစ္ေက်ာ္
ေက်ာ္ေနလာခဲ့ေတာ့ အလုပ္ေလးရတုန္း အေျပးေလးလုပ္ေနမိတာပါ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဒီေန႔ ေန႔သစ္
၀က္ဆိုက္ကေန ဆရာမ ခင္ျငိမ္းသစ္ရဲ့ ေဆာင္းပါးေလး ဖတ္မိျပီး ကိုယ့္ မိဘေတြ အေဒၚေတြ
ဦးေလးဘၾကီးေတြ ဆရာ ဆရာမေတြ ဦးေလး ဘၾကီးေတြ အားလံုးကို သတိယတာေရာ ေတြး
ပူမိတာေရာ အစံု ခံစားရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘ၀က လက္လႈပ္ရင္ ပါးစပ္လႈပ္ရေသး
တယ္ လက္လႈပ္လို႔မွ ပါးစပ္မလႈပ္နိုင္သူေတြ ရဲ့ အျဖစ္ေတြ ၾကားရတိုင္း ငါတတ္နိုင္သေလာက္
လုပ္နိုင္ ေလာက္ေလးေတာ့ ပိုလုပ္ရမယ္ ဒါမွ ျဖစ္မယ္ လို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္ ကိုယ့္နိုင္ငံကို ကိုယ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လြတ္လပ္သြားေအာင္ အားလံုးအဆင္ေျပ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္
မ်ိဳး ကိုယ္ကလုပ္နိုင္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားမွ မဟုတ္ေတာ့တာကိုးေနာ.ဒီေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ ဆရာမ
ခင္ျငိမ္းသစ္ရဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးပါတယ္။ ဖတ္မိျပီး ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ
ကို တတ္နိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေလွ်ာက္နိုင္ၾကပါေစဗ်ား။

( ခြင့္မေတာင္းပဲ ကူးယူေဖၚျပမိလို႔ ဆရာမခင္ျငိမ္းသစ္ နဲ႔ ေန႔သစ္အဖြဲ႔သားမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း။)








အခုတေလာ သတင္းေတြမွာ ပင္စင္စားေတြ အသံကို ၾကားေနရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ပင္စင္ရေငြကို တိုးေပးသင့္ တာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြတန္ဖိုး အဆမတန္ ေဖာင္းပြေနတာက ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ ေငြတ ရာ၊ ေငြႏွစ္ရာ ဆိုတာက ကေလးမုန္႔ဖိုးပဲရွိပါတယ္။

က်မအဖိုးက သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းက ညြန္မွဴးရာထူးနဲ႔ ၁၉၈၂ ေလာက္က ပင္စင္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က အဖိုးရဲ႕ ပင္စင္လစာက ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရတယ္တဲ့။ အဖြားက ျပည္တြင္းအခြန္ကေန ပင္စင္ယူလိုက္ေတာ့ ပင္စင္ လစာ ၂၀၀ နီးပါးရပါတယ္။ အဖိုးနဲ႔ အဖြားက ပင္စင္စားေတြအျဖစ္ ဘယ္သားသမီးဆီကမွ လက္ျဖန္႔စရာ မလိုဘဲ သူ တို႔ဖာသာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေန႔စားတေယာက္ကို ၃ က်ပ္ ၈၅ ျပား ေပးတဲ့ေခတ္ပါ။ သား သမီးေတြက သိတတ္လို႔ ကန္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေငြပိုေငြလ်ံအျဖစ္ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ပါတယ္။

က်မ ဘႀကီး ဘဏ္လုပ္ငန္းကေန ပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာပါ။ သူရတဲ့ ပင္စင္လစာ ေငြ ၆၀၀ ရာက သံုးမ ေလာက္ေတာ့ သူ႔ဇနီး စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေလးကို အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး အတိုးအမ်ားႀကီးမယူဘဲ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ အလုပ္ ျဖစ္ယံု ေစ်းသည္ေတြကို ေငြတိုးခ်ရသတဲ့။ အဒီအခ်ိန္က ဆန္တျပည္ကို ၂၅ က်ပ္ေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ဧည့္သည္လာရင္ ထမင္းစားေခၚဖို႔ ဝန္မေလးၾကေသးပါဘူး။ က်မ အဖြား အျမဲေျပာေျပာေနတတ္တာက ကမၻာမွာ ျမန္ မာလူမ်ဳိးက ဧည့္ဝတ္ေက်တဲ့ လူမ်ဳိးေတြတဲ့။

က်မအေဖ ပင္စင္ယူေတာ့ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပါ။ က်မေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ႏွစ္မွာ အေဖ ပင္စင္ယူလိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ ပင္စင္ ေငြ ၆၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ လည္းက်ဴရွင္သင္၊ အေဖ လည္းက်ဴရွင္သင္ေတာ့မွ ေက်ာင္းေနဆဲ ေမာင္နဲ႔ ညီမ အဆင္ေျပပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကို ၃ က်ပ္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ လက္ ဖက္ရည္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ က်မ အေမ လက္ဖက္ရည္ေလ်ာ့ေသာက္ေနရပါၿပီ။

၁၉၉၅ ကေန ၂၀၀၁ အထိ က်မက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အျဖစ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ ၁၉၉၆ မွာ က်မ အေဖဆံုးပါး သြားပါတယ္။ ဆက္လက္ခံစားပိုင္ခြင့္အျဖစ္ က်မ အေမက လစဥ္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ ရရွိပါတယ္။ အေမကံေကာင္းတာက က်မရဲ႕ေမာင္ေရာ၊ ညီမေရာ၊ အမကပါ၊ တဦးတည္း က်န္ေသာမိခင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကေလေတာ့ အေမ မ်က္ႏွာ မ ငယ္ရေပမဲ့၊ အကယ္၍ အေဖ့ ပင္စင္ေငြ ၃၀၀ က်ပ္နဲ႔သာ အေမရပ္တည္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ ရပ္တည္ႏိုင္မွာ မ ဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္တျပည္ကို ၅၀ က်ပ္နဲ႔ ၆၀ က်ပ္ ၾကားထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ကက အငွားယာဥ္ေတြေပၚကာစျဖစ္လို႔ ခရီး စနဲ႔ ခရီးဆံုးကို ေငြ၂၀၀ က်ပ္ က်သင့္တဲ့အခ်ိန္ပါ။

၂၀၀၃ မွာ က်မ အေမဆံုးေတာ့ အေမမထုတ္ျဖစ္တဲ့ ပင္စင္လစာ ၆ လစာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သြားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ ေထာက္ခံစာ ယူရမယ္၊ ေသစာရင္း အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ဘာညာလိုအပ္တာေတြနဲ႔ မကာမိလို႔ က်မတို႔ ညီအမ ေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက က်မတို႔ မိသားစု ရင္ဆိုင္ဘူးတဲ့ ပင္စင္စား ဘဝေတြပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ဆန္တျပည္ေတာင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အေမရတဲ့ ေငြ ၃၀၀ ဟာ ကေလးမုန္႔ဖိုးသာသာ ပါ ပဲ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ က်မတို႔ မိသားစုလိုက္ ေျမာက္ဒဂံုဘက္ကို ေျပာင္းေရြ႕ ေနထိုင္ခဲ့ ရပါတယ္။ မႏၲေလး လမ္းေစ်းမွာ က်မ ၾကံဳခဲ့ဘူးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္မိလို႔ပါ။ မႏၲေလးလမ္းထိပ္မွာ မနက္ ၉ နာရီနဲ႔ ၁၀ နာရီ ၾကားဆိုရင္ အသားခပ္လတ္ လတ္ အဝတ္အစားႏြမ္းပါးေပမဲ့ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အဖြားႀကီးတေယာက္ ဒန္ဖလား ေျပာင္ေျပာင္ေလး ေရွ႕ခ်ၿပီး ထို္င္ ေနေလ့ ရွိပါတယ္။ တျခားေတာင္းစားသူေတြလို တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ေတာင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတာပါ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္လာရင္ စစ္ကိုင္းလမ္းမွာရွိတဲ့ က်မရဲ႕ဆိုင္ဘက္ကို အျမဲလမ္းေလ်ာက္ လာတတ္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ က်မဆိုင္ထဲ ဝင္လာၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး ၂၀၀ ဖိုး ေရာင္းပါလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ က်မဆိုင္က အလုပ္သမားေတြက တပြဲ ၃၀၀ ေရာင္းလို႔ ၂၀၀ ဖိုးဆိုရင္ မေရာင္းရဲဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေဈးကျပန္လာတာနဲ႔တိုးလို႔ က်မက ေရာင္းေပး လိုက္ပါေျပာမွ ဆိုင္က ကေလးေတြက ေရာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

သူက မုန္႔ဟင္းဖတ္ မပါလဲရတယ္၊ မုန္႔ဟင္းရည္ ပိုထဲ့ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက အဲဒီ အဖြားႀကီးကို စိတ္ဝင္စား ေန တာ ၾကာၿပီမို႔လို႔ အဖြားခဏ ထိုင္ပါလို႔ ေျပာၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္ “အဖြားက အိမ္မွာ ထမင္းနဲ႔စားမလို႔လား” ဆိုေတာ့ အဖြားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးပါတယ္။ က်မကလဲ စိတ္ထဲမွာ အလွဴလုပ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔ ဒီမွာ အဝစားသြား ပါလားလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားက ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္ၿပီး အိမ္မွာအဖိုးႀကီး ဆာေနလိမ့္မယ္တဲ့။ က်မလဲ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကို ပိုထည့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ တုန္းက ဆန္တျပည္ကို အညံ့ဆံုး ဆိုရင္ေတာင္ ၉၀၀ ေလာက္ ေပးရပါတယ္။

တရက္မွာေတာ့ အဖြားႀကီးက သူဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ မုန္႔ဟင္းခါး အေႂကြးေရာင္းဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလဲ သနားလို႔ သူ႔ ကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ျပန္ရဖို႔ က်မ မေမ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မွာ သူက ရာတန္အႏြမ္းေလး ၂ ရြက္ လာေပးပါတယ္။ က်မက ျပန္လွဴလိုက္လို႔ က်မကို ဆုေတြ တသီခ်ည္းေပးပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အ ေႂကြးယူသြားရင္ေတာင္းမွ ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးထဲ အဖြားမပါ ပါဘူး။

သူ႔ကို က်မေန႔တိုင္းေတြ႔ပါတယ္။ က်မဆီမွာ သူဘယ္ေတာ့မွ အလကားမစားပါဘူး။ ၂၀၀ က်ပ္ေတာ့ သူက ေပးပါ တယ္၊ က်မဆိုင္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ႔ သူ႔ကေတာ္က မၾကာခဏ အလကားအားေပးေပမဲ့ အဖြားကေတာ့ ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ကို ေပးသြားတတ္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ ဆိုင္နားမွာဘပဲ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္က အနားယူထားတဲ့ အဖိုးႀကီးလဲ ရွိပါတယ္။ သူက ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ကိုလဲ မွီတဲ့လူပါ။ ေဗဒင္ေဟာစားပါတယ္။ အဖိုးက ေသြးတိုးေၾကာက္လို႔ မုန္႔ဟင္းခါးမစားပါ ဘူး၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုဆိုေတာ့ ေရေႏြးလိုခ်င္လို႔ လာဝယ္တာပါ။ က်မက ေရေႏြး အလကားေပးေနၾကပါ။ အဖိုးက ကိုယ္ခ်င္းစာ စကားေျပာရွာပါတယ္။ ညီး ေလာင္စာဖိုး ကုန္မွာေပါ့တဲ့။ အဖိုးမွာ သားတေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔သားက တလကို ေငြ ၂ ေသာင္း ေထာက္ပံတယ္တဲ့။ အဖိုးက သူ႔ပိုင္တဲ့အိမ္ကို တျခမ္းျခမ္းၿပီး ငွားထားတယ္တဲ့။ အဲဒီကေန တလကို ေငြ ၂ ေသာင္းရတယ္။ ေဗဒင္ေဟာတာက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရပါဘူး။

အဖိုးက ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းမျပဘူး။ ကြမ္းယာဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ေဆးတြဲပဲ ဝယ္ေသာက္တယ္။ က်မ ကြမ္းယာ ဆိုင္မွာ မုန္႔သြားတယ္တုန္း အဖိုးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ က်မက အဖိုးေနမေကာင္းဘူးလား လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ အဖိုးက ေသြးတိုး ေနလို႔တဲ့၊ က်မက ေဆးခန္းျပပါလားလို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးက “ေဆးခန္းတခါ သြားရင္ ေငြ ၁၅၀၀၊၂၀၀၀ ေလာက္ ကုန္ တာ သမီးရဲ႕ ေသြးတိုးတိုင္း ေဆးခန္းေျပးရရင္ အဖိုး ထမင္းေတာင္ စားရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပင္စင္စားေတြရဲ႕ ဘဝ ဟာ အေတာ္ကို ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္ထဲေနတဲ့ အဖိုးက ထမင္းလခ တလကို ၂ ေသာင္း ၅ ေထာင္ ေပးေနရပါတယ္။ ေခၽြတာတဲ့ အေနနဲ႔ ေန႔တိုင္းလက္ဖက္ရည္ မေသာက္ဘဲ တထုပ္ ၇၅ က်ပ္တန္ ေကာ္ဖီမစ္ ကိုပဲ အိမ္မွာ ဝယ္ေသာက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကို ၂၅၀-၃၀၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မဟာ အျမဲတန္း ဂရုစိုက္ေနမိတဲ့ လူ ၂ ေယာက္ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာ က်မဆိုင္ေရွ႕က အဖြားျဖတ္ မသြားတာ သတိျပဳ ေနမိပါတယ္။ က်မ ရင္ထဲမွာ စိတ္ပူေနမိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီရက္ေတြ အတြင္းမွာပဲ က်မ ရဲ႕ ကိစၥတခုရွိလို႔ ေတာင္ဒဂံုဘက္ကို သြားရပါတယ္။ အေတာ္ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ေျပာ ရမွာပါ။ က်မသြားတဲ့ လမ္းထဲ က တဲအိမ္တလံုးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဖြားကိုေတြ႔ပါတယ္။ က်မ ထိတ္ကနဲ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရပ္ကြက္ထဲက အမကို ေမးလိုက္မိပါတယ္။

အမက ညီမ… ဖြားမိနဲ႔ သိလားတဲ့၊ က်မက သိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အမက “ဖြားမိက သနားဖို႔ေကာငး္တယ္တဲ့၊ သူ႔ ေယာက္က်ားက ေတာေက်ာင္းဆရာ၊ သူတို႔ေခတ္က ၇ တန္းေအာင္ရင္ ေတာပိုင္းမွာ မူလတန္းဆရာလုပ္လို႔ ရတယ ္ေလ။ ပင္စင္စားႀကီးေပါ့၊ သားေထာက္သမီးခံလဲမရွိဘူး၊ ဖြားမိက ပညာမတတ္ ရွာဘူး။ သူ႔ခင္ပြန္းကိုပဲ မွီခိုေနရတာ။ အဖိုးႀကီး အိပ္ရာထဲ လဲေနတာ၂ ႏွစ္ နီးပါးၾကာေနၿပီ။ ပင္စင္လခေတြက မေလာက္မငွဆိုေတာ့ ေနေကာင္းေနတုန္း ကဆိုရင္ အဖိုးဂ်ာနယ္ေလးဘာေလး ေရာင္းတယ္ေလ။ အခုေတာ့ ဖြားမိဘဲ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြး ေနရတာတဲ့၊ အသက္ ႀကီးမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနရတယ္တဲ့။ အဲဒီ အမက ဖြားမိလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ေသခ်ာသိပံုမရလို႔ က်မလဲ ေျပာမျပခဲ့ ပါဘူး။

က်မ ျပန္ခါနီးေတာ့ ဖြားမိအိမ္ကို ဝင္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေလးက ယိုင္ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးပါ။ အိမ္မိုးထားတဲ့ ဓနိေတြလဲ ေပါက္ ျပဲ ေနပါတယ္။ ထရံေတြလဲ ေဆြးေျမ့ ေနပါတယ္။ အိမ္မွ တကဲ့ကို အိမ္ျဖစ္တယ္ဆိုရံုေလးပါပဲ။ အဖြား ဘာျဖစ္လို႔ ဆို္င္ဘက္ မလာတာလဲလို႔ က်မက ေမးေတာ့ အဖြားက “ေနမေကာင္းဘူး သမီးရယ္တဲ့၊ က်မ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲက အိပ္ယာေလးေပၚမွာ ပိန္ပိန္လွီလွီ အဖိုးတေယာက္ အိပ္ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ထဲကို လွမ္း ၾကည့္တာကို အဖြားက သိသြားေတာ့ “အဲဒါ အိမ္သားေလ၊ သူေနမေကာင္းတာ ၾကာၿပီ၊ အရင္ကေတာ့ ေဆးခန္းမွန္ မွန္သြားႏိုင္တယ္ အခုေတာ့ ဆရာဝန္ မျပႏိုင္တာေတာင္ ၾကာသြားၿပီ” တဲ့ ။ က်မက ဘာေရာဂါလဲေမးေတာ့ ေက်ာင္း ဆရာ ဘဝတုန္းက ရွဴခဲ့ရတဲ့ ေျမျဖဴမွဳန္႔ေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတုန္းက မနက္ေစာေစာထ ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဂ်ာနယ္သြားယူရေတာ့ ပင္ပန္းတာေတြေရာ ေပါင္းသြားတာေပါ့ေလ။ ေသြးတိုး၊ႏုလံုး၊ ရင္က်ပ္၊ အို…အစံုဘဲ။ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာရင္ေတာ့ သက္သက္သာသာ ေနႏိုင္မွာေပါ့။ အင္း အခုေတာ့ သူလဲ ခံစားရတာမသက္သာ၊ အဖြားလဲ သူ႔ကို ျမင္ရတာ မသက္သာဘူး သမီးရယ္တဲ့။

က်မ လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြေလးကို အဖြားလက္ထဲ ထည့္ေပးေတာ့ အဖြားမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနပါ တယ္။ က်မလဲ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေပမဲ့ က်မ မိဘေတြသာဆိုရင္ ဆိုတဲ့ အေတြး ေၾကာင့္ က်မ ေပးခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေငြဟာ သူ႔တို႔အတြက္ တညေနစာ အဟာရကိုသံုးေဆာင္ႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ထင္မိပါ တယ္။ ဒါဆို က်မ အိုမင္းလို႔ မစြမ္းႏိုင္သူေတြကို လွဴရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကိုေတာ့ ေလ်ာ့ရမွာေပ့ါ။ က်မ လဖက္ရည္ မေသာက္ရတာက ျပႆနာတခု မဟုတ္ဘူးေလ။

အခုေတာ့ က်မရဲ႕ အဖိုးနဲ႔ အဖြားလဲ ပင္စင္လခနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကို မွီခို ေန ရပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ တစံုတရာ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ရင္ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ဖာ သာပဲ ဝမ္းနည္းေနၾကရတဲ့ အိုမင္းမစြမ္းေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငယ္ဘဝ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို စားျမံဳျပန္ရင္း ရေသ့ စိတ္ေျဖ ေနၾကရတဲ့ ဘဝေတြပါ။

က်မရဲ႕ ဘႀကီးေတြ ႀကီးေဒၚေတြလည္း ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ မရပ္တည္ႏိုင္ၾကေတာ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကိုပဲ အား ကိုး ေနၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႀကီးေဒၚကေျပာပါတယ္ “ အသက္ရွည္တယ္ဆိုတာ လူေတြ လိုခ်င္ တမ္းတ တဲ့ အရာျဖစ္ ေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က အသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဆိုတာက ဝဋ္ဒုကၡႀကီးတဲ့ လူေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္လဲ မ ခ်မ္းသာ၊ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကိုလည္း ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေစပါတယ္။

ႀကီးေဒၚရဲ႕ အယူအဆ အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ၅၈ ႏွစ္နဲ႔ လူ႔ေလာက ကိုေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမ က ဝဋ္ဒုကၡနည္းသူေတြမ်ားလား ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ က်မရင္ထဲမွာ မတင္မက် ခံစားရပါတယ္။

ခင္ၿငိမ္းသစ္
Tags: burma, ခင္ၿငိမ္းသစ္

Read more...

က်ေနာ့္အေရာင္က အစိမ္းေရာင္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ.

GREEN

You are a very calm and contemplative person. Others are drawn to your peaceful, nurturing nature.

Find out your color at QuizMeme.com!

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP