Friday, April 8, 2011

အရင္တုန္းကလို..

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္တန္း လူၾကီးဆိုတာ အဖိုးၾကီးေတြပါလားလို႔ ထင္ထား
ခဲ့တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ငါးဆယ္နားကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးကပ္လာေတာ့ (၃ နွစ္အလို)မွ ေၾသာ္..
အသက္ငါးဆယ္ဆိုတာလဲ ငယ္ေသးတာပဲ ေျပးႏူိင္လႊားႏူိင္ အလုပ္လုပ္နိုင္ေသးတာပဲ လို႔ ပဲ ေျဖေတြးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေပါင္းစံု ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို စား အိပ္ စနစ္တ
က်ရယ္ က်မ္းမာေရးအသိရွိရွိရယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ မဟုတ္ေလေတာ့ ခုအခ်ိန္မွာ
ေတာ္ေတာ္ေလး က်မ္းမာေရး ခ်ိဳ႔ယြင္းလာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

တကယ္က သိပ္ငယ္လွေတာ့တဲ့အရြယ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ဒုတိယအရြယ္ထဲကို ထဲထဲ
၀င္၀င္ ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီ တတိယအရြယ္ကို ကူးခါနီးဆိုပါေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖကို ေမြးေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖ
အဖိုးက ၄၂ နွစ္ပဲရွိေသးဆိုပဲ ခု ကိုခ်စ္ေဖရဲ့ ညီေလးအရြယ္ေပါ့။ ဘာရယ္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါ
ဘူး ေနရင္းထိုင္ရင္း သြားလာလုပ္ကိုင္ရွာေဖြ စားေသာက္ရင္း ၾကီးလာခဲ့ၾကရာက မေတြ႔ျဖစ္
ေတာ့တဲ့ မေတြ႔ နိုင္ေတာ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိယလာမိတာရယ္ အခ်ိန္ေလးက
ရေနတာရယ္ နဲ႔ ေရးမိတာပါ။

ကိုခ်စ္ေဖ ခုတေလာ သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ကို သြားသတိယေနမိတယ္ ကိုခ်စ္ေဖ ငါးတန္း
နွစ္မွာ တခန္းထဲ ေဘးခ်င္းကပ္ ေရွ႔ေနာက္ အတူထိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ကိုခ်စ္ေဖ ငါး
တန္းဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ၃၆ နွစ္ေလာက္က ေပါ့။ တေယာက္က မာမြတ္တဲ့ ေက်ာင္း
နာမည္ကိုက မာမြတ္ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားလတ္လတ္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ဘာသာျခား ကေလး
ဘ၀ထဲက အလြန္းသည္းခံတတ္ စိတ္ရွည္တတ္တဲ့သူ အဲ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ ဘယ္သိ
ပါ့မလဲေနာ။ အသက္ၾကီးလာမွ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတာ။

သူက မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းရင္ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြလို မုန္႔ေရာင္းတဲ့ ေစ်းတန္းဖက္
သြား မုန္႔တခုခု ၀ယ္စား အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး မရွိပါဘူး အခန္းထဲက သူထိုင္တဲ့ စာေရးခုန္ေလးမွာပဲထိုင္
ဟိုေငးဒီေငး အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက မုန္႔စားဖို႔ ေခၚလဲ မစား လာေၾကြးရင္လဲ ျပံဳးျပီး ငါမဆာ
လို႔ပါ မင္းတို႔ မုန္႔ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ကေလးဘ၀ေလးထဲက ေျပာတတ္သူ
တေန႔ ေန႔လည္ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ခါနီး ကိုခ်စ္ေဖနဲ႔ ေဘးျခင္းကပ္ အတူ
ထိုင္ မာမြတ္က သူ႔ခုံ္ေလးမွာ မထိုင္ပဲ ဗလာစာအုပ္ထဲက စာရြက္ေဟာင္းေလးနဲ႔ သူ႔ ခုံေလး
ကို ထပ္ခါတလဲလဲ သူပြတ္ေနေတာ့ ကိုခ်စ္ေဖလဲ မေနနိုင္ပဲ “ေဟး..မာမြတ္ မင္းခုံက ဘာျဖစ္
လို႔လဲ” လို႔ ေမးျဖစ္တယ္။ သူက “ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ ငါလႊတ္ပစ္လိုက္ပါျပီ” တဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ ကို
ခ်စ္ေဖကလဲ “ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဘာကို လႊတ္ပစ္ျပီး ဘာလို႔ ခုံကို သုတ္ေနတာလဲ” လို႔ ထပ္ေမး
ေတာ့မွ “ ငါမေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ” တဲ့ ကိုခ်စ္ေဖက မရမကေမးေတာ့မွ “ဟိုေကာင္ေတြကြာ..
ငါ့ ခုံထဲမွာ ငါမစားတဲ့ အသားကို လာထည့္ထားတယ္ ခုံေတြကိုလဲ သုတ္သြားတယ္” တဲ့။

ဘယ္ေကာင္ေတြလဲ လို႔ ေမးေနတုန္း “ ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ေဖ မင္းက သိရင္ဘာလုပ္မလို႔လဲ ငါ
တို႔ သုတ္တာ ကြာ” လို႔ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ထက္ အသက္ၾကီးတဲ့ အရြယ္လဲၾကီးတဲ့ ေမာင္ေမာင္က ေျပာလာပါတယ္ ကိုခ်စ္ေဖကလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ခံျပင္းတယ္ သူ႔ဘာသာေနတဲ့ ဘာသာျခား သူငယ္ခ်င္းကို အုပ္စုဖြဲ႔ အရြယ္အားကိုးနဲ႔ အနိုင္က်င့္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္ အဲ့ဒါနဲ႔ “ မင္းတို႔ မ
တရားဘူး မင္းတို႔ အနိုင္က်င့္တာ” လို႔ ကိုခ်စ္ေဖက ေျပာလဲေျပာေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ကိုခ်စ္ေဖကို သူတို႔ ညီအကိုေတြ ၀ိုင္းထိုးၾကိတ္ လိုက္တာ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားတာပါပဲ။

မာမြတ္နဲ႔ ေဘးက အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းမဆြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံရမလဲ မသိဘူး
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနမလဲ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ျပန္႔သြားေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာ ဦးေအာင္
ျမင့္ ေရာက္လာျပီး ရန္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ေတြ အကုန္ ခုန္ေပၚတက္ လက္ပိုက္ေနဆိုလို႔ ကိုခ်စ္ေဖ
လဲ အပစ္ေပးခံရတဲ့ထဲ အဆစ္ပါရေသး။

အဲ့ဒါနဲ႔ ေနာက္ ရွစ္တန္းေလာက္မွာ မာမြတ္ေက်ာင္းက ထြက္ျပီး သူ႔အေဖပိုင္ သံလုပ္ငန္းကို ၀င္လုပ္ပါတယ္။ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ၁၀ တန္းေလာက္မွာ သူ႔အိမ္က ေပးစားတဲ့ သူနဲ႔ ဘာသာတူ ေဆြမကင္း မ်ိဳးမကင္းေကာင္မေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားပါတယ္။ ေနာက္ ကိုခ်စ္ေဖလဲ ျမိဳ့က
ေနထြက္ျပီး ၁၉၉၄ အိမ္ျပန္လာေတာ့ မာမြတ္က အေတာ္ပဲ စီးပြားျဖစ္ေနပါျပီ ကိုခ်စ္ေဖက
ေတာမွာ စပါးၾကိတ္တဲ့စက္ေလးလုပ္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ စက္ပစၥည္းကို သူ႔ဆိုင္မွာပဲ ၀ယ္ရတာ
ပါ မာမြတ္တို႔ ဆိုင္က ပစၥည္းမွန္ ေစ်းမွန္ျဖစ္ျပီး သူတို႔ဆိုင္မွာမရွိရင္လဲ ေစ်း မနာရေအာင္ ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားသိေအာင္ အျမဲေျပာျပပါတယ္။

ကိုခ်စ္ေဖကေတာ့ စဥ္းစားတာေပါ့ မာမြတ္က ငယ္ငယ္တုန္းကလဲ စိတ္ရွည္ျပီး သည္းခံတယ္
စိတ္ထားလဲေကာင္းတယ္ သူ႔ဘ၀က ပံုမွန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လဲရွိပါတယ္ေပါ့ တကယ္ေတာ့
ကိုခ်စ္ေဖက ေနာက္မွ သိတာပါ သူက ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ျမိဳ့က သူတို႔ ဘာသာ ဘုရားေက်ာင္းေဂါ
ပက လူၾကီး ဦးမာမြတ္ ဦးမာမြတ္နဲ႔ အားလံုးက ေလးေလးစားစား ရွိၾကတာဆိုပဲ။ ကိုခ်စ္ေဖက
ေတာ့ ဘယ္ဘာသာ မို႔ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးရယ္ မဆိုလိုခ်င္ပါဘူး လူပုဂၢိဳလ္
အေနနဲ႔ ေျပာတာပါ။ စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ၾကီးလာေတာ့လဲ သူ႔ဘာသာ သူ
ရိုးရိုးေအးေအးနဲ႔ သူ႔မိသားစု ဘ၀ေလးကို တည္ေဆာက္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ ကိုခ်စ္ေဖတို႔ ျမိဳ့
ကေန ေဂါပကလူၾကီးေတြထဲက လူေရြးျပီး ဘုရားဖူး လႊတ္ေတာ့ သူပါသြားပါတယ္။ ကိုခ်စ္ေဖ
က ေနာက္ေတာ့ သူျပံဳးေနတယ္။ ဟိုး..ငယ္ငယ္တုန္းက ျပံဳးတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး။ ကိုခ်စ္ေဖက ေတာ့
ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ မာေက်ာေက်ာ မဟုတ္ရင္ မတရားရင္ မတတ္သာလို႔သာ ျငိမ္ေနရင္ ျငိမ္ေနရ
မယ္ အခြင့္သာတာနဲ႔ ျပန္ေျပာဖို႔ ျပန္တုန္႔ျပန္ဖို႔ အျမဲ ေတြးမိေနတတ္ေတာ့ ျပႆနာ အလီလီ
နဲ႔ သူ။ ေၾသာ္ ေတြးမိတာပါ ဘ၀ဆိုတာ ရိုးရိုး သားသား စိတ္ရွည္ရွည္ နဲ႔ ျဖတ္သန္းရင္လဲ ရ
ေပသား ကလားေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကေတာ့ အဲ့ဒီငါးတန္းတုန္းက စသိတာပါပဲ။ သူက ပန္းခ်ီသ
မား သူ႔ မွာ ပံုဆြဲတဲ့ ဗလာစာအုပ္သက္သက္ရွိတယ္ အဲ့ဒီထဲမွာ ပံုေလးေတြ သူအျမဲဆြဲပါတယ္
သူ႔ ဆြဲတဲ့ ပံုေလးေတြကို ကိုခ်စ္ေဖက သေဘာက် အထင္ၾကီးရင္း ခင္သြားၾကတာ သူက စာ
ေရးရင္ လဲ အျမဲ ေသေသသပ္သပ္ အက်ႌအ၀တ္အစား ၀တ္ရင္လဲ ေသေသသပ္သပ္ သူက
စကားေျပာလဲေကာင္းတဲ့သူ သူ႔ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျမဲ၀ိုင္းျပီး သူေျပာတာ နား
ေထာင္ေနရသူမ်ိဳး အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကား အတူတူၾကည့္ၾကတာျခင္း အတူတူ တလံုးမွ နားမ
လည္တာျခင္းလဲ အတူတူ သူျပန္ေျပာျပတဲ့ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ဇတ္ကားကို အားလံုးက နားေထာင္
ရေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တာမ်ိဳး ကေလးဘ၀ထဲက ဇ က ရွိတာ။ သူ႔နာမည္က ေဇာ္မင္း။

တေန႔ေတာ့ သူက ေက်ာင္းကို ေက်ာက္ခဲလို အတံုးေလး တတံုး ယူလာပါတယ္ အျခား ဘယ္
သူ႔ကိုမွ မျပပဲ ကိုခ်စ္ေဖကို ျပပါတယ္ အဲ့ဒါ မင္းသိလား ေဆးသၾကားတုံး ကြ ေသာက္ေရ အိုး
ထဲကို စိမ္ထားရင္ ေရခ်ိဳတယ္ အဲဒါ ငါတို႔ အတန္းထဲက သူေတြ ေရခ်ိဳခ်ိဳေသာက္ရေအာင္ မင္း
နဲ႔ ငါနဲ႔ ေသာက္ေရအိုးထဲကို ထည့္ထားမယ္ မင္းဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ အဲ့ဒါနဲ႔ ေသာက္ေရအိုး နွစ္
အိုး ထဲကို ကိုခ်စ္ေဖနဲ႔ သူနဲ႔ အတူ ေဆးသၾကားတံုးေလးကို စိမ္ထားလိုက္တယ္။ အိုးႏႈတ္ခမ္း
စပ္ကို ေဆးသၾကားျမန္ျမန္ေပ်ာ္ေအာင္ လက္နဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္ေသး။

ေနာက္ သိပ္မၾကာပါဘူး ေသာက္ေရခ်ိဳ တယ္ ေသာက္ေရခ်ိဳတယ္ဆိုျပီးေသာက္လိုက္ၾက ခ
ဏေန အိမ္သာကိုေျပး ဆီးစြန္႔လိုက္ၾကနဲ႔ ေဆးသၾကားက ဆီးရႊင္တယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ သိပ္မ
ၾကာဘူး ဒါဘယ္သူလုပ္တာလဲ ဆိုျပီး နားမလည္ပါးမလည္နဲ႔ လုပ္ရလား အားလံုး ဒုကၡေရာက္
ကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုျပီး ေဆးသၾကားတရားခံကို ရွာပါေလေရာ မေဖၚရင္ တတန္းလံုး
ကို ရိုက္မယ္ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရင္ အျပစ္ကို ေလွ်ာ့ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ တရားခံ ကိုခ်စ္ေဖတို႔
နွစ္ေယာက္လဲ တေယာက္ သံုးခ်က္စီ အရိုက္ခံရ ပါေလေရာ။

ခုေတာ့ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းက သစ္ေတာဌါနမွာ ေတာေခါင္း လုပ္ရတာ သူမ်ား မသထာေရစာေပး
တာေကၽြးတာစားရလို႔ ဆိုျပီး အလုပ္ကထြက္ျပီး ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရင္း ဘုန္းၾကီးအျပီး၀တ္
သြားပါျပီ။ တကယ့္ကို အပီအျပင္ ဘုန္းၾကီးစာလိုက္ တရားအားထုတ္ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္
ေအာင္လုပ္ျပီး ေတာရြာေလးတရြာမွာ ရိပ္သာေထာင္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္ လို႔ ကိုခ်စ္ေဖ
ကို အုဲ့ဒီတုန္းက ေျပာျပပါတယ္။

ခု..ရက္ထဲၾကမွ ငါးတန္းတုန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ကို သတိယေနမိတာ။ ကိုခ်စ္ေဖ
နဲ႔ ခုခ်ိန္ ျပန္ေတြ႔ ရင္ ခ်စ္ေဖ မင္းကေတာ့.. အရင္တုန္းက လိုပဲ..အရင္တုန္းကလိုပဲ လို႔ ေျပာခံ
ရဦးမလားမသိ။

5 comments:

crystal,  April 8, 2011 at 10:46 PM  

ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြ
ေျပာေနျဖစ္တဲ့ အရြယ္၊ ေတြးမိေနတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ။

ငယ္ငယ္ကအျဖစ္ေတြ ၾကာသြားေပမယ့္
ေမ့မရတာေတြ ဘဝပဲလား မသိဘူးေနာ္ အစ္ကိုေရ။

ညီမလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အစ္မေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေတြ ခုခ်ိန္မွာ သတိရေနတယ္။

မန္းကိုကို April 9, 2011 at 1:30 AM  

အတိုဆံုး ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ျဖစ္စရာရွိတာေတြ ျဖစ္လာတာလို႔ ဆိုရမယ္ထင္တာပါပဲ ။

အတိတ္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားသူ ၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနေနသူ ၊ အနာဂါတ္မွာေနဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနသူ စတာေတြေလာက္ပဲ ကြာၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ။

ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ),  April 9, 2011 at 6:33 AM  

ငယ္က အေၾကာင္းေတြက ျပန္စဥ္းစားရင္
လြမ္းစရာေတြပဲေနာ္၊ အခုလုိ သၾကၤန္နီးရင္
ပုိျပီး လြမ္းမိတယ္ အကုိၾကီးေရ ...

ေက်ာက္ကေလး,  April 9, 2011 at 9:51 AM  

ကိုခ်စ္ေဖၾကီး...ကေလးဘဝကိို တခါျပန္ျပီး..သတိရေနလို႔...ျပန္မ်ားရခ်င္ေသးလို႔လား..
က်ေနာ္ကေတာ့ ..မိန္းမပိုးလို႔ေကာင္းတဲ့ လူပ်ိဳေလးဘဝကို ျပန္ရခ်င္တယ္..အဟတ္ဟတ္..

jr May 4, 2011 at 11:36 PM  

'ဘ၀ဆိုတာ ရိုးရိုး သားသား စိတ္ရွည္ရွည္ နဲ႔ ျဖတ္သန္းရင္လဲ ရ
ေပသား ကလားေပါ့ဗ်ာ'
ဟုတ္တယ္ ဦးခ်စ္ေဖရ။ အသက္ၾကီးလာေလ အနည္ထုိင္ခ်င္လာေလပဲ။

ခင္မင္လွ်က္
ဂ်ဴ

က်ေနာ့္အေရာင္က အစိမ္းေရာင္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ.

GREEN

You are a very calm and contemplative person. Others are drawn to your peaceful, nurturing nature.

Find out your color at QuizMeme.com!

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP