အုတ္ဂူထဲက လာတဲ့စာ

Letter from the Grave
(မိုးမခမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။ ခုရက္မ်ားအတြင္း ကိုခ်စ္ေဖ ျပန္ဖတ္ျပန္ခံစားမိတာေတြပါ )


သီရိလကၤာမွ နာမည္ေက်ာ္ သတင္းစာအယ္ဒီတာ Lasantha Wickramatunga သည္ မၾကာေသးမီက လုပ္ၾကံခံခ့ဲရသည္.


အုတ္ဂူထဲက လာတဲ့စာ
ေက ဘာသာျပန္သည္
ဇန္န၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၀၉



ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတး ေန႔က သီရိလကၤာ ႏုိင္ငံရဲ႕ The Sunday Leader သတင္းစာ အယ္ဒီတာ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၅၂ ႏွစ္ အရြယ္ Lasantha Wickramatunga ဟာ အလုပ္ကေန အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး ေသနတ္သမား ၂ေယာက္ရဲ႕ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါတယ္။ The Sunday Leader သတင္းစာရဲ႕ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ ေရးသားခ်က္ေတြဟာ လက္ရွိ အစိုးရနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ တမီးလ္ ခြဲထြက္ေရးသမားမ်ားအေပၚ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ စစ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ ေထာက္ျပမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဝစ္ကရာ ကိုယ္တိုင္ကိုလည္း အရင္ကတည္းက တိုက္ခိုက္ခံရတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူကလည္း သူ လုပ္ၾကံ ခံရႏုိင္တယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ သူေသသြားခဲ့ရင္ ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပဖို႔ စာတေစာင္ ေရးထားခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔ပဲ အဲဒီ စာကို သူရဲ႕ မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႕ဆီကေန ရခဲ့တာပါ။ အျပည့္အစံုကို ေအာက္မွာ ဖတ္ၾကည့္ေပးပါ။ ဒီစာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေန႔ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ တျခားစာေတြနဲ႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားတယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာပါရေစ။



သမိုင္းေနာက္ခံ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ သီရိလကၤာ အစိုးရဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ လူမ်ားစု ျဖစ္တဲ့ ဆင္ဟာလိမ်ဳိးႏြယ္ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ရထားတယ္။ လူနည္းစု တမီးလ္ မ်ဳိးႏြယ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ ခြဲထြက္ေရး စစ္ေသြးၾကြ အုပ္စုေတြနဲ႔ စစ္ခင္းေနခဲ့တယ္။ ၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္လြန္ကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ႏွစ္မ်ား အတြင္းမွာေတာ့ အေမရိကန္ နဲ႔ တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေတြက အၾကမ္းဖက္အဖဲြ႔အစည္းလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တမီးလ္ေပ်ာက္က်ားသူပုန္ (LTTE) နဲ႔ အစိုးရအၾကား စစ္ပြဲ ပံုစံကေနၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမ်ား ပံုစံ ျဖစ္လာပါတယ္။ တမီးလ္ ေပ်ာက္က်ားေတြကလည္း တမီးလ္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ထင္ဟပ္ သလိုလို ေျပာဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈေတြကေတာ့ ကေလးစစ္သား အသံုးျပဳမႈေတြ၊ အေသခံ ဗံုးခြဲမႈေတြနဲ႔ တျခား ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကစဥ္က ဆင္ဟာလိ လူမ်ဳိး ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ အသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသလို အခုလည္း အစိုးရကလည္း တမီးလ္လူမ်ဳိးမ်ားကို လက္စတုံး သတ္ျဖတ္မႈေတြ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေနပါတယ္။

အခု ဝစ္ကရာရဲ႕ စာထဲမွာ ရည္ညႊန္းထားတဲ့ လက္ရွိ သမၼတ မဟင္ဒါဟာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္မယ္ ဆိုၿပီး အာဏာရယူခဲ့သူ တေယာက္ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အခု လက္ရွိမွာေတာ့ တမီးလ္ေပ်ာက္က်ား ျပႆနာကို စစ္ေရးနဲ႔ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ သီရိလကၤာတပ္ေတြဟာ စာနယ္ဇင္း သတင္းသမားေတြကို တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ ကန္႔သတ္ၿပီးမွ တမီးလ္နယ္ေျမေတြထဲကို သြားခြင့္ ျပဳခဲ့တယ္။ ေဒသခံ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကိုလည္း စစ္ဆင္ေရးကို သစၥာေဖာက္တယ္လုိ႔ စြပ္စြဲပါတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္တမ္းတရား စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုေရာ ရံုးခန္းေတြကိုပါ တိုက္ခိုက္ဖို႔ အေၾကာင္းရွာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဝစ္ကရာ ကလည္း သူ အသတ္ခံရလိမ့္မယ္လုိ႔ သိနားလည္ထားၿပီး အဲဒီလုိ လုပ္ၾကံမႈ အတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့သူဟာလည္း အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိထားပါတယ္။

သီရိလကၤာက ထုတ္ျပန္တဲ့ သတင္းတခ်ဳိ႕အရ အစိုးရက ဝစ္ကရာ အသတ္ခံရမႈကို ရွဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး စံုစမ္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖုိ႔လည္း အမိန္႔ ထုတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သီရိလကၤာ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားနဲ႔ လူအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီေန႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကိုလံဘိုမွာ အသံတိတ္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ျပင္သစ္ အေျခစိုက္ နယ္စည္းမထား သတင္းေထာက္မ်ား အသင္း ကေတာ့ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲကို ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး `ဝစ္ကရာ အသတ္ခံရျခင္း အတြက္ လက္ရွိ မဟင္ဒရာ အစိုးရႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားတြင္ တိုက္ရိုက္ တာဝန္ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဝစ္ကရာ အေပၚ မုန္းတီးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚရန္ လွံဳ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကၿပီး စာနယ္ဇင္းမ်ားအေပၚ ထိပါး ေစာ္ကားမႈမ်ားကိုလည္း မျပစ္မယူဘဲ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္´ လုိ႔ စာထုတ္ျပန္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕စာပါ။
ဘယ္အတတ္ပညာကမွ သူ႔ရဲ႕ ပညာရွင္ေတြကုိ ဖန္တီးမႈအႏုပညာနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြကုိ ကူညီလုိက္ ဆိုၿပီး အသက္စြန္႔ခုိင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သီရိလကၤာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းပညာ ေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္ႏွစ္ေတြတုန္းက လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းဌာနေတြ တိုးျမွင့္ တိုက္ခိုက္ခံလာရတယ္။ မီးရွိဳ႕ခံရတယ္၊ ဗံုးခြဲခံရတယ္။ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရတယ္။ အၾကပ္ကိုင္ခံၾကရတယ္။ မေရတြက္ႏုိင္တဲ့ သတင္းသမားေတြလည္း အေႏွာင့္အယွက္ ေပးခံရတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရတယ္။ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္လည္း က်ေနာ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး တခုေပါ့။

က်ေနာ္ဟာ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လုပ္ခ့ဲပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၂ဝဝ၉ ဟာ The Sunday Leader ၁၅ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ ႏွစ္ပါ။ ဒီအခ်ိန္ပဲ သီရိလကၤာမွာ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ အဆိုးဖက္ကို ေျပာင္းတယ္ ဆိုတာကုိေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ ေသြးဆာေနတဲ့ ဦးေဆာင္သူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ရက္ရက္ စက္စက္ ေခ်မွဳန္း သတ္ျဖတ္တာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးထဲ ရွိေနၾကတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈ ဆိုတာကို အၾကမ္းဖက္သမားေတြကပဲ ဖန္တီးဖန္တီး၊ အစုိးရေတြ ကိုယ္တိုင္ကပဲ လုပ္ေဆာင္လုပ္ေဆာင္ ယေန႔ ကမၻာမွာေတာ့ ျဖစ္စဥ္တခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သတ္ျဖတ္ျခင္းဟာ အေျခခံ လက္နက္တခုလို ျဖစ္လာေနတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏုိင္ငံေတြဟာ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ကိုယ္လက္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ ျဖစ္လာရေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔ သတင္းသမားေတြ ျဖစ္မယ္။ နက္ဖန္ တရားသူႀကီး ျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးအတြက္မဆို စြန္႔စားမႈေတြ ဒီ့ထက္ပိုမ်ားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ဒါမွမဟုတ္ ေလာင္းေၾကးက ဒီ့ထက္ ပိုနည္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါဆို က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုိ႔ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ တခါတခါ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အိမ္ေထာင္ရွင္ တေယာက္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ရဲ႕ ဖခင္ပါ။ က်ေနာ့္မွာလည္း တရားဥပေဒ နဲ႔ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း ဆိုတဲ့ အလုပ္တာဝန္ထက္ မကတဲ့ မိသားစုတာဝန္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ရမွာေတြ ရွိတာပါပဲ။ ဒီလို စြန္႕စားဖုိ႔ တန္ရဲ႕လား။ လူအမ်ားကေတာ့ မတန္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကလည္း ပိုေကာင္းတဲ့ ပိုလံုျခံဳတဲ့ တရားေရးဘက္မွာပဲ ျပန္ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ အပါအဝင္ တခ်ဳိ႕ဆို ႏုိင္ငံေရးထဲ ဝင္ဖုိ႔ထိ၊ ေနာက္ဆံုး ႀကိဳက္တဲ့ဝန္ႀကီးဌာနယူဖုိ႔အထိ ေျပာလာ ကမ္းလွမ္းလာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ သံတမန္ေတြက ဆိုရင္လည္း သီရိလကၤာမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမား တေယာက္ရဲ႕ မလံုျခံဳမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လံုျခံဳတဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြ ႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးေတြေတာင္ ေပးၾကပါတယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔မွ က်ေနာ္ ကုပ္ကပ္ေနရမွာလဲ။ ေရြးခ်ယ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တခု အတြက္ ဖက္တြယ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာထူးအဆင့္အတန္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေငြ ဆိုတဲ့ ေခၚသံေတြကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက အသိတရားရဲ႕ ေခၚသံပါ။

The Sunday Leader ဟာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ သတင္းစာတေစာင္ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ျမင္တဲ့အတိုင္း ေျပာလုိ႔ပါ။ သူခုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသတ္သမားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီအတိုင္း နံမယ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ စကားလံုး ႏုလွေတြနဲ႔ ဖံုးကြယ္မထားပါဘူး။ စံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္ထားသမွ် ေဆာင္းပါးေတြဟာလည္း သက္ေသ စာတမ္း အျပည့္အစံုနဲ႔ပါ။ ႀကီးမားတဲ့ စြန္႔စားမႈေတြ ၾကားထဲက အဲဒါေတြကို ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပးၾကတဲ့ ျပည္သူ႔စိတ္ဓာတ္ အျပည့္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရွဳပ္ေတာ္ပံုေတြကို တခုၿပီး တခု ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ၁၅ ႏွစ္ အတြင္းမွာ မွားယြင္းမႈ ရွိတယ္လုိ႔ ဘယ္တစံုတေယာက္ကမွ သက္ေသ မျပႏုိင္ခဲ့သလို တရားလည္း အစြဲ မခံခဲ့ရပါဘူး။

စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ေနသူ သီရိလကၤာ သတင္းသမားတဦး (photo: Reuters)


လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းဌာနေတြဟာ ေၾကးမံု မွန္တခ်ပ္လိုပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ျပည္သူေတြက မ်က္ေတာင္တုေတြ ဆံပင္ေပၚက ေခါင္းလိမ္းဆီေတြကို အတိုင္းသား ျမင္ႏုိင္တာပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သားသမီးေတြကို ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂါတ္ေတြ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကေနၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏုိင္ငံအတြက္ အထူးသျဖင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈကို သင္ခန္းစာယူပါ။ တခါတေလ ဒီမွန္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ ပံုရိပ္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ၿပီး ၿငီးတြား ေဝဖန္ေနမယ့္ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ မွန္ကို ကိုင္ထားတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကေတာ့ အသက္နဲ႔လဲ စြန္႕စား လုပ္ေနၾကရတာပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေခၚသံပါ။ ေရွာင္လြဲ မေနခဲ့ၾကပါဘူး။

သတင္းစာတိုင္းမွာ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အာေဘာ္ ရွဳေဒါင့္ ရွိမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္ပိုင္ ရွိတယ္ ဆိုတာ မျငင္းကြယ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အဓိ႒ာန္က သီရိလကၤာႏုိင္ငံကို ထင္သာ ျမင္သာရွိတဲ့ ဘာသာအယူဝါဒစြဲ ကင္းတဲ့၊ လြတ္လပ္ မွ်တတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံတခု အျဖစ္ ျမင္ခ်င္တာပါပဲ။ အဲဒီ စကားလံုးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ စကား တလံုးခ်င္းမွာ သိပ္ကို ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ထင္သာျမင္သာ ရွိရပါမယ္။ ဘာအတြက္လဲ ဆိုရင္ အစိုးရ တရပ္ဟာ ျပည္သူလူထု အတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အသိေပး ေနရမွာျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား မျပဳသင့္လုိ႔ပါ။ ဘာသာအယူဝါဒစြဲ ကင္းရပါမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံလိုမ်ဳိး လူမ်ဳိးစု ေပါင္းစံု၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေပါင္းစံု ပါဝင္ေနတဲ့ လူ႔အေဆာက္အဦးတခုမွာ အယူဝါဒစြဲကင္းမွသာ အားလံုး ညီညႊတ္ ပါဝင္ႏုိင္မယ့္ အေျခခံေကာင္းတခု ရွိႏုိင္မွာမို႕ပါ။ လြတ္လပ္မွ်တမႈ ရွိရပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ လူသားတိုင္းဟာ မတူညီစြာ ဖန္တီးတည္ရွိ ေနၾကတာကို က်ေနာ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳလုိ႔ပါပဲ။၊ တျခားတပါးေသာသူကို သူျဖစ္တဲ့အတိုင္း လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ လိုအပ္ၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျပဳလုပ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ရင္ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက် ရပါမယ္။ ကဲ - ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ဒီမိုကေရစီ ဘာျဖစ္လုိ႔ အေရးႀကီးလဲလုိ႔ ရွင္းျပေစခ်င္ရင္ေတာ့၊ ဒီသတင္းစာကို ဝယ္ေနတာသာ ရပ္လိုက္ပါေတာ့။

Sunday Leader သတင္းစာဟာ လူအမ်ားစုရဲ႕ အျမင္ကိုသာ ေဖာ္ျပရင္း လံုျခံဳမႈ ဘယ္တုန္းကမွ မရွာခဲ့ပါဘူး။ ရင္ဆိုင္စရာကို ရင္ဆိုင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ပဲ သတင္းစာကို တင္ဆက္ေနခဲ့ပါတယ္။ တဖက္မွာ ေျပာစရာရွိတာက ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးအျမင္ အယူအဆ ေတြကို အေသအခ်ာ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခါတေလ လူတခ်ဳိ႕အတြက္ နားဝင္ခ်ဳိခ်င္မွ ခ်ဳိမွာပါ။ ဥပမာ ခြဲထြက္ေရး အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို အျမစ္ျပတ္ ေျခမွဳန္းရမယ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ အၾကမ္းဖက္မႈရဲ႕ မူလဇစ္ျမစ္ အေၾကာင္းခံကို ျပန္သံုးသပ္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ အျမင္ကို ေတာက္္ေလွ်ာက္ ေရးသား ေနပါတယ္။ အစိုးရကိုလည္း သီရိလကၤာ လူနည္းစု လူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ နာက်ည္းခ်က္ ေဒါသေတြကို အၾကမ္းဖက္မႈ ဆိုတဲ့ မွန္ေျပာင္းႀကီးနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ သမိုင္းစာမ်က္မွာေတြမွာ ျပန္ရွာၾကည့္ဖုိ႔ အျမဲ တိုက္တြန္းေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ဆန္႔က်င္တဲ့ စစ္ပဲြလုိ႔ နာမည္တပ္ၿပီး အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က အၾကမ္းဖက္ေနမႈကို ေထာက္ျပခဲ့တယ္။ သီရိလကၤာဟာ ကမၻာေပၚမွာ သူ႔ ျပည္သူေတြကို အလွည့္က် ဗံုးေထာင္ေနတဲ့ တခုတည္းေသာႏုိင္ငံ ဆိုတဲ့ ေသြးပ်က္စရာ အျဖစ္ႀကီးကိုလည္း ဖံုးကြယ္ မထားခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို အျမင္ ရွဳေထာင့္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ကို သစၥာေဖာက္ေတြလုိ႔ အမည္တပ္တယ္။ ဒါဟာ သစၥာမဲ့မႈ ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာနဲ႔ပဲ လက္ခံပါ့မယ္။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက The Sunday Leader မွာ ႏုိင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပါေနတယ္လုိ႔ သံသယ ရွိၾကတယ္။ အဲဒါ မဟုတ္ပါဘူး။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္တုိ႔က အတိုက္အခံပါတီထက္ ပိုၿပီး အစိုးရအေပၚ ေဝဖန္ေနပံု ေပါက္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ( ခရစ္ကက္ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ) ကြင္းေခါင္ေခါင္ဘက္ ေဘာလံုးသြားပစ္လုိ႔ ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိဘူးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ ယံုၾကည္မိလုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ UNP အာဏာရေနတဲ့ တေလွ်ာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ အတြင္းမွာ မတရားမႈ ခ်စားမႈ မွန္သမွ်ကို ေဖာ္ထုတ္ရင္း သူတုိ႔ရဲ႕ အသားထဲက အႀကီးဆံုး ဆူးတေခ်ာင္း အျဖစ္ သက္ေသ ျပႏုိင္ခဲ့တာကို အမွတ္ရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝလာခဲ့တဲ့ စိတ္မသက္သာစရာ အမွန္တရားေတြက ဒီအစိုးရကို အက်ပိုင္း ေရာက္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး တြန္းပို႔ခ်င္ ပုိ႔ေနခဲ့မွာပါ။

ဒီစစ္ပြဲကို က်ေနာ္တုိ႔ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတာကုိ "က်ား(သူပုန္) ေတြကို ေထာက္ခံတယ္" လုိ႔ ဘာသာ မျပန္သင့္ပါဘူး။ တမီးလ္ခြဲထြက္ေရးက်ား ဆိုတာေတြဟာ ဒီၿဂိဳဟ္ႀကီးေပၚမွာ စြဲကပ္လာတဲ့ အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ေသြးအဆာဆံုး အဖဲြ႔အစည္းေတြထဲက တခု အပါအဝင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ကုိ အျပဳတ္တိုက္ပစ္ရမယ္လုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ အႏုိင္ပိုင္း မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တမီးလ္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ ဗံုးေထာင္ သတ္ျဖတ္ေနျခင္းဟာ မွားယြင္းယံုတင္မက ဓမၼကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိမ္းသိမ္းသူမ်ားလုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ဆင္ဟာလိ လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ရွက္စရာ ျဖစ္တယ္။ ဆင္ဆာ တားျမစ္မႈေတြေၾကာင့္ လူထုက မသိမျမင္ႏုိင္တဲ့ ဒီလို ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြဟာ ဆင္ဟာလိေတြအတြက္ အျမဲ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနမွာပါ။

ေနာက္တခုက တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္မွာ စစ္တပ္က သိမ္းပိုက္ တပ္စြဲထားမႈဟာ အဲဒီေဒသမွာ ရွိတဲ့ တမီးလ္ လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ေလးစား ေစာင့္ထိန္းမႈေတြ အကုန္လံုးကို ဖယ္ရွားၿပီး တသက္လံုး ဒုတိယတန္းစား ႏုိင္ငံသားအေတြအျဖစ္ တြန္းပို႔ေစေတာ့မွာပါ။ စစ္ၿပီးခ်ိန္မို႕ သူတုိ႔အတြက္ ျပည္လည္ တည္ေဆာက္ေရးေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေတြ ပါဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ အခ်ဳိသပ္ ႏုိင္မယ္လုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။ စစ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြက သူတုိ႔အတြက္ ေသရာပါ အမာရြတ္ေတြပါ။ ပိုၿပီးေတာ့ ခါးသက္ မုန္းတီးမႈေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ျပင္ပလူတစုနဲ႔သာ ရင္ဆိုင္လာရဖုိ႔သာ ရွိလာပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးနည္း နဲ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔ရမဲ့ ျပႆနာေတြကေနၿပီး ပုပ္ပြေနတဲ့ ဒဏ္ရာႀကီးအျဖစ္ တသက္လံုး နာက်င္ အမ်က္ရွ ေနရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ စကားေတြက စိတ္တို၊ အခ်ဥ္ေပါက္ေနဟန္ ေပၚေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ က်ေနာ္ ခုေရးတဲ့ စာကို အမ်ားစု ျပည္သူေတြနဲ႔ အစိုးရကလူေတြ နံရံတခုေပၚမွာ ပီပီသသ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖတ္ခြင့္မရႏုိင္လုိ႔ ပါပဲ။

က်ေနာ့္ကို ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ လူမဆန္စြာ ေစာ္ကားခဲ့တယ္ဆိုတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ တခုက က်ေနာ့္အိမ္ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ေမႊေနွာက္ ပစ္ခတ္ သြားတာပါ။ အစိုးရက သံေကာင္း ဟစ္ၿပီး ကတိေပးတာက လြဲလုိ႔ တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ လူဆိုးေတြ အေပၚမွာ ရဲဘက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြ ဖိဖိစီးစီး မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလူေတြကိုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မဖမ္းမိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို ကိစၥရပ္ေတြ အားလံုးေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သူေတြဟာ အစိုးရ ခိုင္းေစ ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္စရာ အေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ အခု ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ အသတ္ခံရၿပီ ဆိုရင္ေတာင္၊ ဒါဟာ အစိုးရက သတ္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

Lasantha Wickramatunga သည္ ကားေမာင္းေနစဥ္ ဦးေခါင္း၊ ရင္ဘတ္တုိ႔ကုိ ပတ္ခတ္ လုပ္ၾကံခံခ့ဲရသည္။ (photo: Reuters)


ဒီေနရာမွာ လွည့္ကြက္တခု ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ မဟင္ဒါဟာ ရာစုႏွစ္ တစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ထင္တယ္။ သူနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ သူရဲ႕ ေရွ႕နာမည္နဲ႔ `အိုရာ´ ဆိုတဲ့ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ဆင္ဟာလိ နာမည္ကို သံုးတဲ့ လူအနည္းငယ္ထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ေပါ့။ သတင္းစာ အယ္ဒီတာေတြကို ပံုမွန္ ေတြ႔ဆံုတတ္တဲ့ အစည္းအေဝးေတြကို က်ေနာ္ မတက္ေရာက္ေပမဲ့၊ သမၼတရဲ႕ အိမ္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိတဲ့ ပြဲမွာလည္း မေတြ႔ျဖစ္တာ တလေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ တခ်ိန္က ေန႔ရက္ေဟာင္းေတြကို ေနာက္ေျပာင္ရင္း သတိရတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ကို မွတ္ခ်က္ေပး ေဝဖန္ၾကတာလည္း ရိွတာေပါ့။

- - - - - - -


မဟင္ဒါ -
၂ဝဝ၅ မွာ SLFPပါတီကုိယ္စားျပဳ သမၼတေလာင္းအျဖစ္ အေရြးခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီသတင္းစာ ေကာ္လံေလာက္ မင္းကို ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ႀကိဳဆိုတဲ့ေနရာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕ ေရွ႕နာမည္ကို မေခၚျဖစ္ေတာ့ဘဲ ငါတုိ႔လမ္းခြဲ ေနခဲ့ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ တစုစာ ရွိခဲ့ၿပီေလ။ မင္း လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ လြတ္လပ္မွ်တမႈ တန္ဖိုးေတြအေပၚ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတုန္းက ငါတုိ႔အတူ ရွိခဲ့ၾကတာ တကယ့္ ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြကို ရွဳရွိဳက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မိုက္မဲတဲ့ အျပဳအမႈ တခုနဲ႔အတူ မင္းဟာ ဟန္ဘန္တိုတာ ေဒသ ကူညီေရး အရွဳပ္ေတာ္ပံုမွာ ပါဝင္ ပတ္သက္ ေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းကို ငါတုိ႔ ေဖာ္ထုတ္ၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မင္းကို ေငြေတြ ျပန္ေပးဖုိ႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ရက္သတၱပတ္ အေတာ္ၾကာေတာ့ မင္း ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အမ်ားႀကီး ထိခိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ မင္း ခုထက္ထိ မေက်ခ်မ္းႏုိင္ မေမ့ႏုိင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တခုေပါ့။

မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ငါ့ကို ေျပာခဲ့ဖူးတယ္၊ သမၼတရာထူးကို မမက္ေမာ ပါဘူးတဲ့။ မင္း မက္ေမာ ေတာင့္တ ေနဖုိ႔လည္း မလိုခဲ့ပါဘူး။ အခြင့္အေရးက မင္းဆီကုိ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ မင္း ငါ့ကို ေျပာဖူးေသးတယ္၊ မင္းရဲ႕ သားေတြဟာ မင္းရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈပဲ တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယႏၱယားကို လည္ပတ္ဖုိ႔ မင္းညီအကိုေတြနဲ႔ ပစ္ထားၿပီး မင္းရဲ႕သားေတြနဲ႔ပဲ မင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒီ ယႏၱယားႀကီးက ေကာင္းလြန္းလုိ႔ ငါ့ရဲ႕သားသမီးေတြကို အေဖမဲ့ေအာင္ လုပ္သြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

ငါသိတယ္။ ငါ့ အသုဘမွာ မင္းလုပ္ေနက် အတိုင္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အသံေကာင္းေတြ ဟစ္ၿပီး ရဲတပ္ေတြကို အမႈစစ္ေဆးဖုိ႔ မင္း အမိန္႔ထုတ္ဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ အတိတ္က မင့္ အမိန္႕ထုတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ တျခား စစ္ေဆး ေဖာ္ထုတ္မႈေတြလိုပဲ ဒီတခါလည္း ဘာမွ အေျဖထြက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္ ကို ေျပာရရင္ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီ ေသဆံုးမႈ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္သူ ရွိတယ္ဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔နာမည္ကို မေျပာရဲၾကဘူး။ အဲဒီအေပၚမွာ ငါ့ဘဝတင္ မကဘူး၊ မင့္ ဘဝပါ မွီတည္ေနရတယ္ေလ။

ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက မင္းရဲ႕ ငယ္ဘဝ အခ်ိန္ေတြက တိုင္းျပည္ အတြက္ အိမ္မက္ မက္ခဲ့တာေတြဟာ ဒီ သံုးႏွစ္ေလာက္ကေလး အတြင္းမွာပဲ ေလပူေပါင္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေအာက္မွာ မင္းဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို နင္းေခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ အေတာမသတ္တဲ့ ေငြေၾကးခ်စားမႈေတြကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ မင္း အရင္က သမၼတေတြလိုပဲ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက အရုပ္ဆိုင္ထဲမွာ ကေလးတေယာက္ ရုတ္တရက္ စိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ေလွ်ာက္ေဆာ့ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီ ဥပမာပံုျပခ်က္ကမွ နဲနဲ လြဲခ်င္ လြဲေနဦးမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုရင္ ဘယ္ကေလး တေယာက္ကမွ မင္းလုပ္ခဲ့သလို ဒီေျမေပၚမွာ ေသြးေတြ မစြန္းေပေစခဲ့ပါဘူး။ အခု မင္း မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ အာဏာ ပါဝါေတြကို ယစ္မူးေနေပမဲ့ အဲဒီေသြးေၾကြး အေမြေတြနဲ႔ သိပ္ခ်မ္းသာေနမယ့္ မင္းရဲ႕သားေတြ အတြက္ မင္း ေနာင္တရလာဦးမွာပါ။ အဲဒီ ေနာင္တကလည္း ေၾကကြဲစရာေတြကိုပဲ သယ္ေဆာင္လာမွာပါ။ ငါ့အတြက္ကေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကို ေတြ႔ဖုိ႔ သြားတာပဲလုိ႔ စိတ္ရွင္းပါတယ္။ ငါ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မင္းအခ်ိန္ ေရာက္လာရင္ မင္းလည္း အဲဒီလိုပဲ ခံယူ နားလည္ႏုိင္ပါေစလုိ႔။ ငါ ဆႏၵျပဳပါတယ္ကြာ။

ငါ့အတြက္ေတာ့ ငါဟာ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကိုမွ ဦးမညႊတ္ခဲ့ဘဲ ငါ့လမ္းကိုငါ တည့္တည့္ မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သိေနတ့ဲအတြက္ ငါ ေက်နပ္တယ္။ ဒီလမ္းကို ငါတေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တျခား စာနယ္ဇင္း နယ္ပယ္ အသီးသီးက ငါ့ရဲ႕ ေရာင္းရင္း သတင္းသမားေတြနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ေရာင္းရင္းအမ်ားစုက အခုဆိုရင္ ေသတဲ့သူကေသ၊ တရားစီရင္တာ မခံရဘဲ ေထာင္ေတြထဲ ေရာက္လိုေရာက္၊ ေဝးလံတဲ့ ႏုိင္ငံေတြအထိ ေျပးေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ ေသမင္း အရိပ္ေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရတယ္။ မင္း တခ်ိန္က ခက္ခက္ခဲခဲ တိုက္ယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ ဆိုတာ သမၼတႀကီးအျဖစ္ မင္း ေရြးခ်ယ္ခံရေတာ့ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီေလ။ မင္းရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ငါအသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကုိ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူသတ္သမားေတြကို ကာကြယ္ေပးဖုိ႔က လြဲလုိ႔ မင္းမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူး ဆိုတာကိုလည္း ငါ သိတယ္။ မင္း ဒိီလိုပဲ လုပ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ကို ငါ နာနာက်င္က်င္ သိေနပါတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့ တေယာက္ဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရာဇဝတ္မႈ က်ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ မင္း ျမင္ေနမွာပါ။ မင္းမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိပါဘူး။ မင္း အတြက္ ငါ စိတ္မေကာင္း ခံစားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ ဇနီးသည္ ရွာရန္သီ ေနာက္တခါ အျပစ္ေျဖဖုိ႔ သြားတဲ့အခါ အၾကာႀကီး ဒူးေထာက္ရေတာ့မယ္။ သူ မလုပ္ခ့ဲတာေတြအတြက္၊ ၿပီးေတာ့ မင္း ရာထူးၿမဲေနေအာင္ သူ႔အမ်ဳိးအေဆြေတြ ျပဳခဲ့တာေတြ အတြက္ သူအျပစ္ရိွတယ္ဆုိၿပီး သူ ဝန္ခံရရွာေတာ့မယ္။

Sunday Leader ရဲ႕ စာဖတ္ ပရိသတ္ေတြကုိေတာ့၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေထာက္ခံတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာရံုကလြဲလုိ႔ က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ လူမသိ သူမသိ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ မရပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လွဳပ္ေနတဲ့ လူေတြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္တည္ေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ ရင္းျမစ္ ဇာတိကိုေတာင္ မသိႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အာဏာဆိပ္ တက္ေနတဲ့ ဦးခ်ဳိႀကီးေတြကို ထူးခပ္ခဲ့တယ္။ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြ၊ ေခၽြးႏွဲစာ အခြန္ေငြေတြ ျဖဳန္းတီးေနတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ဝါဒျဖန္႔ စကားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရိွေနပါေစ ဆန္႔က်င္တဲ့ အျမင္ေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကားသိခြင့္ ရခ့ဲၿပီ။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္မိသားစုဟာ တေန႔မွာ ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ သိေနခဲ့တဲ့ အဖုိးအခကုိလည္း ေပးခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီ အတြက္လည္း က်ေနာ္ အသင့္ရွိတယ္၊ ရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္လည္း က်ေနာ္ ဘာမွ မကာကြယ္ခဲ့ဘူး။ ဘာလံုၿခံဳေရးမွ မထားဘူး။ ဘာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။

က်ေနာ္ဟာ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ၿပီး လူတစုရဲ႕ အကာအကြယ္ကို ယူထားတဲ့သူ႔လို သူရဲေဘာနည္းတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ က်ေနာ့္ကို သတ္တဲ့လူကို သိေစခ်င္လုိက္တာ။ အခု ေရးခဲ့တာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ဘာလဲ။ က်ေနာ့္ကုိ သတ္ေတာ့မယ္၊ ဘယ္သူက သတ္မယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ပါၿပီ။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆက္ေရးၾကမလဲ။

- - - - - - - -


Sunday Leader ဟာ တရားတဲ့ တိုက္ပြဲကို ဆက္တိုက္သြားမယ္လုိ႔လည္း ေျပာခဲ့ ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီတိုက္ပြဲကိုလည္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္း တိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီသတင္းစာႀကီးကို ပိတ္မပစ္ခင္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အမ်ားႀကီးဟာ အသတ္ခံရႏုိင္တယ္၊ ခံၾကရလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ့္ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းဟာ လြတ္လပ္ျခင္းကို အႏုိင္ပိုင္းသြားျခင္းလုိ႔ မျမင္ၾကဘဲ ရွင္သန္က်န္ရစ္သူေတြရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို ေရွ႕တလွမ္း တိုးေစမယ့္ ယံုၾကည္မႈ ခြန္အားေတြပဲ ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

တကယ္ပဲ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႕ အမိေျမမွာ လူသားေတြ လြတ္လပ္တဲ့ ေခတ္သစ္တခုကို တြဲေဆာင္ယူဖို႕ အင္အားေတြ လႈံ႔ေဆာ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လူအမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနေပမဲ့ လူသား ၀ိညာဥ္ အညြန္႔အေညာက္ေတြဟာ တံုးမသြားဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကလည္း သမၼတႀကီးရဲ႕ မ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္လို႔လည္း က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒီလို ဘာေၾကာင့္စြန္႔စားရတာလဲလို႔ လူေတြက မၾကာခဏ က်ေနာ့္ကို ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ အသတ္ခံရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ သိတာေပါ့။ ဒါဟာ မေရွာင္လႊဲနိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ .. အခု က်ေနာ္တို႔ မေျပာရင္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံေနရသူေတြ အတြက္ စကားေျပာေပးဖို႔ လူတေယာက္မွ က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

စာနယ္ဇင္း လုပ္သက္ တေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ့္ကုိ အားအင္ေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ဂ်ာမန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး Martin Niemoller ဆိုတာ ရွိခဲ့တယ္။ ငယ္တုန္းက သူဟာ ဂ်ဴးဆန္႔က်င္ေရး သမားတေယာက္ ျဖစ္ၿပီး ဟစ္တလာကိုလည္း ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ဂ်ာမဏီမွာ နာဇီေတြ အာဏာရလာတဲ့အခါ သူက နာဇီ၀ါဒဆုိတာ ဟစ္တလာက ဂ်ဴးေတြကို လိုက္ သုတ္သင္ေနတာ သက္သက္ မဟုတ္ပဲ ဒါဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ မတူညီတဲ့ အျမင္တခုလုိ႔ပဲ ယူဆခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း အဖမ္းဆီးခံရၿပီး ၁၉၃၇ ကေန ၁၉၄၅ အထိ အလုပ္ၾကမ္း စခန္းေတြမွာ အသတ္ခံရလုနီးပါးထိ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ သူ အက်ဥ္းက်စဥ္ အတြင္း ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာ ပထမဆံုး ဖတ္လိုက္တဲ့အခါက စၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေျခာက္ေျခာက္ ျခားျခားကို စြဲၿမဲ သြားခဲ့မိတယ္။

ပထမ အႀကိမ္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားကို ဖမ္းဆီးေသာအခါ
ကၽြႏု္ပ္ ဘာတခြန္းမွ် မဟ
ကၽြႏု္ပ္က ဂ်ဴးလူမ်ိဳး မဟုတ္သည့္အတြက္....

ေနာက္.. ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးရန္ ေရာက္လာျပန္
ကၽြႏု္ပ္ ဘာတခြန္းမွ် မေျပာပါ
ကၽြႏု္ပ္ ကြန္ျမဴနစ္ တေယာက္ မျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္....

ေနာက္တဖန္.... အလုပ္သမား သမဂၢ၀င္ မ်ား အေပၚ
ဖမ္းဆီးရန္ ေရာက္လာျပန္
ကၽြႏု္ပ္ စကားတခြန္းမွ် မဆို
ကၽြႏု္ပ္သည္ အလုပ္သမား သမဂၢ၀င္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္....

ယခု..ကၽြႏု္ပ္ကို ဖမ္းဆီးရန္ လာၾကပါၿပီ
သို႕ေသာ္... ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ေျပာဆိုဖုိ႔တဦး တေယာက္မွ် မရွိေတာ့.... ။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွ မမွတ္ထားခ်င္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ The Sunday Leader ဟာ ေဟာဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ဆိုတာကို မွတ္ထားေပးပါ။ ဆင္ဟာလိေတြ၊ တမီးလ္ေတြ၊ မူဆလင္ေတြ၊ ဇာတ္နိမ့္ေတြ၊ လိင္တူခ်င္းႏွစ္သက္သူေတြ၊ အစိုးရ အတုိက္အခံေတြ၊ အႏွိမ္ခံနင္းျပားေတြအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

The Sunday Leader သတင္းစာတုိက္ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း ဆက္ၿပီး တိုက္ေနပါဦးမယ္။ ဦးမညြတ္၊ မေၾကာက္ရြံ႕ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အဲဒီလို သတိၱမ်ိဳးေတြနဲ႔ အသားက်လာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို စြန္႔စားမူမ်ိဳးကိုလည္း တစံုတရာ ခံစားခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ သတင္းသမားေတြ ဘယ္လုိ စြန္႔လြတ္ စြန္႕စားမူကိုပဲ လုပ္လုပ္၊ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဂုဏ္ေရာင္ ထြန္းေျပာင္ဖို႔အတြက္ လုပ္တာ မဟုတ္ဘဲ... အမ်ားအတြက္ လုပ္တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ သံသယ မရွိေစပါနဲ႔။

အဲဒီလို စြန္႔လြတ္မႈေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ားထိုက္တန္တယ္ မတန္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ တပိုင္းပါ။ က်ေနာ္ ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ခ့ဲတယ္ ဆိုတာကုိေတာ့ ဘုရားသခင္ သိပါတယ္။ ။



မူရင္း- http://www.newyorker.com/online/blogs/stevecoll/2009/01/letter-from-the.html

(မွတ္ခ်က္- ကဗ်ာ ဘာသာျပန္အား အဂၤလန္အေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရး အဖဲြ႔မွ ထုတ္ေ၀ေသာ လူ႕အခြင့္အေရး လက္စြဲ ဗမာျပန္စာအုပ္မွ ယူပါသည္)