ကိုခ်စ္ေဖရဲ့ ၂၀၀၉ မွ ၂၀၁၀ နွစ္မ်ား

ကိုခ်စ္ေဖရဲ့ ၂၀၀၉ မွ ၂၀၁၀ နွစ္မ်ား

ဘေလာ့မိသားစုေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲ ကိုခ်စ္ေဖ မေယာင္မလည္နဲ႔ေရာက္လာခါစ ရပ္ကြက္
ထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ သိတဲ့သူေတြကလဲ အိမ္ကိုဖိတ္ ကိုခ်စ္ေဖကလဲ အတင္း၀င္လည္တဲ့ အ
ခါ၀င္လည္နဲ႔ ဟိုကဒီက ကမၻာပ်က္မယ္ ကမၻာပ်က္မယ္လဲၾကားေနရေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့.
ေနာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာဒီလိုပဲရွိတယ္ ဆိုတာသိသြားမွ အေၾကာက္ေျပေပါ့.


ကိုခ်စ္ေဖက ဒီဘေလာ့ဆိုတာႀကီးကို စသိတာကေတာ့ ၂၀၀၆ ထဲကပါ အတူေနသူငယ္ခ်င္း
ေမာင္ခ်မ္းမႈိင္းရယ္ ဂ်ပန္ကညီငယ္ ေမ်ာက္ခုနွစ္ေကာင္ရယ္ ေျပာျပခဲ့တာ ေမ်ာက္ခုနွစ္ေကာင္
ကဆို လုပ္ေတာင္ေပးခဲ့ေသးတယ္ ကိုခ်စ္ေဖကလဲ အေကာင္ႀကီးျပလို႔ အရိပ္ၾကည့္မစရာမလို
ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္တဲ့သူ ကြန္ျပဴတာဆိုတာ ရြာကတယ္လီေဗးရွင္းအေသးစားေလးမွာ စာရိုက္
လို႔ရတာေလး ပိုတဲ့ဟာပဲထင္ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးကလဲ အီးလ္ေမးပို႔မဲ့သူရွိမွရယ္ အသံုးတဲ့
တာပါ ကိုယ္က ဘိုစာလဲမတတ္ဘာမတတ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ အသံုး၀င္လိမ့္မယ္လဲ မေမွ်ာ္လင့္ပါ
ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၇ သံဃာေတာ္ေတြ ေမတၱာပို႔လမ္းေလွ်ာက္ ေတာ့မွ သတင္းေလးဘာေလး
ၾကည့္တတ္လာတာ ေနာက္ ဘေလာ့ဂါဆိုတာ ဘေလာ့ဆိုတာေတြ တြင္တြင္ၾကားဖူးလာတာပါ
ေတာ္ေတာ္အသံုး၀င္မွန္းေတာ့ သိလာသား နအဖ စစ္အစိုးရမင္းႀကီးေတြ မႀကိဳက္တဲ့စာ ေရး
လို႔ သတင္းတင္လို႔ရတဲ့အရာမွန္းသိလာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားလာတယ္ ကိုယ္က
ျမန္မာလိုလဲ စာကေကာင္းေကာင္းမရိုက္တတ္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုလုပ္လို႔ရမွန္းလဲမသိတဲ့အ
ခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းကိုရန္ေနာင္က ဘေလာ့ဂါေတြစာေရးေကာင္းေၾကာင္း ဖတ္စရာမွတ္စရာေတြ
အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ လင့္ပါေပးလာၿပီးဖတ္ခိုင္းေတာ့မွ ေအာ ဂလိုပါလားလို႔ပို
သိသြားတာေလ။

အဲ့ဒီတုန္းက အမႀကီးမခင္မင္းေဇာ္တို႔ အမႀကီးမမိုးခ်ိဴသင္းတို႔ကေတာ့ ခုကိုခ်စ္ေဖ ေမ်ာက္အံုး
သီးရ သလို တေဖာင္ေဖာင္ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ (အမႀကီးလို႔ ေခၚရတာကသူတို႔က ဘေလာ့
ေလာကမွာ အထင္ကရေတြေလ.အျပင္မွာေတာ့ အသက္ငယ္တာေပါ့ ေတာ္ၾကာသူတို႔ကို အသက္ ၅၀တန္းေတြလို႔ သြယ္၀ိုက္ေျပာသလို ျဖစ္ေနလို႔ ေဒါပြေနဦးမယ္) ကိုခ်စ္ေဖကေတာ့ စီေဘာက္ထဲလဲ မေရးတတ္ ေကာ္မန္႔လဲ မေရးတတ္ (တကယ္က မွားနွိပ္မိရင္ ကြန္ျပဴတာႀကီးမွ ပ်က္သြားမလားေနာက္ ျမန္မာလိုလဲ စမ္းတ၀ါး၀ါး ရိုက္ေနရခ်ိန္ ဆိုေတာ့ မေရးတတ္ေတာ့ မေရးျဖစ္ေပမဲ့ ဖတ္လို႔ရမွန္းေတာ့ သိလာၿပီ) ကိုေနဖုန္းလတ္ကလဲ နွစ္၂၀ ေတြဘာေတြက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးလာၿပီ ဘေလာ့ဂါေတြကို အားက်လာၿပီ က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ကေန ထဆဲေနတဲ့သူေတြ ထက္ မတရားဓါးမိုးထားတဲ့ေအာက္ကေန မ်က္ေစာင္း ျပန္ထိုးရဲတယ္ ခုခံဖို႔ျပင္ဆင္ရဲတယ္ဆို နည္းတဲ့သိတၱိမွတ္လို႔ေလ။

ေနာက္ ဆရာကိုမိုးသီးဇူလိုင္တို႔ ဆရာေဒါက္တာလြမ္းေဆြတို႔ ဆရာနစ္ေနမန္းတို႔ ဆီမွာလဲ သ
တင္းေတြ သြားဖတ္ျဖစ္ ဆရာမိုးသီးဇူလိုင္ ဘေလာ့ဆို စံုေနတာပဲ ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္
တာေတြေရာ ေရာခ်တာေတြေရာ ညာသံေပးတာေတြေရာ ဆိုေတာ့ မအားဘူးဆိုတဲ့ၾကားက မ
သြားေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ၾကားက သြားသြားဖတ္ရေသးေပါ့။

ေနာက္ကိုခ်စ္ေဖကလဲ ကဗ်ာရူးစာရူးဆိုေပမဲ့ ဖတ္ပဲဖတ္ခ်င္တာ ေရးရတာက မေရးတတ္
ေတာ့ မေရးခ်င္တာလဲပါတာေပါ့ ေနာက္အယ္ဒီတာမင္းမ်ား နွစ္သက္မွသာေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ႀကီးကို စိတ္ထဲက မနွစ္သက္တာလဲပါသေပါ့.(ကိုယ္တခါတေလေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ပို႔တဲ့အခါ ကဗ်ာအသက္ဓါတ္အနုပညာမေျမာက္လို႔ မေရြးခံရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္
ဟာ စာေပေလာကမွာ စာေရးသူျဖစ္ဖို႔ ပါရမီနည္းရွာသူရယ္လို႔ တကယ္ထင္မိတာပါ) ခုလို
ကိုယ္ေရးခ်င္တာ (ကိုယ္တာ၀န္ယူရင္) ေရးလို႔ရတယ္ဆိုတာ သေဘာက်ေပမဲ့ တနွစ္မွကဗ်ာ
နွစ္ပုဒ္ေလာက္ မေရးမေနနိုင္ျဖစ္ၿပီးခ်ေရးေလ့ရွိသူဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဆိုတာကိုယ္နဲ႔လဲ မဆိုင္
လွသလိုပဲေပါ့ေလ။

ေဟာ.ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၉ ဇြန္လကုန္မွာ ေမာင္ခ်မ္းမႈိင္း မဂၤလာေဆာင္လာရင္းနဲ႔ အေဖၚ
ေကာင္းလို႔ ဒုလႅဘၻရဟန္း၀တ္ျဖစ္ၿပီး အဆုတ္အေအးပတ္ရာကေန ေဆးရုံတက္လိုက္ရတဲ့ အ
ထိ ျဖစ္သြား လူကလဲနားေနရ နားမေနရင္လဲ အလုပ္ရယ္မွ လုပ္ဖို႔က က်မ္းမာေရးက အေျခအ
ေနမေပးေတာ့ ဒီလိုပဲေနရတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမပန္ဒိုရာတို႔ ဆရာသစ္ေကာင္း
အိမ္တို႔ နဲ႔လဲရင္းနွီးေန သူငယ္ခ်င္းကိုရန္ေနာင္နဲ႔ကလဲ ဘေလာ့ေရးဖို႔ ကိုယ္နွစ္သက္တဲ့စာေတြ
စုေပး တင္ေပးဖို႔လဲ ေျပာထားဖူးေတာ့ ဘေလာ့ကိုလုပ္ခ်င္ေနၿပီ။ လုပ္လဲမလုပ္တတ္ေသး ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း k2tmaung နဲ႔ ကိုလင္းလက္ (က်ေနာ့္ဒိုင္ယာယီ) တို႔ လုပ္ေပးလို႔ ကိုခ်စ္
ေဖ ဘေလာ့ႀကီးကို ရရွိသြားပါေလေရာ ကိုျပည္စံု နဲ႔ ကိုနိုင္ေဇာ္ထြန္း တို႔ကလဲ ထပ္မံျပင္ဆင္
ေပး ကိုယ္ေရးတာေလးေတြ လာအားေပးနဲ႔ စေရးရာကေန အမ်ားသူငါေတြႀကိဳက္နွစ္သက္တာ
ေရာ အျမင္ကပ္တာေတြေရာေရးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ

ကိုခ်စ္ေဖ က်မ္းမာေရးကဆိုးၿပီး နားေနရတဲ့အခ်ိန္အားေနတာလဲ ပါတာေပါ့ဗ်ာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြ အားေပးတိုက္တြန္းကူညီမႈနဲ႔ ကိုခ်စ္ေဖ စာေရးျဖစ္ေတာ့တာပါ
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ တကယ္ပါ ဟိုတုန္းက ေျပာခ်င္ရာရာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔
နားေထာင္ေပးမဲ့သူလဲ မလိုေတာ့ဘူးေလ (၀ဋ္ကၽြတ္သြားတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔ရသေပါ့) ကိုခ်စ္
ေဖလဲ ရင္ထဲေျပာခ်င္ရာေလး ေျပာရေတာ့ ရင္ထဲေပါ့သေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တိုးလာသေပါ့
အမ်ားေရးတဲ့ စာေတြလဲ ဖတ္ျဖစ္သြားတာေပါ့ ခုေတာ့ ဘေလာ့မိသားစုရြာႀကီးထဲ ဒီေန႔ ဘယ္
သူပို႔စ္ တင္မလဲ အကိုႀကီးကိုမင္းဒင္လား အကိုေဆာင္းယြန္းလလား ကိုေန႔သစ္လား အမမပန္
ဒိုရာ တို႔ မဆုမြန္တို႔လား မအိျႏၵာတို႔မငယ္နိုင္ တို႔ ကိုေက်ာက္တို႔ ကိုတိုးႀကီးတို႔လား ကိုလူေထြး
တို႔ ကလူသစ္တို႔လား ရြာသားေလး၀ိုင္တီယူတို႔ ရပ္ကြက္ကလား အကိုကိုေန႔မ်ား နဲ႔ ေတာ
ေက်ာင္းဆရာလား ညီေလးဖိုးစိန္ တို႔ ရပ္ကြက္က ကိုမိုးကုတ္သား မမိုးခါးတို႔ မကိကိ တို႔လား အမ မိုးခ်ိဴသင္းတို႔ အမခင္မင္းေဇာ္တို႔ အမေမၿငိမ္းတို႔ဖက္ကလား အမမယ္ကိုးတို႔ ညီမေလးရီ
မိုးျပည့္တို႔ ကိုေက်းလက္ ကိုဦးမသႏၱာတို႔မ်ားလား ကိုညိမ္းညိဳ ကိုေအာင္သာငယ္ ကိုခ်မ္းလင္း
ေန နဲ႔ အဓိပၸါယ္ေဖၚျပရန္ခက္ခဲေသာ ကိုညီလင္းဆက္ ကိုေယာဟန္ေအာင္ ဆရာရစ္တို႔ မိုးမခ
ကိုဇာနည္ရဲ့ ငါသာလွ်င္ငါ့ဘေလာ့ရဲ့အရွင္သခင္(သိပါတယ္ဗ်ာ) တို႔ဖက္ကလား ကိုေပါတို႔လား
ဆရာနစ္ေနမန္းတို႔လား ညီမေလးဂ်ဴနီယာလြင္ဦးနဲ႔ အျဖဴေရာင္ညီမေလး နွင္းနဲ႔မာယာ
မဂ်ဴနီယာလြင္ဦးတို႔ရပ္ကြက္ဖက္ကလား က်ေနာ့္ျပဴတင္းေပါက္ေလးေဘးက အျဖဴေရာင္နတ္
သမီးနဲ႔ က်ေနာ့္ဆရာ ကိုျပည္စံုတို႔ ကိုလင္းလက္ မေကတူး ကိုနိုင္ေဇာ္ထြန္းတို႔ဖက္ကလား
ကိုဂင္ႀကီး ကိုသစ္ခက္သံလြင္နဲ႔ ကိုေယာနသံ ကိုသစ္ေကာင္းအိမ္ညီမေလးကဗ်ာဦးတို႔မ်ား အ
သစ္တင္ၿပီလား ၾကည့္ရဖတ္ရနဲ႔ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားရပါတယ္ဗ်ာ ။

အားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဴးရွိသြားတာေပါ့ တကယ္ေတာ့ ဆက္ကာဆက္ကာ ရပ္ကြက္အ
လိုက္ လည္ျဖစ္တာေတြလဲ ရွိေသးဗ် ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂၀၀၉ ခုနွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ကိုခ်စ္ေဖ မေရးရ
မေနနိုင္လို႔ ေရးခဲ့တာေတြ ကို သည္းခံဖတ္ရႈ႔သူမ်ား အားေပးတိုက္တြန္းကူညီခဲ့သူမ်ားအားလံုး
ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (ေနာက္လဲ သည္းခံၾကရပါဦးမည္.ဟဲ) နွစ္ေဟာင္းက က်မ္းမာေရးမ
ေကာင္းခဲ့တာေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ မအီမလည္ခံစားရတာေတြ ၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္
ဖြယ္ရာေတြ အားလံုးကို ထားခဲ့ပါၿပီ။

ကိုခ်စ္ေဖရဲ့ေမေမ ေျပာသလို “သားရယ္.သူတို႔ေတြလဲ သူတို႔တတ္သေလာက္ လုပ္နိုင္သ
ေလာက္ နားလည္သေလာက္ လုပ္ၾကတာပဲ ဘယ္လိုမွသေဘာမထားေတာ့နဲ႔” စကားကို ၾကား
ေယာင္မိၿပီး ထားခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ မထားခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လို႔မသင့္ေတာ္တဲ့ မၾကည့္ခ်င္
တဲ့ ဗြီဒီုယိုဇာတ္ကားကိုေက်ာ္ၿပီး ရစ္ၿပီးၾကည့္ရသလိုထားခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁)ရက္ (၆၆)နွစ္ေျမာက္ေမေမ့ေမြးေန႔မွာ ေမေမကို သတိယေနရင္းထားခဲ့
ရမွာေတြအားလံုးထားခဲ့ၿပီး ေမြးျမဴရမွာေတြ ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳရမွာေတြကို ေတြးေတာ ေမြးျမဴဖို႔ျပင္
ဆင္ရင္း ၂၀၁၀ ခုနွစ္ကို ႀကိဳဆိုလိုက္ပါၿပီ ကိုခ်စ္ေဖနဲ႔ သေဘာကိုက္ညီသူ မကိုက္ညီသူအား
လံုး မဂၤလာက်က္ေရ တိုးၿပီး က်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။